''Σκεψεισμιασβροχερησνυχταστουοκτώβρη'' ή ''Δεν μας χέζεις κι εσύ και τα υπαρξιακά σου''

Κάθε μέρα είμαι πιο έμπειρος. Κάθε μέρα που περνάει αποκτώ γνώση, εμπειρία. Γίνομαι μεγαλύτερος. Γίνομαι πιο γέρος. Είναι περίεργο το πώς, στα 21 σου, ένα βροχερό βράδυ του Οκτώβρη (κατάλληλη εποχή για σκοτεινές σκέψεις), ξαφνικά συνειδητοποιείς...τι; Ότι δεν θα ζήσεις για πάντα; Ότι από δω και πέρα κάθε μέρα που περνάει το σώμα σου καταρέει αργά αλλά σταθερά; Το μυαλό σου γίνεται πιο γεμάτο, αλλά ταυτόχρονα πιο αργό, πιο δύσκαμπτο; Δηλαδή δεν τα ήξερα αυτά πιο πριν; Ναι, τα ήξερα. Αλλά άλλο να ξέρεις ένα απλό, επιστημονικό γεγονός (''οι άνθρωποι γερνάν'', ''ο χρόνος περνάει'') και άλλο να το κάνεις προσωπικό(''γερνάω'',''ο χρόνος ΜΟΥ περνάει''), να το φέρνεις στα μέτρα σου, που λένε. Και το χειρότερο είναι ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές, βλέπω πως και οι σκέψεις μου θυμίζουν ογδoντάχρονη γεροντοκόρη. Φεύ!(Αίσχος, θεατρίνε!) Φαντάζομαι ότι δεν μιλάω εγώ τώρα. Θέλω να φαντάζομαι ότι μιλάει το καταραμένο βροχερό βράδυ του Οκτώβρη, με τη βρεγμένη κιθάρα και τη ξεχασμένη ομπρέλα! Και όταν αύριο μεθαύριο βγει ο ήλιος, θα ξαναρχίσω να σκέφτομαι σαν ένας συνηθισμένος εικοσάρης, με τα γνωστά άγχη (γκόμενες, φαΐ, άντε και καμια σχολή ας π(ι)ούμε). Αλλιώς, μην αγχώνεσαι αδερφέ μου, υπάρχει και το ποτό. Και τα Χanax και μη με κάνεις να αρχίσω για την αλπραζολάμη... εντάξει, κλασσικά, ξεκίνησα να γράφω με μια λογική και κατέληξα στις βενζοδιαζεπίνες ... αλλά ξέρεις κάτι; Εγώ γράφω ότι γουστάρω και αν δεν σ' αρέσει μη διαβάζεις. Καλή παρέλαση αύριο! Κι ας βρέχει. Χα!

Serotonin out!

P.S. Είναι Δεκέμβρης αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα το δημοσιεύσω όταν έχω ίντερνετ! Κι επειδή τηρώ τις υποσχέσεις μου και είμαι καλό παιδί, πάω να με κεράσω ένα γύρο (γι αυτό το τελευταίο περιμένω σχόλειο από συγκεκριμένο μπλόγκερ)!

Serotonin really out now!

Πάμε Ποσείδι;

Αξίζει να πας Ποσείδι το Σαββατοκύριακο γιατί:

-Αποκτάς ισορροπία (αποφεύγοντας 10-15 σκηνές και άλλους τόσους ξαπλωμένους ανθρώπους για να πας στη σκηνή σου)
-Αποκτάς προσανατολισμό (εεεε, ένας μεθυσμένος στη σκηνή μου!!)
-Μαθαίνεις να αγαπάς την μυρωδιά του ανθρώπινου σώματος (αν δεν έχει νερό όλη μέρα...)
-Νοσταλγείς την Θεσσαλονίκη (η υγρασία την κάνει να μοιάζει με Σαχάρα)
-Μαθαίνεις να εκτιμάς τη θάλασσα (συγκρίνοντας την με του Ποσειδιού)
-Γνωρίζεις την αρετή της υπομονής (περιμένοντας 20-90' για να πας τουαλέτα/ να φας/ να αγοράσεις μπύρες)
-Συνηθίζεις να κοιμάσαι με θόρυβο (πχ το θόρυβο του εμετού)
-Ακούς ποιοτική μουσική (από Ρουβά μέχρι Prodigy ή συνδιασμό αυτών, σε ρεμίξ με τον εμετό του γείτονα)
-Βλέπεις το μεγαλείο της λογικής ( γιατί βάφεσαι στις 5 τα ξημερώματα; Γιατί; Και γιατί βουτάς στη θάλασσα μεθυσμένος; Είδες να χει ναυαγοσώστες;)
-Αποκτάς ακροβατικές ικανότητες στη τουαλέτα (δεν θέλω να θυμάμαι...)
-Live your myth in Poseidi!
-Epic fail!
-Ώχου!

Denial...

Μαθαίνουμε να παλεύουμε, πάντα να παλεύουμε,
αλλά τελικά κανείς δεν θα μας μάθει να χάνουμε...
άλλωστε δεν χρειάζεται , ποτέ δεν θα χάσεις, όλα θα είναι πάντα καλά...
μούδιασμα...
προσπαθείς να νοιώσεις κάτι, οτιδήποτε, αλλά μάταιος κόπος.
Οι φωνές σου αντηχούν στο πίσω δωμάτιο της σκέψης σου, αλλά πώς να ανοίξεις τη πόρτα;
Θέλεις στ' αλήθεια να την ανοίξεις;
Πάντα πρέπει να φοβάσαι τις κλειστές πόρτες, πάντα αυτό έλεγε...
Όχι!
Δεν θέλεις να πας εκεί, δεν πρέπει να πας εκεί, ξέρεις πως θα πονέσεις, άστο...
Ωραία δεν περνάς πίσω από τις κλειστές τις πόρτες;
Αλλά ξέρεις πως δεν μπορείς να μείνεις εδώ, όχι για πάντα...
Και η πόρτα ανοίγει...

Κρυφτό...

Δεν ήθελε και πολύ... λίγο η παλιές ελληνικές ροκιές που παίζει αυτή τη στιγμή στο πισί μου, λίγο το υπέροχο κείμενο που διάβασα μόλις τώρα (σ' ευχαριστώ Μαρινάκι!) κατάφεραν να με κάνουν να αναπολήσω τα παιδικά μου χρόνια... μη φανταστείς βέβαια ότι έζησα τίποτα τρελλά παιχνίδια σαν παιδί, μεγάλωσα στο κέντρο της μικρής μου πόλης και πολύ δύσκολα κατάφερνα να βγω να παίξω... όμως κάποιες αναμνήσεις μένουν και σε στοιχειώνουν όλη σου τη ζωή... ''στοιχειώνουν''... βαριά λέξη για να χαρακτηρίσεις τις παιδικές σου αναμνήσεις... κι όμως, τόσο ακριβής... ακόμα κι όταν (αν) φτάσω 90 χρονών, είμαι σίγουρος ότι θα θυμάμαι το κρυφτό εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στη Χανιώτη... 10 παιδαρέλια, αγόρια- κορίτσια, να παίζουμε κρυφτό το σούρουπο μέσα στους θάμνους... θυμάμαι το άρωμα από τα λουλούδια ( ξέρεις μωρέ, εκείνα τα κίτρινα που τα κόβαμε και πίναμε το νέκταρ τους...), τα γέλια στο ''Φτου ξελεφτερία!'', ακόμα και τις πυγολαμπίδες που πετούσαν ( νομίζω πως από τότε δεν έχω δει πυγολαμπίδες...). Και το κυριότερο, θυμάμαι την αθωότητα, την ανεμελιά, την έλλειψη ευθυνών... παιδιά είμασταν ρε γαμώτο, τι ευθύνες μπορεί να είχαμε; Και σκέφτομαι ότι με τα περισσότερα από τα παιδιά που ήταν μαζί μου εκείνη την μαγική βραδιά έχω να μιλήσω χρόνια... με κάποιους έχω χαθεί τελείως, με άλλους έχω μαλώσει και δεν μιλάμε... και έτσι από όλη την μαγεία έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση, ένα φάντασμα... βλέπεις λοιπόν ότι αυτού του είδους οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν; Από την μία σου προκαλούν πόνο, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι τα παιδικά σου χρόνια έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, από την άλλη όμως... δεν μπορείς ούτε θέλεις να ξεχάσεις... όλη αυτή η γλύκα, η ελαφρότητα... Κι όσο σκέφτομαι ότι βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε... πόσο ανόητοι... πόσο παιδιά...

In Greece, there 's no democracy...

''Καλώς ήρθες ταξιδώτη στην Ελλάδα, τη χώρα που πρώτη ανέδειξε τη δημοκρατία, την ισονομία, την πολιτική σκέψη και δράση, έννοιες οι οποίες ακόμα διέπουν την χώρα και τους σύγχρονους Έλληνες''... θα μπορούσε να λεει η διαφήμηση του υπουργείου Τουρισμού, τονίζοντας τις πολιτικές αρετές των Ελλήνων και του συστήματος διακυβέρνησής τους. Πείστηκες; Εγώ πάντως όχι... Αν έχεις την εντύπωση ότι ζεις σε δημοκρατική χώρα, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς κάπως (δεν χρησιμοποιώ την φράση ''είσαι βαθιά γελασμένος'', γιατί μου χουν πει να μην είμαι απόλυτος σε πολιτικά ζητήματα...πφφφφ)! Για να εξετάσουμε λίγο τι θα πει δημοκρατία. Σύνθετη λέξη προερχόμενη από τις λέξεις δήμος + κράτος, που θα πει η δύναμη (δλδ η διακυβέρνηση) του λαού. Δηλαδή δημοκρατία είναι το πολίτευμα αυτό, στο οποίο όλες οι αποφάσεις που αφορούν την κοινωνία και το κράτος λαμβάνονται από τον ίδιο τον λαό. Τώρα ας εξετάσουμε το πολίτευμα στην Ελλάδα! Το τιμημένο πολίτευμά μας ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία και λειτουργεί ως εξής : μια φορά στα 4 χρόνια όλοι οι ενήλικοι πολίτες της Ελλάδας συγκεντρώνονται μετά από μια εορταστική προεκλογική περίοδο για να επιλέξουν 300 άτομα τα οποία θα τους κυβερνούν... η επιλογή γίνεται με βάση την ιδεολογία (;) του πολιτικού κόμματος το οποίο οι υποψήφιοι αντιπροσωπεύουν (Αριστερά, ΠαΣοΚ (δεν μου κάνει καρδιά να το εντάξω στην αριστερά), Κέντρο, Δεξιά κ.ο.κ) και τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, από τις οποίες περίπου το 0,2% πραγματοποιείται τελικά. Αν και ουσιαστικά τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι αρκετές δεκάδες, στην πραγματικότητα η εξουσία εναλλάσεται ανάμεσα σε 2, από τη διακυβέρνηση των οποίων κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, με κάποιο τρόπο όμως όλο αυτοί επιλέγονται ( φαινόμενο γνωστό στην παγκόσμια Ψυχολογία ως ''παράδοξο olo oi idioi malakes vgainoun''). Αλλά ως συνήθως πλατειάζω... Ας δούμε μια κάπως παλαιότερη και μάλλον ξεπερασμένη μορφή διακυβέρνησης, την ολιγαρχεία, λέξη που προέρχεται απο τις απλές λέξεις ολίγοι + άρχω, δηλαδή το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν οι λίγοι, ένα μικρό αναλογικά μέρος του πληθυσμού... ας πούμε, 300 στα δέκα εκατομμύρια... ας πούμε 300 βουλευτές στα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων... οπότε μπορούμε κάλλιστα να ονομάσουμε το πολίτευμά μας ''κοινοβουλευτική ολιγαρχία''. Ναι , σε βλέπω έτοιμο να πεταχτείς, να μου πεις ότι η δημοκρατία είναι πολύ παραπάνω από αυτό, είναι οι ελευθερίες, τα δικαιώματα... σε πρόλαβα και σου απαντώ:Νοιώθεις ελεύθερος όταν διατρέχεις κίνδυνο να συλληφθείς, απλά και μόνο επειδή έτυχε να περνάς δίπλα από ειρηνική διαμαρτυρία, έχωντας ένα συγκεκριμένο κούρεμα (ρεεε, αυτός ράστα φοράει);Αισθάνεσαι ασφαλής γνωρίζοντας ότι υπάρχει σώμα αστυνομικών με πολιτικά των οποίων σκοπός είναι να περιφέρονται σε καφέ και άλλους χώρους συνάθροισης και να παρακολουθούν τις συζητήσεις σου, για ''λόγους ασφάλειας'' ; Ή ότι το τελευταίο οχυρό της ελέυθερης έκφρασης, το Διαδίκτυο, έχει γίνει στόχος κρατικής/αστυνομικής παρακολούθησης, ''για την πάταξη της τρομοκρατίας''; Καλώς ήρθες λοιπόν, φίλε, στην ολιγαρχία της Ελλάδος, σου ευχόμαστε ευχάριστη διαμονή, αρκεί βέβαια να μείνεις μακριά από επικίνδυνες πρακτικές όπως η κριτική, οι αντιρρήσεις και πάνω από όλα, η σκέψη...
Καλή πρωτομαγιά, αδέρφια!

Άκου άνθρωπε

Άκου άνθρωπε,
ναι, σε σένα μιλάω,
που το τσιγάρο σου σκυφτός,
τάχα μου σκεφτικός , καπνίζεις...
Γιατί εσύ,που έχεις δει του σύμπαντος το μεγαλείο,
και του βυθού της θάλασσας κρυμένα μυστικά,
ακόμα, ακόμα, και του κυττάρου την αόρατη ομορφιά,
δεν βλέπεις την αλήθεια, που βρίσκεται μπροστά σου;
Γυρεύεις την αλήθεια, την αγάπη, τη χαρά,
σε μέρη που είναι πράγματι απίθανο να στέκουν,
άλλες φορές κοιτάς μπροστά, το παρελθόν και το παρόν αδιάφορο σε αφήνουν,
κι άλλες πίσω απ τη πλάτη σου με νοσταλγία κοιτάς,
αλλά ποτέ, και πρόσεξε, ποτέ σου δεν κοιτάζεις,
εκεί που μόνο κρύβοντα όσα είναι σημαντικά!
Μέσα σου πρέπει να κοιτάς, πράγμα που δεν το ξέρεις,
θαρρώ πως είναι δύσκολη και πλέον ξεχασμένη,
η γνώση που χρειάζεται ώστε να δεις στ' αλήθεια...
ψάχνεις την ευτυχία σε εικόνες, ήχους και ουσίες,
αλλά ξεχνάς πως δεν είναι οι ουσίες η χαρά,
αλλά η χαρά είναι η ουσία...
Ναι, άνθρωπε, το ξέρω, είναι δυσάρεστα τα λόγια μου,
φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα,
φοβάσαι μήπως ο καθρέφτης που χεις στύσει,
δεν καλύπτει την αλήθεια όσο πρέπει,
και θα πονέσεις και θα πληγωθείς,
μα άκου!
Μόνο αν σπάσεις το γυαλί, που σε παραμορφώνει,
θα δείξεις την αληθινή ομορφιά σου,
αυτή που θά πρεπε να βλέπεις μα φοβάσαι!
Άκου λοιπόν τα λόγια μου, αν θέλεις,
κι αν δε θες, απλά άλλαξε σελίδα,
και βγάλε αυτούς τους στίχους απ την μνήμη,
άλλωστε τι άλλη σημασία έχουν;
Σκόπος τους είναι λίγο να ραγίζουν,
την γυάλινη λεπτή σου πανοπλία,
το σπάσιμο όμως μόνο εσύ το κάνεις,
όταν πραγματικά την ομορφιά αγαπήσεις...
Καληνύχτα!

Αλληγορία σε λα ελλάσονα

Άλλη μια φορά, άλλο ξεκίνησα να γράφω και αλλού καταλήγω... σκέψεις περνούν από το μυαλό μου σαν τρένα σε σιδηρόδρομο της Φρανκφούρτης, άλλα πάνε, άλλα έρχονται, εγώ μπαίνω στο πρώτο που βλέπω και εσύ με ακολουθείς, χωρίς να ξέρεις που σκοπεύω να πάω και το κυριότερο, πού θα φτάσω τελικά... και το αστείο της υπόθεσης; Ούτε εγώ ξέρω! Just ride the train, man! Φυσικά και οι δυο ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα δεν μιλάω για τρένα... αλλά ίσως και να καταλαβαινόμαστε τελικά, ποιος ξέρει; Μόνο ο χρόνος θα δείξει, και ίσως και ο τόπος, αν τελικά ξαναβρεθούμε... τον τόπο τον αφήνω στην δική σου διάθεση, μόνο άσε με να χαρώ τον χρόνο που μου, μας απομένει... άλλωστε είναι μικρή παρηγοριά για τον μελλοθάνατο... ξέρω πως δεν μου μένουν πολλά χιλιόμετρα ακόμα, άλλωστε το εισιτήριο δεν είναι διαρκείας, κάποια στιγμή το τρένο σταματά, πάντα σταματά και πρέπει να κατέβουμε, ώστε να πάρουν τη θέση μας άλλοι άνθρωποι, νεότεροι, πιο όμορφοι ίσως; Η μουσική από τα μεγάφωνα είναι αρκετά διακριτική, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις την λα ελλάσονα, με φόντο το μωβ- κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, κάτω από τα γκρίζα σύννεφα... γιατί πάντα οι σημαντικές στιγμές να είναι σε λα ελλάσονα και τα χρώματά τους να ναι αποχρώσεις του μωβ και του γκρι; Δεν περιμένω απάντηση, ειδικά από σένα, άλλωστε τα χρώματά μας ταιριάζουν και ξέρω πως και συ αναρωτιέσαι... τελικά όλα αλλάζουν , αλλά ο κόσμος μένει πάντα ίδιος, άλλο ένα παράδοξο σε ένα παράλογο σύμπαν πιθανοτήτων που γενιούνται μέσα σε μια στιγμή, σε κάθε στιγμή, αλλά αφήνουν στίγματα και στις υπόλοιπες... άλλωστε μόνο μια στιγμή μπορεί να αναγνωρίσει μια άλλη... για μας είνα απλά ένα σύνολο, τίποτα περρισότερο, τίποτα λιγότερο... μόνο μην ξεχνάς πως υπάρχουν και όρια... και το λυπηρό είναι ότι ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να τα σπάσουμε, έστω να προσπαθήσουμε... εγώ λοιπόν θα τα σπάσω ταξιδεύοντας και χαίρομαι που είσαι μαζί μου στο τρένο αυτό... καλωσήρθες, λοιπόν ταξιδιώτη! Επόμενος σταθμός...

Blind hit

Προχτές το βράδυ μια βόμβα έσκασε στην ελληνική κοινωνία... όχι, σοβαρά, μιλάω κυριολεκτικά για βόμβα και συγκεκριμένα για την πυροδότηση εκρηκτικού μηχανισμού έξω από το κτήριο της Ελληνικής Εταιρίας Διοίκησης Επιχειρήσεων στα Πατήσια στην Αττική. Θύματα ήταν ένα παιδάκι 15 ετών, το οποίο σκοτώθηκε ακαριαία, η αδερφούλα του, η οποία νοσηλεύεται στην εντατική και πιθανώς έχει χάσει μόνιμα την όραση της και η μητέρα των 2 παιδιών, η οποία τραυματίστηκε ελαφρά. Πρόκειται για οικογένεια μεταναστών από το Αφγανιστάν, οι οποίοι, ως ρακοσυλλέκτες έτυχε να πυροδοτήσουν κατά λάθος τον εκρηκτικό μηχανισμό που βρισκόταν σε κάδο. Δεν θα επεκταθώ στο να δηλώσω τον αποτροπιασμό μου για αυτο το φόνο (ναι, για φόνο πρόκειται, έστω κι αν δεν ήταν (;) εκ προμελέτης) ούτε σε λεπτομέρειες για το συμβάν, όποιος θέλει να ενημερωθεί, ας επισκεφτεί την σελίδα http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/03/29/%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-15%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF/ .
Αυτό που με προβληματίζει είναι για ποιο λόγο βρέθηκε εκεί η βόμβα. Οι κύριοι ύποπτοι(;) είναι οι Πυρήνες της Φωτιάς, γνωστή τρομοκρατική οργάνωση. Προσωπικά μου φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι μια οργάνωση που προειδοποιεί για βομβιστικές επιθέσεις να ''παραλείπει'' να το κάνει την μοναδική φορά που τελικά ο μηχανισμός της βόμβας αποδικνύεται προβληματικός και εκρύγνυται μισή μέρα αργότερα από την ώρα που έπρεπε. Αλλά αν όντως αυτοί ευθύνονται για το συμβάν, κάτι πάει πολύ στραβά, όταν οι ίδιοι οι προστάτες της ισότητας και της ελευθερίας σκοτώνουν μετανάστες. Από την άλλη, ποιος μπορεί να το τοποθέτησε; Τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής προτιμούν να γλύφουν το αίμα των μεταναστών από τα μαχαίρια τους, ή τουλάχιστον να τους βλέπουν να καίγονται μπροστά τους ,φορώντας λευκές κουκούλες (ώπα, συγγνώμη, λάθος ρατσιστική οργάνωση). Οι υπόλοιπες πιθανότητες είναι τόσο βρώμικες και απίστευτες, ώστε δεν θέλω καν να επεκταθώ... αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι δηλώσεις των διαφόρων ''πολιτικών αρχόντων'' της χώρας, οι οποιές, ληφθήσες από το παραπάνω site, παρατίθενται εδώ:
«Αυτοί οι δολοφόνοι μάς θεωρούν όλους εχθρούς τους, είτε πρόκειται για αστυνομικό είτε πρόκειται για μετανάστη είτε για οποιονδήποτε πολίτη. Αυτοί οι δολοφόνοι είναι απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία είναι απέναντί τους γι’ αυτό είναι χρέος μας να συλληφθούν και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη» (Μιχ. Χρυσοχοϊδης, υπ. Προ.Πο.). (Εντάξει, μπράβο ρε Μιχαλάκη, μας εμψύχωσες τώρα, νοιώθουμε προστατευμένοι. Το ΠΡΟ-ΠΟ θα σου είναι ευγνώμον.)
«Ιδού η “δικαίωση” του πολέμου στο Αφγανιστάν, απ΄όπου μάζες δυστυχισμένων ανθρώπων φεύγουν για να ζήσουν ως ρακοσυλλέκτες στη δύση». (Aλέκα Παπαρήγα, γ.γ. ΚΚΕ) (Ως συνήθως, εκτός θέματος, αλλά έχει δίκαιο.)
«Θέλουμε να εκφράσουμε την απερίφραστη καταδίκη μας απέναντι σε όποιους ευθύνονται για τη χθεσινή βομβιστική έκρηξη στα Κ. Πατήσια, με αποτέλεσμα τον άδικο χαμό ενός 15χρονου μετανάστη και τον τραυματισμό της ανήλικης αδελφής του και της μητέρας του. O τρόπος, η μορφή και τα τραγικά θύματα της χθεσινής έκρηξης πρέπει να αποτελέσουν ένα σοκ, μια αιτία βαθιού προβληματισμού για την ελληνική κοινωνία. Η καταδίκη της τυφλής βίας και η ανάγκη για μια ψύχραιμη και δημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας μας είναι ζητήματα που τίθενται στην ημερήσια διάταξη» (ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ). Ο τρόπος και η μορφή της χτεσινής έκρηξης; Ναι, σωστά, έπρεπε να είναι έκρηξη λουλουδιών και ζαχαρωτών, μαζί με φυλλάδια του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι θα βελτιωθεί η κοινωνία. Το πρόβλημα είναι ότι τα ζαχαρωτά θα έπαιρναν μυρωδιά από τα σκουπίδια)
«Φαίνεται ότι στον κ. Χρυσοχοϊδη, εκτός από τις ιδέες, στέρεψε και η τύχη του. Έχουμε πλέον μεγαλύτερο μέσο όρο ληστειών, δολοφονιών και εγκληματικών ενεργειών από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Με αυτή την εικόνα, ποιός τουρίστας θα επισκεφτεί την Αθήνα σε 3 μήνες;… Η Καμπούλ αρχίζει να φαντάζει «παράδεισος» μπροστά στη κόλαση των Αθηνών…». (Γ. Καρατζαφέρης, πρ. Λα.Ο.Σ.) (Θέλει η Ακροδεξιά πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Και μάλιστα τριπλή χαρά... και σκοτώθηκαν μετανάστες, και ο Χρυσοχοΐδης έγινε ρεζίλι, και, το κυριότερο, φάνηκαν τα αναρχοκομμούνια ως πηγή του τρόμου στην Ελλάδα... το βράδυ θα έχουν πάρτυ στο σπίτι του Άδωνι, θα μαγειρέψει η Ευγενία. Πάντως μια καλή ιδέα είναι να τους στείλουμε στην Καμπούλ, αυτό τον επίγειο παράδεισο, μη βασανίζονται στην εγκληματική Αθήνα...)
Αυτά είχα να πω για το θέμα, καλημέρα σας και μακρυά από κάδους...

Ααπητό ημερολόγιο...

Άλλη μια μέρα πέρασε και κάθομαι στον υπολογιστή μου και γράφω για αυτήν... τι πρωτότυπο! Ένας κλασσικός τριτοετής φοιτητής μιας απόλυτα νορμάλ σχολής γράφει για μια απόλυτα συνηθισμένη μέρα που την πέρασε με κοινότυπες ασχολίες (αλήθεια, μόνο εγώ διακρίνω την ομοιότητα ανάμεσα στις λέξεις ασχολία και asshole; ).. προβλέπω όταν το εκδώσω να γίνεται best seller... ήδη μυρίζω το χρήμα που με περιμένει... και μην ακούσω ότι το χρήμα δεν έχει μυρωδιά, γιατί από μικρός το μύριζα και, ναι, μου άρεζε... μετά από αυτό το καπιταλιστικό οσμιστικό ντελίριο (αριστερός να σου πετύχει, και δεν ειναι εδώ msn για να βάλω την κατάλληλη απαξιωτική φατσούλα, οπότε προσπερνάω με τετάρτη...), νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω να πλατειάζω και να προχωρίσω στην περιγραφή της μέρας... ξύπνησα, έφαγα, ακολουθεί πισί, βαλίτσες, κιθάρα, έτοιμοι να φύγουμε... το τρένο με πηγαίνει από την μεγάλη πόλη στη μικρή πόλη (αρνητική πρόοδος, αλλά ένα ταξίδι προσθέτει σε κάθε καλή αφήγηση, τι να κάνεις; απλά σπεύδε βραδέως), βρίσκομαι με φίλους που έχω μήνες να δω και άλλους που έχω ώρες να δω... ο χρόνος όμως δεν είναι απόλυτος, αλλά σύμφωνα με έναν γνωστό γερμανοεβραίο μουστακαλή φυσικό (δεν λέμε όνομα για να αποφύγουμε διαφήμιση, δυσφήμιση και μήνυση) είναι απόλυτα σχετικός (παράδοξο, λατρεύουμε παράδοξα) και εξαρτάται από την ταχύτητα του παρατηρητή... αν κρίνω από την ταχύτητα του τρένου Θεσσαλονίκη- Έδεσσα, τότε προκύπτει... πού θες να ξέρω τι προκύπτει; Δεν σπουδάζω φυσικός, for Christ's sake! Πάλι πλατειάζω, πρέπει να το κοιτάξω, αρχίζω να θυμίζω μάθημα Φαρμακευτικής Ανάλυσης ('' Τ-τ-το φάσμα IR της φαινυλε-ε-εφρίνης παρουσιάζει μ-μέγιστο... τ-το επάγγελ-λ-λμα του φαρμακ-κ-κοποιού περνάει κ-κ-κρίση'', ανάμεσα σε αυτές τις 2 φράσεις μεσολαβούν 19 δευτερόλεπτα, συμεπριλαμβανομένου του τραβλίσματος, πώς τα καταφέρνει;) Τέλος πάντων, βγήκα με τους φίλους μου που είχα να τους δώ (κατά μέσο όρο και πάντα προσεγγιστικά) μέρες, γύρισα σπίτι και αφού ολοκληρώσω το ημερολόγιό μου αυτό (''αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα με κοίταξε και μου χαμογέλασε'', χεστήκαμε...ώχ, πάλι φεύγω από το θέμα) θα πάω να κοιμηθώ. Ευχαριστημένος; Και τι κατάλαβες που το διάβασες;

Ποιος νομίζετε ότι είστε κύριε;

Δεν νομίζεις ότι το 'χεις παρακάνει πια; Ανέχομαι τις υποτιμητικές σου ματιές, τα πικρά σου σχόλια για πάρα πολύ καιρό... Με ποίο δικαίωμα με κρίνεις; Αν το έδαφος είναι άγονο, σίγουρα δεν φταίω εγώ... μπορεί η ψευτομαγκιά σου και ο σαρκασμός που βγάζεις προς τα έξω να σε κάνουν να δείχνεις σημαντικός και ''μεγάλος'', αλλά σε μένα δεν πιάνουν τα κολπάκια σου, σε ξέρω καλά... καλύτερα από ότι ξέρεις εσύ τον εαυτό σου... άλλωστε τα φυτά δεν θα μεγαλώσουν με την ειρωνία σου! Και έστω και μεγαλώνουν... νομίζεις θα τρώγεται ο καρπός που θα βγάλουν; Πικρός σαν και σένα θα 'ναι! Γιατί μιλάω όλη την ώρα για τα φυτά; Γιατί ξέρω οτί σε ενοχλεί το ζήτημα, φοβάσαι να το συζητάς... τι φοβάσαι; Άραγε ξέρεις; Μην αγχώνεσαι, ξέρω εγώ αλλά δεν θα το βγάλω προς τα έξω, δεν θα σε δώσω έτσι στεγνά! Χα, προσπαθείς να αλλάξεις θέμα, να μιλήσεις για, ας πούμε, τον καιρό, άρχισε να χαλάει τελευταία, έτσι; Θα κάνει καλό στα φυτά λίγη βροχή... ώπ, πάλι στα φυτά το γυρνάς, δεν σταματάς να τα σκέφτεσαι, δεν μπορείς... υποκριτή! Και κρίνεις εμένα; Εγώ τουλάχιστον είμαι εντάξει στα δικά μου καθήκοντα... μπορεί η σεροτονίνη μου να είναι χαμηλά, αλλά μια πλάκα σοκολάτας πάντα βοηθά σε αυτό... εσύ τι κάνεις; Μόνο αναβολές και ψευτοδικαιολογίες... και πάνω από όλα φυσικά να κρίνεις... κάνε κάτι σύντομα, αλλιώς χωρίζουν οι δρόμοι μας και θα σε αφήσω και σένα και το αποτυχημένο χωράφι σου και θα... και θα... και θα τι; Αφου δεν μπορώ να φύγω... αλλά και πάλι η διορεία σου τελειώνει... πρέπει να κάνουμε κάτι γρήγορα, γιατί έχουμε μείνει πίσω στην παραγωγή... έχουμε μείνει πίσω...

Γράφοντας... απλά...

Γράφω για να γράφω... κανείς δεν με σταμάτησε όταν έπρεπε και κανείς δεν μπορεί πιά... γράφω για να μην σκέφτομαι... αλλά παρόλα αυτά σκέφτομαι και γράφω. Γράφω, γράφεις, γράφει... ένα ρήμα που κλίνεται όπως όλα τα άλλα, όμως δεν κλείνεται πουθενά... ποιός θα τολμούσε να το κλείσει, να το κλειδώσει κάπου σκοτεινά; Το σκοτάδι απλά κρύβει τα γράμματα, μαύρα γράμματα σε μαύρο φόντο, περιμένουν υπομονετικά, ύπουλα... επικίνδυνα... αν πιστέψεις πως μπορείς να σταματήσεις αυτό το μαύρο ποτάμι, δοκίμασέ το... θα αποτύχεις... γράφω συνέχεια, πλέον δεν μπορώ ούτε εγώ να με σταματήσω, το μελάνι κυλάει από τα δάκτυλα μου σαν νερό, σαν αίμα... μαύρο νερό, μαύρο αίμα... τώρα φοβάμαι κι εγώ... αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα εκτός από τα γράμματά μου... αυτά με συντροφεύουν και μου μιλάνε... όχι , δεν μου μιλούν, εγώ μιλάω μέσα από αυτά... ή μήπως όχι; ποιος ελέγχει; Κανείς... κανένας έλεγχος, ηθικός ή ορθογραφικός, μόνο εγώ και τα μικρά σύμβολα... αλήθεια, τι σημαίνει άλφα, τι γάμμα... τι είναι το πι και το ωμέγα... τίποτα μόνα τους, αλλά μαζί, δημιουργούν την αγάπη... και τι σημαίνει αγάπη; Αγάπη είναι να γράφεις για να γράφεις...

Lying by the Seaside, Dreaming... another language

Sunset by the seaside... everywhere around me sea and sky, purple entwined with red, so tightly you can't clearly discern one from the other... just like the young couple lying on the sand, but for them there 's no sea, no sky, only the eyes reflecting them , two are green and two are blue, and they combine with the red and purple, making... someone is playing a guitar somewhere afar, a melancholic melody, maybe a little old, it speaks of Spain, of sunsets by the sea... you can hear the guitar, but you can't see it... you can smell it though, I'm sure... cedarwood... I wonder if the tree had a dream about the guitar, while it was sleeping in the forest before it was dead... no, not dead, nothing ever really dies... the tree just transformed into music, just like the small, green caterpillar crawling on its branches transformed into a moth... a butterfly of the night... and the night has fallen... red becomes black, and so does purple... the only contrast in the darkness are the tiny lights on the sky... these, and the young couple, who by now have fallen asleep... the guitar has stopped, probably sleeping, too... what are the dreams of a guitar?... maybe it dreams of cedars, and then wakes up in the morning, a little depressed, wondering... or maybe it dreams of lullabies and mellodies and harmonies... the moon is high up on the sky, silently ( maybe a little condescendingly) watching its reflection on the sea... the reflection is mocking the moon, shivering on the waves... a fishing boat sails through the playful reflection, which runs away scared, only to return when the boat has passed, under the mildly sarcastic look of the full
moon... and the sea is whispering slowly, calmly... if only....

Lying by the Seaside, Dreaming...

Ηλιοβασίλεμα στη παραλία... παντού γύρω ουρανός και θάλασσα, κόκκινο αγκαλιασμένο με το μωβ, τόσο σφιχτά που δεν καταλαβαίνεις πότε αρχίζει το ένα και πότε τελείωνει το άλλο... όπως το ζευγαράκι που ξαπλώνει στην άμμο, αλλά γι αυτούς δεν υπάρχει ουρανός και θάλασσα, μόνο τα μάτια που τα καθρεφτίζουν, δυο γαλάζια και δυο πράσινα, ανακατεύονται με το κόκκινο και το μωβ και δημιουργούν... μια κιθάρα ακούγεται από κάπου μακριά, μια μελωδία μελαγχολική, ίσως κάπως παλιά, μιλά για ηλιοβασιλέματα σε ακρογιαλιές, κάπου στην Ισπανία... την ακούς, αν και δεν την βλέπεις... όμως σίγουρα μπορείς και την μυρίζεις... κέδρος... άραγε το δέντρο ονειρεύτηκε κάποτε την κιθάρα, όταν ακόμα κοιμόταν στο δάσος, πριν πεθάνει;...όχι, όχι πριν πεθάνει, τίποτα δεν πεθαίνει... το δέντρο απλά μεταμορφώθηκε σε μουσική, όπως η μικρή, πράσινη κάμπια που περπατούσε κάποτε πάνω του μεταμορφώθηκε σε νυχτοπεταλούδα... και, μια που το φερε η κουβέντα, για κοίτα πότε πρόλαβε και νύχτωσε... το κόκκινο έγινε μαύρο, όπως και το μωβ... μόνο κάτι μικρά φωτάκια στον ουρανό σπάνε την μονοτονία, αυτά και το ζευγάρι, που πλέον έχει αποκοιμηθεί... και η κιθάρα σταμάτησε, μάλλον κοιμάται και αυτή... τί να ονειρεύονται άραγε οι κιθάρες; Ίσως να βλέπει κέδρους στον ύπνο της και να αναρωτιέται τα πρωινά... ίσως πάλι να βλέπει νότες και μελωδίες και συγχορδίες... το φεγγάρι έχει προχωρήσει ψηλά στον ουρανό, κοιτάζοντας ήρεμα ( ίσως και λίγο συγκαταβατικά;) την αντανάκλασή του στην θάλασσα, που το κοροϊδεύει τρεμουλιάζοντας στα κύματα... μια βάρκα περνάει μέσα από την παιχνιδιάρα αντανάκλαση, η οποία εξαφανίζεται τρομαγμένη, για να επιστρέψει μόλις απομακρυνθεί η βάρκα, κάτω από το ειρωνικό βλέμα του φεγγαριού... και η θάλασσα σιγοψυθιρίζει...

Speakscreamthinkcrylaugh....

Θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ... μου λέτε πως δεν έχω να πω τίποτα καινούριο...
Θέλω να φωνάξω αλλά δεν κάνει... είναι βράδυ, δεν χρειάζεται να ανησυχώ τον κόσμο άδικα, όλα είναι καλά...
Θέλω να σκεφτώ, αλλά δεν χρειάζεται... σκέφτεστε εσείς για μένα... κι άλλωστε πότε έμαθα να σκέφτομαι; Πάντα έτοιμες γνώσεις, έτοιμες απόψεις, έτοιμες σκέψεις, όλα μου τα παρείχατε...
Θέλω να κλάψω, αλλά δεν είναι σωστό... οι άντρες δεν κλαίνε, υπομένουν σιωπηρά... κι άλλωστε γιατί να κλάψω, μου λέτε, αφού είμαι ευτυχισμένος...
Θέλω να γελάσω, αλλά δεν πρέπει... πως μπορείς να γελάς, μου λέτε, όταν βλέπεις τον κόσμο γύρω σου σκοτεινό, κακό και απελπισμένο;



Εεε, λοιπόν θα μιλήσω, μπορώ και το κάνω, αρκετά κράτησε η σιωπή, δεν θα την ανεχτώ άλλο...
Και θα φωνάξω... αρκετά κοιμήθηκαν οι γείτονες, μια ζωή όλοι κοιμόμαστε, κι αν όλα αυτά είναι τελικά ένας εφιάλτης; Θέλω να ξυπνήσω, θα ξυπνήσετε και εσείς μαζί μου...
Και να που σκέφτομαι... σκέφτομαι και γράφω, γράφω και σκέφτομαι... οι σκέψεις είναι ποτάμι, λιώνουν τον πάγο που μας έχουν φυτέψει στο μυαλό...
Κλαίω λοιπόν, γιατί πλέον δεν με νοιάζουν τα περί ντροπής και αντρικής τιμής που μου αραδιάζετε... αρκετά υπέφερα, υποφέραμε σιωπηλά... μου λες ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει...
Ε, λοιπόν σου γελάω κατάμουτρα... να λοιπόν που γελάω... βλέπεις; Απέτυχες... κατάφερα να αλλάξω... μαζί μου θα αλλάξει και ο κόσμος... θα δεις... venceremos!

Yπέρ πίστεως...

Το πρώτο μου κείμενο γι αυτή τη χρονιά (αν εξαιρέσεις την μετάφραση της φαρμακολογίας που μου χει φάει τη μέρα αλλά δεν νομίζω να μετράει)... Θα μπορούσε να είναι ένας απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς ή μια λίστα από στόχους και υποσχέσεις για την νέα χρονιά (ξέρεις, αυτές που τελικά δεν τηρείς) αλλά τελικά έχω κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό μου: την βλακεία. Μάλιστα, την παλιά, καλή , κλασσική βλακεία που μαστίζει την ανθρωπότητα από πολύ παλιά ίσως πριν καν ανακαλυφθεί η φωτιά. Και συγκεκριμένα θα επικεντρωθώ σε ένα πολύ συγκεκριμένο παράγοντα της ανθρώπινης βλακείας, όμως πρώτα θα πρέπει να πω (γιατί είμαι σίγουρος ότι αναρωτιέσαι) πώς μου ήρθε να ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα. Αφορμή λοιπόν για αυτή την ταλαιπωρία που θα υποστείς τα επόμενα λεπτά είναι κάτι συζητήσεις με μία συμφοιτήτρια μου... Λέσχη, μπροστά από ένα πιάτο φασόλια, παρέα με συμφοιτητές, βρισκόμαστε να συζητάμε για την ομοιοπαθητική (ξέρεις, αυτήν την εναλλακτική θεραπευτική, που λέει ότι το ' όμοιο θεραπεύει το όμοιο', τέλος πάντων google it). Το θέμα με την ομοιοπαθητική είναι ότι ενώ παρουσιάζει αποτελέσματα, δεν μπορεί να εξηγηθεί με χημικές ή βιολογικές θεωρίες (τουλάχιστον όχι ακόμα). Λέει λοιπόν μια κοπέλα ότι δεν πιστεύει σε αυτά, είναι κοροϊδίες κλπ. Εγώ κάνω μια προσπάθεια να της εξηγήσω για επιτυχείς θεραπείες, για στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί, αλλά αυτή ανένδοτη, όπως το έθεσε ' δεν πιστεύω σε τέτοια, άλλωστε το είπε και ο κύριος ............. (καθηγητής της φαρμακολογίας) ότι αυτά είναι κομπογιαννιτισμοί και να μην τα βάζετε στο φαρμακείο σας'. Η κουβέντα συνεχίστηκε για λίγη ώρα, μέχρι που τελικά φάγαμε και φύγαμε απ' τη λέσχη. Οκ θα μου πείς (αν είσαι η Μαρίνα θα μου πείς 'οκέικ'), η κοπέλα είναι σκεπτικίστρια, θέλει αποδείξεις για να πιστέψει σε κάτι. Θα συμφωνούσα, αν δεν είχε ακολουθήσει μια άλλη συζήτηση με την ίδια κοπέλα, αυτή τη φορά για τον θεό. Ε, λοιπόν, αυτή η κοπέλα όχι απλά πιστεύει στον θεό ( στον χριστιανικό , για να είμαστε ακριβείς), αλλά είναι απόλυτα σίγουρη ότι υπάρχει και μας προσέχει. Οκ θα μου πεις, η κοπέλα δεν είναι σκεπτικίστρια όπως εγώ, να θέλει όλο αποδείξεις για να πιστεύει... ωπ, για κάτσε λίγο, δεν είναι η ίδια κοπέλα που δεν ήθελε να πιστέψει στην ομοιπαθητική, γιατί δεν υπήρχαν στοιχεία, αλλά δέχεται να πιστέψει ότι υπάρχει ένα άχρονο, άυλο, πανταχού παρόν, πανοπτικό και παντογνωστικό ον, το οποίο μας έπλασε, νοιάζεται για μένα και για σένα και ελέγχει κάθε στιγμή τις πράξεις μας ( άλλη δουλειά δεν είχε...). Και ενώ είναι ένας θεός, είναι ταυτόχρονα 3 διαφορετικά πρόσωπα, πατέρας, γιος και περιστέρι (από όλα τα ζώα, κοίτα πιο διάλεξαν...) Δεν θα συνεχίσω να αναλύω γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει θεός (ιδιαίτερα ο χριστιανικός), σε αυτό θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο , απλά θέλω να καταλήξω ότι το ίδιο άτομο το οποίο απορρίπτει την ομοιοπαθητική, για την οποία δεν υπάρχουν μεν αποδείξεις, αλλά υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι λειτουργεί, ενώ αποδέχεται χωρίς καμία κριτική σκέψη τον χριστιανισμό, με όλο του τον παραλογισμό. Και μιλάμε πάντα για μια θετική επιστήμονα, που ασχολείται με φυσική, χημεία και βιολογία (επιστήμες οι οποίες δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με την θρησκεία). Πώς συνδιάζεις την θεωρεία της εξέλιξης με το ' ο θεός έπλασε τον Αδάμ' , την θεωρεία της μεγάλης έκρηξης με την δημιουργεία του κόσμου σε επτά ημέρες (βασικά έξι, την έβδομη το τέλειο, άχρονο , άυλο κλπ ον ξεκουράστηκε...); Και ακόμα και αν απορίπτεις την κριτική επιστημονική σκέψη για να πιστέψεις σε μια ιστορία χωρίς καθόλου αποδείξεις, πως τολμάς να ασκείς κριτική στην ομοιοπαθητική και να την χαρακτηρίζεις κομπογιαννιτισμό, ενώ έχεις δηλώσει ότι πιστεύεις στην θεραπεία μέσω προσευχής; Και το χειρότερο: αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην εν λόγω κοπέλα, αλλά γενικεύεται σε πολλούς σύγχρονους ανθρώπους, αρκετοί από τους οποίους μάλιστα έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Έτσι λοιπόν έχει η κατάσταση: στην εποχή της πληροφορίας, όπου οι άνθρωποι είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούν σωστά την κριτική ικανότητά τους , εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε παράλογες δοξασίες... Ξυπνήστε!