Speakscreamthinkcrylaugh....

Θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ... μου λέτε πως δεν έχω να πω τίποτα καινούριο...
Θέλω να φωνάξω αλλά δεν κάνει... είναι βράδυ, δεν χρειάζεται να ανησυχώ τον κόσμο άδικα, όλα είναι καλά...
Θέλω να σκεφτώ, αλλά δεν χρειάζεται... σκέφτεστε εσείς για μένα... κι άλλωστε πότε έμαθα να σκέφτομαι; Πάντα έτοιμες γνώσεις, έτοιμες απόψεις, έτοιμες σκέψεις, όλα μου τα παρείχατε...
Θέλω να κλάψω, αλλά δεν είναι σωστό... οι άντρες δεν κλαίνε, υπομένουν σιωπηρά... κι άλλωστε γιατί να κλάψω, μου λέτε, αφού είμαι ευτυχισμένος...
Θέλω να γελάσω, αλλά δεν πρέπει... πως μπορείς να γελάς, μου λέτε, όταν βλέπεις τον κόσμο γύρω σου σκοτεινό, κακό και απελπισμένο;



Εεε, λοιπόν θα μιλήσω, μπορώ και το κάνω, αρκετά κράτησε η σιωπή, δεν θα την ανεχτώ άλλο...
Και θα φωνάξω... αρκετά κοιμήθηκαν οι γείτονες, μια ζωή όλοι κοιμόμαστε, κι αν όλα αυτά είναι τελικά ένας εφιάλτης; Θέλω να ξυπνήσω, θα ξυπνήσετε και εσείς μαζί μου...
Και να που σκέφτομαι... σκέφτομαι και γράφω, γράφω και σκέφτομαι... οι σκέψεις είναι ποτάμι, λιώνουν τον πάγο που μας έχουν φυτέψει στο μυαλό...
Κλαίω λοιπόν, γιατί πλέον δεν με νοιάζουν τα περί ντροπής και αντρικής τιμής που μου αραδιάζετε... αρκετά υπέφερα, υποφέραμε σιωπηλά... μου λες ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει...
Ε, λοιπόν σου γελάω κατάμουτρα... να λοιπόν που γελάω... βλέπεις; Απέτυχες... κατάφερα να αλλάξω... μαζί μου θα αλλάξει και ο κόσμος... θα δεις... venceremos!