Yπέρ πίστεως...

Το πρώτο μου κείμενο γι αυτή τη χρονιά (αν εξαιρέσεις την μετάφραση της φαρμακολογίας που μου χει φάει τη μέρα αλλά δεν νομίζω να μετράει)... Θα μπορούσε να είναι ένας απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς ή μια λίστα από στόχους και υποσχέσεις για την νέα χρονιά (ξέρεις, αυτές που τελικά δεν τηρείς) αλλά τελικά έχω κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό μου: την βλακεία. Μάλιστα, την παλιά, καλή , κλασσική βλακεία που μαστίζει την ανθρωπότητα από πολύ παλιά ίσως πριν καν ανακαλυφθεί η φωτιά. Και συγκεκριμένα θα επικεντρωθώ σε ένα πολύ συγκεκριμένο παράγοντα της ανθρώπινης βλακείας, όμως πρώτα θα πρέπει να πω (γιατί είμαι σίγουρος ότι αναρωτιέσαι) πώς μου ήρθε να ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα. Αφορμή λοιπόν για αυτή την ταλαιπωρία που θα υποστείς τα επόμενα λεπτά είναι κάτι συζητήσεις με μία συμφοιτήτρια μου... Λέσχη, μπροστά από ένα πιάτο φασόλια, παρέα με συμφοιτητές, βρισκόμαστε να συζητάμε για την ομοιοπαθητική (ξέρεις, αυτήν την εναλλακτική θεραπευτική, που λέει ότι το ' όμοιο θεραπεύει το όμοιο', τέλος πάντων google it). Το θέμα με την ομοιοπαθητική είναι ότι ενώ παρουσιάζει αποτελέσματα, δεν μπορεί να εξηγηθεί με χημικές ή βιολογικές θεωρίες (τουλάχιστον όχι ακόμα). Λέει λοιπόν μια κοπέλα ότι δεν πιστεύει σε αυτά, είναι κοροϊδίες κλπ. Εγώ κάνω μια προσπάθεια να της εξηγήσω για επιτυχείς θεραπείες, για στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί, αλλά αυτή ανένδοτη, όπως το έθεσε ' δεν πιστεύω σε τέτοια, άλλωστε το είπε και ο κύριος ............. (καθηγητής της φαρμακολογίας) ότι αυτά είναι κομπογιαννιτισμοί και να μην τα βάζετε στο φαρμακείο σας'. Η κουβέντα συνεχίστηκε για λίγη ώρα, μέχρι που τελικά φάγαμε και φύγαμε απ' τη λέσχη. Οκ θα μου πείς (αν είσαι η Μαρίνα θα μου πείς 'οκέικ'), η κοπέλα είναι σκεπτικίστρια, θέλει αποδείξεις για να πιστέψει σε κάτι. Θα συμφωνούσα, αν δεν είχε ακολουθήσει μια άλλη συζήτηση με την ίδια κοπέλα, αυτή τη φορά για τον θεό. Ε, λοιπόν, αυτή η κοπέλα όχι απλά πιστεύει στον θεό ( στον χριστιανικό , για να είμαστε ακριβείς), αλλά είναι απόλυτα σίγουρη ότι υπάρχει και μας προσέχει. Οκ θα μου πεις, η κοπέλα δεν είναι σκεπτικίστρια όπως εγώ, να θέλει όλο αποδείξεις για να πιστεύει... ωπ, για κάτσε λίγο, δεν είναι η ίδια κοπέλα που δεν ήθελε να πιστέψει στην ομοιπαθητική, γιατί δεν υπήρχαν στοιχεία, αλλά δέχεται να πιστέψει ότι υπάρχει ένα άχρονο, άυλο, πανταχού παρόν, πανοπτικό και παντογνωστικό ον, το οποίο μας έπλασε, νοιάζεται για μένα και για σένα και ελέγχει κάθε στιγμή τις πράξεις μας ( άλλη δουλειά δεν είχε...). Και ενώ είναι ένας θεός, είναι ταυτόχρονα 3 διαφορετικά πρόσωπα, πατέρας, γιος και περιστέρι (από όλα τα ζώα, κοίτα πιο διάλεξαν...) Δεν θα συνεχίσω να αναλύω γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει θεός (ιδιαίτερα ο χριστιανικός), σε αυτό θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο , απλά θέλω να καταλήξω ότι το ίδιο άτομο το οποίο απορρίπτει την ομοιοπαθητική, για την οποία δεν υπάρχουν μεν αποδείξεις, αλλά υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι λειτουργεί, ενώ αποδέχεται χωρίς καμία κριτική σκέψη τον χριστιανισμό, με όλο του τον παραλογισμό. Και μιλάμε πάντα για μια θετική επιστήμονα, που ασχολείται με φυσική, χημεία και βιολογία (επιστήμες οι οποίες δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με την θρησκεία). Πώς συνδιάζεις την θεωρεία της εξέλιξης με το ' ο θεός έπλασε τον Αδάμ' , την θεωρεία της μεγάλης έκρηξης με την δημιουργεία του κόσμου σε επτά ημέρες (βασικά έξι, την έβδομη το τέλειο, άχρονο , άυλο κλπ ον ξεκουράστηκε...); Και ακόμα και αν απορίπτεις την κριτική επιστημονική σκέψη για να πιστέψεις σε μια ιστορία χωρίς καθόλου αποδείξεις, πως τολμάς να ασκείς κριτική στην ομοιοπαθητική και να την χαρακτηρίζεις κομπογιαννιτισμό, ενώ έχεις δηλώσει ότι πιστεύεις στην θεραπεία μέσω προσευχής; Και το χειρότερο: αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην εν λόγω κοπέλα, αλλά γενικεύεται σε πολλούς σύγχρονους ανθρώπους, αρκετοί από τους οποίους μάλιστα έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Έτσι λοιπόν έχει η κατάσταση: στην εποχή της πληροφορίας, όπου οι άνθρωποι είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούν σωστά την κριτική ικανότητά τους , εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε παράλογες δοξασίες... Ξυπνήστε!