Lying by the Seaside, Dreaming...

Ηλιοβασίλεμα στη παραλία... παντού γύρω ουρανός και θάλασσα, κόκκινο αγκαλιασμένο με το μωβ, τόσο σφιχτά που δεν καταλαβαίνεις πότε αρχίζει το ένα και πότε τελείωνει το άλλο... όπως το ζευγαράκι που ξαπλώνει στην άμμο, αλλά γι αυτούς δεν υπάρχει ουρανός και θάλασσα, μόνο τα μάτια που τα καθρεφτίζουν, δυο γαλάζια και δυο πράσινα, ανακατεύονται με το κόκκινο και το μωβ και δημιουργούν... μια κιθάρα ακούγεται από κάπου μακριά, μια μελωδία μελαγχολική, ίσως κάπως παλιά, μιλά για ηλιοβασιλέματα σε ακρογιαλιές, κάπου στην Ισπανία... την ακούς, αν και δεν την βλέπεις... όμως σίγουρα μπορείς και την μυρίζεις... κέδρος... άραγε το δέντρο ονειρεύτηκε κάποτε την κιθάρα, όταν ακόμα κοιμόταν στο δάσος, πριν πεθάνει;...όχι, όχι πριν πεθάνει, τίποτα δεν πεθαίνει... το δέντρο απλά μεταμορφώθηκε σε μουσική, όπως η μικρή, πράσινη κάμπια που περπατούσε κάποτε πάνω του μεταμορφώθηκε σε νυχτοπεταλούδα... και, μια που το φερε η κουβέντα, για κοίτα πότε πρόλαβε και νύχτωσε... το κόκκινο έγινε μαύρο, όπως και το μωβ... μόνο κάτι μικρά φωτάκια στον ουρανό σπάνε την μονοτονία, αυτά και το ζευγάρι, που πλέον έχει αποκοιμηθεί... και η κιθάρα σταμάτησε, μάλλον κοιμάται και αυτή... τί να ονειρεύονται άραγε οι κιθάρες; Ίσως να βλέπει κέδρους στον ύπνο της και να αναρωτιέται τα πρωινά... ίσως πάλι να βλέπει νότες και μελωδίες και συγχορδίες... το φεγγάρι έχει προχωρήσει ψηλά στον ουρανό, κοιτάζοντας ήρεμα ( ίσως και λίγο συγκαταβατικά;) την αντανάκλασή του στην θάλασσα, που το κοροϊδεύει τρεμουλιάζοντας στα κύματα... μια βάρκα περνάει μέσα από την παιχνιδιάρα αντανάκλαση, η οποία εξαφανίζεται τρομαγμένη, για να επιστρέψει μόλις απομακρυνθεί η βάρκα, κάτω από το ειρωνικό βλέμα του φεγγαριού... και η θάλασσα σιγοψυθιρίζει...