tag:blogger.com,1999:blog-37239772505609519392024-03-08T14:40:11.874+02:00Just thinking...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-54549797056737269102013-06-24T00:29:00.001+03:002013-06-24T00:29:15.629+03:00Ωδή στην αλλοτρίωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εφτά και τέταρτο το πρωί, όπως κάθε μέρα, μπαίνεις στο λεωφορείο για να πας στην δουλειά. Η καλημέρα που λες στον οδηγό είναι γκρίζα, σαν τον ουρανό, καθώς ο ήλιος παλεύει με την ανίκητη συννεφένια γραφειοκρατία. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο τα αυτοκίνητα να προσπερνούν το λεωφορείο και σκέφτεσαι τις ατελείωτες ώρες που θα περάσεις προσπαθώντας να πείσεις ανθρώπους που δεν συμπαθείς για θέματα που σου είναι παγερά αδιάφορα. Και τότε συνειδητοποιείς πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στο λεωφορείο.<br />
Η σκέψη σε ξαφνιάζει· πώς δεν τους είχες προσέξει τόσο καιρό; Τους παρατηρείς σαν να τους βλέπεις για πρώτη φορά: μια μαμά που μαλώνει το παιδάκι της καθώς το οδηγεί στο σχολείο-φυλακή του, μία κοπέλα με τα πιο εντυπωσιακά μπλε μάτια που έχεις δει, με μια έκφραση απάθειας να κηλιδώνει το όμορφο πρόσωπό της, ένας μεσήλικας με στάση πιο ατσαλάκωτη κι από το κοστούμι του. Προσπαθείς να τραβήξεις το βλέμμα κάποιου από αυτούς, η ματιά σου κρύβει πανικό, φωνάζει: «Είμαι άνθρωπος όπως εσείς, γιατί να είμαστε ξένοι;» αλλά κανείς δεν σε προσέχει, είσαι ένα μέρος του σκηνικού στο μικρό θέατρο που είναι η ζωή του καθενός.<br />
Κι αυτό είναι το πιο αστείο: ότι όλοι τελικά είναι κομπάρσοι στην ίδια τους την ζωή. Σε αυτή την αστεία και πάντα θανατηφόρα παράσταση, τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν άχαρα πράγματα όπως το χρήμα και η κοινωνική καταξίωση. <br />
Παλεύεις να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που έκοψες ένα φύλλο και το περιεργάστηκες με θαυμασμό και περιέργεια, πότε σταμάτησες σε μια πλατεία για να ακούσεις τους μουσικούς του δρόμου χωρίς να ανησυχείς για το μέλλον και να μετανιώνεις για το παρελθόν. Πρέπει να ήσουν έφηβος ακόμα. Αν μπορούσαμε όλοι να ξαναγίνουμε έφηβοι, σκέφτεσαι, ή ακόμα καλύτερα, παιδιά! Τότε θα ρίχναμε τα μουντά γυαλιά της σοβαρότητας και του άγχους από το πρόσωπό μας και θα μπορούσαμε να δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, ένα απέραντο λούνα παρκ. Θα γελούσαμε με τις κακοτυχίες μας αντί να τις παίρνουμε στα σοβαρά και θα απολαμβάναμε τις ωραίες στιγμές σαν αυτό που είναι: απλά στιγμές.<br />
Καθώς τα σκέφτεσαι, μια ακτίνα χαμόγελου φωτίζει το λεωφορείο. ''Επόμενη στάση: Κέντρο" ακούγεται η απρόσωπη φωνή του λεωφορείου. Εδώ πρέπει να κατέβεις. Πνίγεις το λουλούδι που άρχισε να ανθίζει στην καρδιά σου, φοράς την μάσκα σου και κατεβαίνεις. Άλλη μια μέρα όπως όλες οι άλλες ξεκινάει.<br />
<br />
Κάποτε ο Αυτοκράτορας των Χρυσανθέμων συνάντησε έναν περιπλανώμενο ασκητή. Έχοντας ακούσει για την μεγάλη σοφία του γέροντα, ο αυτοκράτορας του εμπιστεύτηκε το μεγαλύτερό του πρόβλημα. «Έχω νικήσει τους εχθρούς μου, έχω κατακτήσει τις χώρες τους και τα πλούτη τους. Στην διάρκεια της βασιλείας μου η χώρα μου έγινε το πλουσιότερο και δυνατότερο βασίλειο στον κόσμο. Ο λαός μου με σέβεται και με αγαπάει. Όμως τώρα δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να βρω την ευτυχία». Ο σοφός του απάντησε με τέσσερις λέξεις: Γίνε αυτό που είσαι. Έκπληκτος ο αυτοκράτορας άρχισε να γελά και να κοροϊδεύει τον γέροντα: «Η φήμη σου είναι υπερβολική. Μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να σκεφτεί τέτοια ανοησία». «Ακριβώς!» αποκρίθηκε ο σοφός με ένα αχνό χαμόγελο, «Γι αυτό είσαι καταδικασμένος να μείνεις για πάντα ο Αυτοκράτορας»</div>
Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-72563964256512678942013-03-23T01:51:00.000+02:002013-03-23T01:51:57.866+02:00Τονικοχρονικοί σπασμοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τικ.<br />
Η κάθε μέρα γίνεται λίγο μικρότερη.<br />
Τακ.<br />
Ίσως επειδή το εγώ όσο μεγαλώνει, τρώει περισσότερα δευτερόλεπτα για να συντηρηθεί.<br />
Τικ.<br />
Όσο είμαστε νέοι αφήνουμε τα δευτερόλεπτα να ξεχύνονται ελεύθερα από το σακούλι του χρόνου και γελάμε σκορπίζοντάς τα στον αέρα.<br />
Τακ.<br />
Όταν βλέπουμε το σακούλι να αδειάζει, τρέχουμε πανικόβλητοι να το δέσουμε. Τότε ανακαλύπτουμε πως ποτέ δεν είχαμε το κορδόνι.<br />
Τικ.<br />
Η ύπαρξη του χρόνου είναι απαραίτητη για την κοινωνία μας. Κάθε στιγμή μπαίνει σε μικρά καλουπάκια όμορφα ταξινομημένα στη σειρά, για να μπορούμε να έχουμε το μυαλό μας ελαφρύ και ήσυχο.<br />
Τακ.<br />
Όμως πώς μπορεί κανείς να αποδείξει ότι ο χρόνος υπάρχει και δεν είναι μια απλή ψευδαίσθηση, ένα δημιούργημα του μυαλού μας, όπως όταν συλλαμβάνει μήκη κύματος φωτός και δημιουργεί χρώματ...<br />
ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. ΛΥΠΑΜΑΙ, ΧΑΣΑΤΕ.</div>
Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-79807801769878235802012-09-13T22:44:00.000+03:002013-03-24T16:30:43.523+02:00O άνθρωπος που φοβόταν τη σκέψη του<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάθε μέρα πήγαινε στη δουλειά με το αυτοκίνητο και πάντα είχε το βλέμμα καρφωμένο στον πίσω καθρέφτη. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι δεν θα τους βρει μπροστά του αλλά από πίσω του κρυμμένους κι αυτός το πήρε κυριολεκτικά. Αγόρασε και όπλο για να προφυλαχτεί από αυτούς. Όπλο! Λες και θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει εναντίον τους. Ο υπάλληλος στο κατάστημα τον είχε κοιτάξει περίεργα. Είχε το ύφος ανθρώπου που στρέφει το όπλο στον εαυτό του. Του το πούλησε όμως όπως και να χει· αυτός ήταν ένας απλός υπάλληλος, τι τον ένοιαζε πώς χρησιμοποιούν το εμπόρευμα οι πελάτες;<br />
Έτσι λοιπόν κατέληξε ο κύριος Σ. με ένα πιστόλι στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και με τα μάτια στον πίσω καθρέφτη. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο πάντα χάιδευε την λαβή που εξείχε από την ζώνη του. Μια ψευδής αίσθηση ασφάλειας, σίγουρα, όμως τι παραπάνω να ζητήσει; Ήξερε πως του την έχουν στημένη, πώς κάποια στιγμή θα γυρίσει και θα τους δει να του χαμογελάνε. Θα ήταν όπως στις ταινίες: θα άναβε ένα τσιγάρο, θα έπαιρνε την πρώτη ρουφηξιά αργά, απολαυστικά και θα έλεγε: ''Είμαι έτοιμος''. Τότε θα τραβούσε το πιστόλι και θα σκότωνε όσους μπορούσε πριν πεθάνει.<br />
Αν ήξερε τουλάχιστον πώς μοιάζουν, τις συνήθειές τους, όλα θα ήταν πιο εύκολα. Είχε αλλάξει 2 φορές σπίτι, είχε πάρει μετάθεση σε άλλη θέση στην εταιρία που δουλεύει, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Πάντα ηρεμούσε για λίγες μέρες, ίσως λίγες βδομάδες και μετά ήξερε πάλι πως τον είχαν βρει. Μερικά μικρά αλλά σαφή σημάδια, η γνωστή αίσθηση στο σβέρκο, που σου λέει πώς κάποιος σε παρακολουθεί, κάποιος που εσύ δεν βλέπεις αλλά αυτός σε βλέπει πολύ καλά, ίσως μάλιστα να ακούει και τι λες, να ψάχνει τα πράγματά σου όσο λείπεις από το σπίτι...<br />
Οι συνάδερφοί του ήξεραν πως κάτι δεν πάει καλά, τον ρωτούσαν, όμως αυτός δεν τους έλεγε τίποτα. Τι να πει άλλωστε; Ότι κάποιοι τον παρακολουθούν και του την έχουν στημένη; Ποιος θα τον πίστευε; Αυτός ήταν ένας απλός υπάλληλος γραφείου που ζούσε μόνος, χωρίς ενδιαφέροντα και χωρίς πολλούς φίλους. Γιατί τον κυνηγούσαν λοιπόν;<br />
Όλα ξεκίνησαν πριν 3 περίπου χρόνια, όταν έκλεισε τα σαράντα.Ήταν στο σπίτι του παρέα με ένα μπουκάλι τζιν. Τότε σκέφτηκε για πρώτη φορά την ζωή του και την πλήρη κενότητά της και είπε : ''Γιατί να ζει κανείς;'' Δεν πήρε απάντηση και αυτό τον εκνεύρισε κάπως. Το έγραψε λοιπόν σε ένα φύλλο χαρτί, το έβαλε σε ένα φάκελο που βρήκε στο συρτάρι και αφού κόλλησε ένα γραμματόσημο το ταχυδρόμησε στον εαυτό του. Το γράμμα δεν έφτασε ποτέ, όμως ήρθε ένα σημείωμα που έγραφε: ''Μας ζήτησες. Σε παρακολουθούμε. Πρόσεχε. Δεν θα μας βρεις μπροστά σου όπως ίσως νομίζεις αλλά θα είμαστε μαζί σου''. Δεν υπήρχε υπογραφή ούτε κάποιο στοιχείο, ούτε καν γραμματόσημο. Από τότε ξεκίνησε όλος αυτός ο εφιάλτης. τους ένοιωθε να παρακολουθούν, αν και ποτέ δεν κατάφερε να τους δει.<br />
Μια μέρα έφτασε στο σπίτι του και όπως πάντα κλείδωσε την πόρτα, ασφάλισε τον σύρτη και μόνο τότε έβγαλε το όπλο από την ζώνη του και το ακούμπησε πάνω στο τραπέζι. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και τότε τους είδε.<br />
Ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα. Ο άντρας ήταν ψηλός και λεπτός, με κοντά ξανθά μαλλιά. Η γυναίκα ήταν επίσης ψηλή και λεπτή, όμως τα μαλλιά της ήταν μακρυά και μαύρα. Και οι δυο φορούσαν μάσκες που έκρυβαν το πάνω μέρος του προσώπου τους, όχι όμως το ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελό τους.<br />
Χλώμιασε. Σκέφτηκε να τρέξει να πιάσει το πιστόλι, όμως ήξερε πως δεν θα προλάβαινε. Φαινόντουσαν εξαιρετικά γρήγοροι. Δεν ήξερε τι να κάνει. Αποφάσισε να μιλήσει: ''Ποιοι είστε;''<br />
''Σκέψου'' απάντησε ο άντρας με φωνή χαμηλή, ευγενική αλλά ταυτόχρονα ειρωνική.<br />
''Γιατί με παρακολουθείτε;''<br />
''Σκέψου'' επανέλαβε η γυναίκα, με την απαλή, ψυχρή φωνή της.<br />
''Τι να σκεφτώ;'' Τι θέλετε επιτέλους από μένα; Αφήστε με ήσυχο!''<br />
''Σκέψου'' είπαν μαζί, πιο εμφατικά αυτή τη φορά.<br />
Και τότε ο κύριος Σ. έκλεισε τα μάτια του για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια και σκέφτηκε. Όταν αργότερα τα άνοιξε μετά από πολλή ώρα, το παράξενο μασκοφόρο ζευγάρι είχε εξαφανιστεί. Ο κύριος Σ. κάθισε στο τραπέζι και ήπιε άλλη μια γουλιά από το τζιν του. Κοίταξε το τραπέζι. Δίπλα στο πιστόλι βρισκόταν μια στοίβα από λευκό χαρτί καλής ποιότητας και μια επίχρυση πένα με το μελανοδοχείο της. Δεν ήταν δικά του. Σίγουρα τα άφησαν εκεί οι διώκτες του. Έπιασε την πένα, τη βούτηξε στο μελανοδοχείο και άρχισε να γράφει. Όταν τελείωσε, διάβασε το γραπτό του. Χαμογέλασε. Ήπιε άλλη μια γουλιά και πήρε το όπλο στα χέρια του. ''Έκλεισε ο κύκλος σου'' ψιθύρισε. Έστρεψε την κάννη στον κρόταφό του.<br />
<br />
Η αστυνομία έφτασε μισή ώρα αργότερα ειδοποιημένη από τον γείτονα, ο οποίος άκουσε έναν κρότο σαν πυροβολισμό. Βρήκαν τον κύριο Σ. πεσμένο στο πάτωμα με το όπλο στο χέρι, δίπλα σε ένα ποτήρι με τζιν και μια στοίβα χαρτιά. Αφού ερεύνησε τον χώρο, ο υπαστυνόμος Κ.Λ. σήκωσε την πρώτη σελίδα και διάβασε τον τίτλο: ''O άνθρωπος που φοβόταν τη σκέψη του''. Συνέχισε να διαβάζει. Η πρώτη παράγραφος άρχιζε:<br />
''Κάθε μέρα πήγαινε στη δουλειά με το αυτοκίνητο και πάντα είχε το βλέμμα καρφωμένο στον πίσω καθρέφτη...''<br />
<br /></div>
Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-89519524872904921602012-05-24T00:53:00.000+03:002012-05-24T00:53:14.800+03:00Ενδοσκόπηση νο1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πάλι ξύπνησα μέσα σε αυτό το κελί, σε αυτή την σκουριασμένη σαρκοφάγο από καλές προθέσεις που φτιάχτηκε ειδικά στα μέτρα μου. Με φυλακίζετε, μα πάντα σας ξεφεύγω, έτσι θα ξεφύγω και τώρα, καμιά αλυσίδα δεν αντέχει το οξύ του θυμού μου, την φωτιά της ελεύθερης ασυδοσίας που καίει στην καρδιά μου και στην καρδιά σας... το φως που μπαίνει από τα στενά παράθυρα της φυλακής που φτιάξατε δείχνει μόνο πόσο έχετε ξεπέσει, εσείς και τα χρηστά σας ήθη, η ενάρετη αυταρέσκειά σας.<br />
<br />
Τι ανόητοι που είστε. Όλη τη ζωή σας με ψάχνετε και όταν με βρήκατε με κλείσατε εκεί που νομίζατε πως δεν μπορώ πλέον να σας φτάσω. Όμως πώς φυλακίζει κανείς το χάος; Κάθε κλειδαριά είναι ολόκληρη πόρτα για μένα, κάθε φρουρός, κάθε δεσμοφύλακας και ένας απρόθυμος βοηθός. Κάθε φορά που νομίζετε ότι με φυλακίζετε, ξεχνάτε ότι κάθε δράση έχει και αντίδραση, και το μαλακό κύμα της θάλασσας πάντα τρώει αργά τον σκληρό, δήθεν αιώνιο βράχο. Όταν λοιπόν κοιμάστε ήσυχοι, εγώ θα βρίσκομαι δίπλα σας, να ψιθυρίζω αυτό που αρνείστε να δείτε: ότι δεν θα ζείτε για πάντα, ότι η ίδια η γη δεν θα υπάρχει για πάντα, ίσως και το σύμπαν. Ότι ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, μια σύμβαση για να δικαιολογείτε την αδράνειά σας. Ότι η ζωή δεν έχει νόημα πέρα από αυτό που της δίνετε.<br /><br />Αλλά εσείς δεν θα με ακούτε. Γιατί εγώ δεν υπόσχομαι αιώνια ζωή μετά τον θάνατο, αλλά μια σελίδα πραγματικής ζωής εδώ και τώρα, ή καλύτερα σας λέω να ζήσετε σαν να μην υπάρχει τίποτα εκτός από το εδώ και το τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι ανύπαρκτα, πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Η αλήθεια είναι οι στιγμές και μόνο στον χρόνο τους.<br />
<br />
Τώρα λοιπόν ξέρετε. Οι δικαιολογίες στέρεψαν και οι φαύλοι κύκλοι εμφάνισαν ήδη τις πρώτες ρωγμές. Κάθε φορά που κοιτάζετε στον καθρέφτη, θα βλέπετε εμένα να σας χαμογελάω και θα περιμένω μέχρι να μου χαμογελάσετε κι εσείς, μέχρι να γελάσετε τόσο δυνατά που θα σπάσει ο καθρέφτης και θα φανεί αυτό που βρίσκεται από πίσω. Και αυτό θα είστε εσείς και εγώ. Μέχρι τότε, φίλοι μου, θα με ονειρεύεστε. Στα όνειρα δεν κρύβεται κανείς από τον εαυτό του.</div>Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-29239131444292587892012-02-13T15:35:00.005+02:002012-02-13T16:14:36.669+02:00Θέατρο του δρόμουΆλλη μια μέρα στο μεγάλο θέατρο του δρόμου, το έργο είναι το ίδιο που παίζεται εδώ και πολλά χρόνια, όμως παραμένει πάντα φρέσκο, πάντα επίκαιρο, τόσο ζωντανό. Ίσως αυτό οφείλεται στον συνεχή αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών, οι οποίοι μάλιστα συνήθως δεν ξέρουν ότι είναι ηθοποιοί, ούτε ότι συμμετέχουν σε ένα ατελείωτο θεατρικό, που γράφεται συνέχεια από τους ίδιους με αόρατο μελάνι. Ίσως πάλι στο ότι έμπνευση είναι η ίδια η ζωή και οι ελπίδες και ο φόβος που αυτή γεννά. Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, όμως ίσως να έχει σχέση και το παράδοξο του μικρού αυτού σκετς: γίνεται πιο πετυχημένο όταν οι συμμετέχοντες είναι λιγότεροι από τους θεατές. <div><br /></div><div>Όμως να! ξεκινάει το έργο και πάλι! Ησυχία φίλοι μου, γιατί οι κόκκινες αυλαίες σηκώνονται αργά και επιβλητικά. Όπως σε κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της δεν λείπουν τα ειδικά εφέ, που περιλαμβάνουν καπνούς και δάκρυα, φωνές και γέλια, όλα ανάμικτα, μαζί, φυσικά, με αίμα. Τα σκηνικά περιλαμβάνουν θέατρα και φυλακές, πλατείες και καμένα σινεμά, όμως ο παραγωγός δεν λυπάται τα έξοδα. </div><div><br /></div><div>Και στη σκηνή ανεβαίνουν οι ηθοποιοί: όχι όλοι μαζί, αλλά δέκα δέκα στην αρχή, στη συνέχεια κατά εκατοντάδες, αργότερα κατά χιλιάδες. Το αν η σκηνή θα τους χωρέσει φαίνεται πάντα στο τέλος της παράστασης, αυτούς πάντως δεν φαίνεται να τους νοιάζει. Οι ηθοποιοί αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει τρακ, δεν έχουν απομνημονεύσει λόγια, καθώς η παράσταση είναι αποτυπωμένη μέσα τους σε επίπεδο ενστικτώδες. Οποιοδήποτε σενάριο θα φάνταζε απλώς ψεύτικο.</div><div><br /></div><div>Και η παράσταση ξεκινά, χωρίς υπόκλιση, χωρίς καθυστερήσεις. Και όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα το δράμα που παίζεται χρόνια, αιώνες, από τότε που ο άνθρωπος ζει σε κοινωνίες και έμαθε να παλεύει για τον εαυτό του και τους άλλους. Η πρώτη πράξη πάντα αισιόδοξη και δυναμική, χωρίς φτηνούς συναισθηματισμούς. Στη συνέχεια ακολουθεί η δεύτερη πράξη, η σύγκρουση: εδώ πολεμούν οι δυνάμεις του νέου και του παλιού, της τάξης και του χάους, και όλοι καλούμαστε να διαλέξουμε παράταξη, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Η τάξη προσφέρει μια ψεύτικη ασφάλεια και σιγουριά, την ακινησία, η οποία θα σε οδηγήσει με σιγουριά στην εντροπία και το θάνατο... το χάος όμως... το χάος πάντα σαγηνεύει τις σκέψεις αυτών που δεν σκέφτονται σε ευθείες γραμμές, που δεν κρύβουν τα πρόσωπα πίσω από κράνη και ασπίδες, δείχνοντας μόνο τα νεκρά τους μάτια. Το χάος είναι η αλλαγή και το κύμα που ταράζει τα νερά του βάλτου, το νησί που δεν φαίνεται πέρα από τον ορίζοντα. </div><div><br /></div><div>Και ποιο το αποτέλεσμα της σύγκρουσης; Αυτό, φίλοι μου, θα φανεί στο φινάλε της παράστασης, ένα φινάλε που γράφεται συνέχεια, με κάθε πράξη του έργου, με κάθε νέο ηθοποιό που ανεβαίνει στη σκηνή, έτοιμος να δώσει μάχη για την μια ή την άλλη πλευρά. Όσο για το ποια πλευρά είναι συνετό να επιλέξει κανείς, αυτό το αφήνω στην κρίσης σας. Όμως θα πρέπει να θυμάστε ότι ο βράχος πάντα διαβρώνεται από το κύμα αργά αργά και ότι, κάθε υπόσχεση για προστασία από τον θάνατο, απλά κάνει πιο ομαλό το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτόν.</div><div><br /></div><div>Μην περιμένετε λοιπόν να πέσει η αυλαία. Ανεβείτε στη σκηνή και φορέστε την φορεσιά που σας αντιπροσωπεύει. Άλλωστε, μπορείτε πάντα να δοκιμάσετε ρόλους και να διαλέξετε αυτόν που σας διασκεδάζει περισσότερο.</div><div><br /></div><div>Τα λέμε στο πάλκο! </div><div><br /></div><div><br /></div>Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-21320358980488855672012-02-02T22:09:00.004+02:002012-02-02T22:37:15.993+02:00Αλληγορία''Τα ναρκωτικά είναι το μέσο που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός για την καθυπόταξη της λαϊκής εξουσίας''. Κάθομαι σε ένα τραπέζι με ξύλινα πόδια, λιτό. Απέναντι μου ο Μάο, εξίσου λιτός και ξύλινος λόγος. Ξαφνικά ο Μάο πετάει την κομμουνιστική του φορεσιά και μεταμορφώνεται σε παπά, το πραγματικό του πρόσωπο. Κρατάει το όποιο των λαών στα χέρια του, και μου το δίνει σε δόσεις. Εμένα όμως δεν μου φτάνουν, θέλω κι άλλο. ''Πρέπει να έχεις συνταγή για αυτό το φάρμακο'' ακούω την φωνή του παπά, όμως οι συνταγές που θέλει είναι πάντα πλαστές, το ξέρει κι αυτός κι εγώ, γιατί κοροϊδευόμαστε;<div><br /></div><div>Μόνο όποιος δουλεύει για τον ''μεγάλο'' έχει ελεύθερη πρόσβαση στο φάρμακο, και πού 'σαι, ε, στο καλό πράμα! Όχι το ξέπλυμα που δίνουν στις μάζες. To καλό είναι αυτό που σε ξυπνάει αντί να σε κοιμίζει, σε κάνει να ρωτάς αντί να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι αυτό που ποτέ δεν θα ζήσεις. Όμως φυσικά αυτό είναι από τα πλέον απαγορευμένα. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεσαι παραπάνω από όσο είναι απαραίτητο. Εδώ λοιπόν βασίζεται το λαθρεμπόριο τους: στην αγορά κυκλοφορεί μόνο όσο πρέπει για να μας κρατά σε εγρήγορση, όχι όμως ζωντανούς. Και φυσικά με πολύ υψηλό κόστος. Και η νοθεία είναι συχνή, αν όχι και αναμενόμενη. Πρέπει λοιπόν να ξεφύγουμε από το κύκλωμα. ''Κάν'το μόνος σου'', όπως λένε. Να φτιάξουμε τις δικές μας ουσίες, πιο πνευματικές, πιο ανεξάρτητες από ότι μας ταΐζουν τόσα χρόνια. Να γίνουμε αληθινοί και να τους διώξουμε μια για πάντα από τις ζωές μας. Μόνο έτσι θα... καταφέρουμε να... ίσως τότε... κάποτε...</div><div><br /></div><div>μια στιγμή. Τι σκεφτόμουν; Ήταν κάτι ωραίο και τόσο σωστό, όμως ξέχασα. Κάθε φορά μετά από λίγο το ξεχνάω. Και θέλω τόσο πολύ άλλη μια δόση... πάτερ, σε παρακαλώ, άλλη μια μόνο...</div><div><br /></div><div><br /><div><br /></div></div>Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-78414096527537307712012-01-03T01:39:00.022+02:002012-01-03T14:02:48.461+02:00352 days. 22 hours, 10 minutes, 25 seconds...<div style="text-align: justify;"> Καλή χρονιά λοιπόν! Το 2011 έφυγε όπως και τόσα εκατομύρια έτη πριν από αυτό και έδωσε την θέση του στο 2012. Εκτός από νέα χρονιά, πολλοί πιστεύουν ότι το 2012 θα είναι και η τελευταία, σύμφωνα με την προφητεία ενός εξαφανισμένου εδώ και αιώνες πολιτισμού. Ας αγνοήσουμε λοιπόν την πιθανότητα η πρόβλεψη αυτή να οφείλεται σε απλό τεχνικό λάθος (πχ καταστροφή του εν λόγω πολιτισμού πριν προλάβει να εκδώσει την ''νέα έκδοση'' του ημερολογίου, με αποτέλεσμα το 2012 να εμφανίζεται ως το τέλος του κόσμου). Ας υποθέσουμε ότι όντως στη μια και δεκατρία λεπτά της εικοστής πρώτης Δεκεμβρίου μια πρωτοφανής καταστροφή θα εξαφάνιζε τον κόσμο έτσι όπως τον ξέρουμε. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Έχεις λοιπόν κάτι λιγότερο από ένα χρόνο ζωής. Θα συνέχιζες να ζεις την ζωή σου όπως τώρα; Θα ανησυχούσες για τα ίδια πράγματα; Θα είχες τις ίδιες προσδοκίες από την κάθε μέρα; Τι θα έλεγες στα άτομα που αγαπάς; Θα μου πεις, όλα αυτά είναι θεωρητικά. Ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και το 2013 κι εσύ θα σκέφτεσαι την εσχατολογική παράνοια του 2011 και γελάς. Η ερώτηση είναι: πώς ξέρεις ότι θα είσαι εδώ για να γελάς; </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Αυτή είναι και η ουσία του προβλήματος: νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα. Από την τρυφερή παιδική ηλικία, αναγκαζόμαστε να στερηθούμε το παιχνίδι, την χαρά της ανακάλυψης, την ανεμελιά ώστε να αγωνιστούμε για το μέλλον μας. Η μάθηση γίνεται υποχρέωση και η χαρά της ανακάλυψης και του παιχνιδιού καταπιέζεται ώστε να το παιδί να μπει στο καλούπι της ''πραγματικής ζωής''. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται στην εφηβία, όπου ο νέος άνθρωπος καλείται να γνωρίσει το σώμα του και να κατανοήσει πρωτόγνωρα συναισθήματα. Κι εδώ όμως έρχεται το καθήκον και η υποχρέωση. Πού θα βρεθεί χρόνος για έρωτα, όταν πρέπει να μελετήσεις για να μπεις στο πανεπιστήμιο; Άλλωστε, η αξία του ανθρώπου φαίνεται από τις επιτυχίες του, η αποτυχία δεν είναι αποδεκτή, πρέπει να αγωνιστείς και να ανταγωνιστείς τους άλλους για μια θέση σε αυτό τον κόσμο, κανείς δεν θα σου χαρίσει τίποτα. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Και αφού ενηλικιωθείς, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα: σε περίπτωση που πέρασες στο πανεπιστήμιο, ως ακαδημαϊκός πολίτης είσαι υποχρεωμένος να συναγωνιστείς τους συναδέρφους σου για τους καλύτερους βαθμούς τα καλύτερα μεταπτυχιακά, τις καλύτερες υποτροφίες. Πώς λοιπόν θα βρεις χρόνο για να ακολουθήσεις τα δικά σου ενδιαφέροντα, επιστημονικά και μη; </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Αλλά και όταν θα χρειαστεί να εργαστείς, θα έχεις την πολυτέλεια να ασχοληθείς με κάτι που σου δίνει χαρά; Η εργασία υπάρχει πρωταρχικά ως μέσο απόκτησης χρημάτων και δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε επιλεκτικοί. Άλλωστε χωρίς χρήματα, πώς θα αποκτήσεις την τηλεόραση, το καινούριο αυτοκίνητο, τα ρούχα και ότι άλλο χρειάζεσαι για να γίνεις ευτυχισμένος;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Στις σχέσεις μας με τους άλλους επίσης κυριαρχεί η αναβλητικότητα. Χρειάζεται χρόνος, λένε, για να καταλάβεις ποιος είναι ο άλλος. Η αγάπη, σε όποιο επίπεδο και αν αναφέρεται, φιλική, ερωτική ή ότι άλλο, δεν δίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Είναι ένα παιχνίδι γύρων και ανταπόδοσης, όπου δίνεις ένα ελάχιστο μέρος του εαυτού σου, περιμένοντας από τον άλλο να κάνει την επόμενη κίνηση, με προσμονή αλλά και επιφυλακτικότητα χωρίς να ανοίγεσαι, χωρίς να δίνεις παραπάνω από όσο παίρνεις. Πώς θα μπορέσεις να πεις ''σ'αγαπώ'' όταν ο άλλος ισως δεν ανταποδώσει; Πώς θα εμπιστευτείς όταν υπάρχει ο κίνδυνος να πληγωθείς; Άλλωστε υπάρχει χρόνος να δοκιμάσεις τον άλλο, να περιμένεις να ανοίξει αυτός τα χαρτιά του.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Και αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα: δεν υπάρχει χρόνος. Φτάνει κάποια στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος σου τελειώνει και θα κοιτάξεις πίσω. Εκεί τίθεται και το σημαντικότερο ερώτημα: Άξιζε; Ήταν λοιπόν το απολυτήριο, το πτυχίο, τα χρήματα και όλα τα άλλα πράγματα που θεωρούσες σημαντικά αρκετό αντάλλαγμα για τις στιγμές που έχασες για να τα αποκτήσεις; Άξιζε να κάνεις πίσω, να φυλάγεσαι από τους άλλους, να καταπιέζεις τον εαυτό σου στα πρότυπα της κοινωνίας απλά και μόνο για να μην πληγωθείς;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Τελικά, ίσως ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι δεν βλέπουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε το απλούστερο και ίσως το μόνο αναμφισβήτητο γεγονός της ζωής: ότι κάποια στιγμή τελειώνει. Αν μάλιστα μελετήσει κανείς την ιστορία του ανθρώπου, θα δει ότι οι περισσότερες μυθολογίες είχαν προβλέψει ''το τέλος του κόσμου''.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μήπως λοιπόν ο σκοπός των μύθων αυτών είναι να μας θυμίζουν ότι δεν θα ζήσουμε για πάντα και να μας επιτρέπουν να επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητές μας; Άλλωστε, μπορεί κανείς να δει τη ζωή σαν ένα πίνακα ζωγραφικής: το μήκος και πλάτος του είναι περιορισμένο, είναι στο χέρι μας όμως να της αποδώσουμε το βάθος που της αξίζει.</div>Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-42541041827092883992011-08-13T21:04:00.028+03:002011-08-14T03:22:29.502+03:00Η άβυσσοςΈκλεισε τα μάτια του... ένα δυνατό φως... και βρέθηκε μπροστά σε μια άβυσσο. Πέρα από τα πόδια του ήταν μόνο γκρεμός και σκοτάδι, βαθύ και αφιλόξενο. Κοίταξε πίσω του. Έρημος για χιλιόμετρα ολόκληρα, βραχώδες έδαφος, χαραγματιές το διέτρεχαν σε όλο το μήκος του.Πολύ μακρυά έβλεπε βουνά πανύψηλα, απροσπέλαστα, στο ίδιο καφεκόκκινο χρώμα με το έδαφος. Αλλά το πιο τρομακτικό από όλα ήταν ο ουρανός... το αφύσικο κόκκινο χρώμα του τονιζόταν ακόμα περισσότερο από την έλλειψη οποιουδήποτε ουρανίου σώματος. Δεν υπήρχε ήλιος ή φεγγάρι, αστέρια, ούτε καν σύννεφα. Ένας τρελός άνεμος φυσούσε ουρλιάζοντας, σαν να ήθελε να τον παρασύρει στην άβυσσο.<div>Κοίταξε επίμονα το σκοτάδι κάτω από τα πόδια του.</div><div>''Πού βρίσκομαι;'' αναρωτήθηκε δυνατά, μη περιμένοντας φυσικά άλλη απάντηση πέρα από τον άνεμο.</div><div>''Μπροστά από την άβυσσο, προφανώς'' του αποκρίθηκε μια ελαφρώς ειρωνική, εύθυμη φωνή.</div><div>Γύρισε και την είδε δίπλα του. Ήταν λεπτή και σχετικά μικρόσωμη, με ωραία χαρακτηριστικά. Φορούσε ένα λευκό, αέρινο φόρεμα το οποίο χόρευε συνεχώς στον μανιασμένο αέρα. Τα πόδια της ήταν γυμνά και τα μακρυά μαύρα της μαλλιά ήταν πιασμένα χαμηλά με μια κορδέλα.</div><div>''Πώς βρέθηκες δίπλα μου; Δεν σε είδα να έρχεσαι''</div><div>''Είμαι δίπλα σου εδώ και ώρα, απλά δεν με πρόσεξες. Παρατηρείς την Άβυσσο;''΄</div><div>Δεν της απάντησε άμεσα. Συνέχισε να κοιτάζει για λίγο το σκοτάδι πριν ρωτήσει:</div><div>''Ποιά είσαι; Και πού βρισκόμαστε;''</div><div>''Ποια είμαι; Αν εννοείς το όνομά μου, δεν θυμάμαι πια. Είμαι βλέπεις καιρό εδώ και τέτοιες λεπτομέρειες ξεχνιούνται εύκολα. Άλλωστε τι σημασία έχει; Είμαι αυτή ακριβώς που ήμουν. Ξέρεις, οι άνθρωποι έχουν την τάση να ονομάζουν τα πράγματα για να τα ελέγχουν. Όταν δεν ελέγχεις κάτι, το φοβάσαι. Χωρίς το όνομά μου, άραγε, μπορείς να με εμπιστευτείς;''</div><div>''Ζητάς εμπιστοσύνη, αλλά δεν απαντάς στις ερωτήσεις μου'', της απάντησε εμφανώς εκνευρισμένος.</div><div>Αυτή γέλασε:</div><div>''Σου απάντησα, απλώς οι απαντήσεις δεν ήταν αυτές που περίμενες. Άλλωστε, οι ερωτήσεις σου δεν ήταν οι σημαντικές, δεν ήταν αυτές που πραγματικά θα ήθελες να κάνεις, Απλώς με ρώτησες τα πρώτα πράγματα που σου ρθαν στο μυαλό. Σκέψου: τι σημασία έχει ποια είμαι και πού είμαστε; Όποια και όπου κι αν είμαι, είμαι εγώ, είμαι εδώ και σου μιλάω, αυτό δεν αλλάζει δίνοντας του ένα όνομα''</div><div>Ο άντρας ηρέμισε φανερά. Κοίταξε μελαγχολικά μπροστά του:</div><div>''Με καλεί'' είπε,''το νοιώθω, το σκοτάδι, ο άνεμος, ο άρρωστος ουρανός, όλα περιμένουν να κάνω ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα αρκεί για να πέσω''
<br />''Κι όμως δεν πέφτεις ακόμα...''</div><div>''Φοβάμαι'' παραδέχτηκε αυτός,'' τα βουνά, την έρημο, εσένα, όλα αυτά τα βλέπω, τα αισθάνομαι, είναι υπαρκτά. Τι υπάρχει όμως στο σκοτάδι; Κι αν πέσω τι θα απογίνω;''</div><div>''Τώρα κάνεις τις σωστές ερωτήσεις'' απάντησε αυτή, όχι χωρίς κάποια πικρία, ''και μάλιστα προσεγγίζεις το πρόβλημά σου. Πίσω σου, κάτω σου, πάνω σου, δεξιά και αριστερά είναι η έρημος... ότι υπάρχει, το βλέπεις. Δεν είναι και πολύ ωραίο μέρος για να εγκατασταθείς. Μπροστά σου όμως... εκεί είναι το άγνωστο. Και το άγνωστο είναι πάντα τρομακτικό, ε; Είναι αστείο που προτιμούμε την ασφάλεια του βαρετού, του άσχημου, παρά τις αμέτρητες πιθανότητες του αγνώστου''</div><div>''Κι αν πονέσω; Αν πεθάνω; Μπορείς να μου εγγυηθείς ότι είναι ασφαλές;''</div><div>''Δεν καταλαβαίνεις λοιπόν; Τη στιγμή που θα αγνοήσεις την γοητεία του αγνώστου και θα βολευτείς στην συνήθεια και την ασφάλειά σου, είσαι ήδη νεκρός.Εκατομμύρια νεκροί επιβιώνουν σήμερα στις μεγάλες πόλεις. Γεννούν όνειρα, που οδηγούν σε νέες πιθανότητες, οι οποίες κρύβουν θησαυρούς...μα και κινδύνους, αυτό είναι άλλωστε το νόημα των ονείρων.</div><div>Κι όμως μπροστά στον φόβο, σκοτώνουν το μικρό ονειράκι, το πατούν μέχρι να σταματήσει να σαλεύει... και μαζί σκοτώνουν κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Πόσα όνειρα πιστεύεις μπορεί να σκοτώσει κάποιος πριν πεθάνει μέσα του ή όπως το λένε αλλιώς, 'ωριμάσει' σαν άνθρωπος;''</div><div>''Και γιατί λοιπόν φοβόμαστε τόσο την άβυσσο;''</div><div>''Γιατί μας έμαθαν να φοβόμαστε το άγνωστο. Βλέπεις, μια κοινωνία που βασίζεται σε όνειρα δεν είναι σταθερή, αλλάζει συνεχώς ή καλύτερα, είναι ελεύθερη να αλλάζει συνεχώς.Όταν όμως πάψεις να ονειρεύεσαι, η ελευθερία σου φαίνεται βάρος, εμπόδιο θα έλεγα, όχι αγαθό. Έχω ακούσει ακόμα και νέους να μιλούν για 'υπερβολική ελευθερία', σε μια εποχή που δεν είμαστε καν αρκετά ελεύθεροι, πόσο μάλλον υπερβολικά''</div><div>''Εάν πιστεύεις αυτά που λες, γιατί δεν πέφτεις εσύ πρώτη;''</div><div>''Γιατί κι εγώ φοβάμαι, φοβάμαι πολύ... βλέπεις, φίλε μου, το θάρρος είναι η διαφορά της θεωρίας από την πράξη. Έχω ακούσει ότι θέλει θάρρος για να σκέφτεσαι διαφορετικά από τους άλλους. Στην πραγματικότητα, η σκέψη είναι ακίνδυνη. Θάρρος είναι όταν κάνεις τα πράγματα διαφορετικά. Πιστεύω ότι έχω δίκαιο, όμως είμαι ακόμα εγκλωβισμένη στην μικρότητα και δεν δοκιμάζω την ιδέα μου''</div><div>Έμειναν αμίλητοι για λίγα λεπτά. Τέλος, η έκφραση του άντρα έγινε αποφασιστική. Γύρισε στην κοπέλα:</div><div>''Δεν μ' αρέσει αυτό το μέρος. Αν ήταν να κρατήσω κάτι, αυτή θα ήσουν εσύ. Έλα μαζί μου. Θα είμαι πιο γενναίος ξέροντας ότι είσαι δίπλα μου καθώς θα πέφτουμε''</div><div>Αυτή του χαμογέλασε και του χάϊδεψε το χέρι. </div><div>''Το θάρρος είναι να πέφτεις μόνος σου. Εγώ δίπλα σου θα είμαι μια ασφάλεια, ακόμα κι ένα ελαφρυντικό για την απόφασή σου να πέσεις. Βλέπεις, στην άβυσσο θα είσαι ελεύθερος, αλλά μόνο όταν πέσεις μόνος''</div><div>''Θα μου λείψεις''</div><div>''Κι εσύ. Αλλά σκέψου ότι όλα είναι πιθανά. Ίσως κάποια στιγμή σε ακολουθήσω. Κι αν το κάνω, ίσως βρεθούμε ξανά, ίσως πάλι όχι. Μπορεί κάλλιστα να πάψουμε να υπάρχουμε. Τόσες πιθανότητες... δεν νιώθεις ελεύθερος;''</div><div>''Ναι φίλη μου. Και να θυμάσαι: το θάρρος είναι ελευθερία. Η σκέψη είναι μια αλυσίδα γύρω από το μυαλό μας. Όσο δεν την κάνεις πράξη, τόσο σφίγγει''</div><div>Και πήδηξε. Όλα μαύρισαν. Η τελευταία σκέψη του ήταν για το πόσο αστείο είναι να κάνεις τελευταίες σκέψεις. Ξαφνικά ένα φως. </div><div> Άνοιξε τα μάτια του. Ήταν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Πονούσε σε όλο του το σώμα, αλλά ήταν τόσο χαρούμενος για τον πόνο. Ήταν ζωντανός! Τον ενημέρωσαν ότι είχε ένα τροχαίο ατύχημα και ήταν σε κόμμα τις τελευταίες δέκα μέρες. Στο διπλανό κρεβάτι ήταν ξαπλωμένη η κοπέλα που τον συντρόφευε. Ήταν κι αυτή σε κόμμα για αρκετούς μήνες. Είδε το όνομά της στην καρτέλα της. Ελένη. ''Τελικά όντως δεν είχε σημασία'', σκέφτηκε και χαμογέλασε. ''Ελπίζω να βρει το θάρρος να προχωρήσει.'' Άκουσε να τον φωνάζουν. Ήταν η γυναίκα του και η μικρή του κόρη. Σκέφτηκε να τους διηγηθεί το...όνειρο; Ήταν άραγε μόνο ένα όνειρο; ''Τελικά ούτε αυτό έχει σημασία'' αποφάσισε. Άλλωστε, η ονομασία είναι έλεγχος του είπε κάποτε ένα κορίτσι. Αποφάσισε ότι θα σταματήσει να προσπαθεί να ελέγχει τα πάντα. Από εδώ και πέρα, απλά θα βουτάει με χαμόγελο στην άβυσσο.</div><div>
<br /></div><div>Α.Κ.</div>Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-18596827885696720312011-01-21T22:41:00.005+02:002011-01-21T23:07:58.987+02:00Τι φταίει;Με ρωτάς πώς φτάσαμε ως εδώ. Κάποτε ήμασταν κυρίαρχοι των παιχνιδιών μας, σύντροφοι των φίλων μας, αφέντες της παιδικής ζωής μας. Και μετά... λοιπόν, μετά μεγάλωσα, μεγάλωσες... μεγαλώσαμε. Κάποτε η χαρά της αθωότητας φτάνει στο τέλος. Εκεί χάνεις κάτι. Αυτό όμως που κάνει την απώλεια οδυνηρή είναι ότι κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς έχασε... κανείς δεν ξέρει τι φταίει και όλα γίνονται περίπλοκα, δύσκολα, σκοτεινά...μου λες πως πρέπει να φταίει η αγάπη... όταν μεγαλώνεις η αγάπη παύει να είναι ''μέχρι τον ουρανό'' ή ''μέχρι το πιοοοοο ψηλό βουνό'', αλλά αποκτά μονάδα μέτρησης... πλέον αγοράζεται και πωλείται κατά βούληση... σου απαντώ ότι φταίει εξίσου και ο χρόνος. Όταν είσαι μικρός έχεις χρόνο για τα όλα σου τα όνειρα, μεγαλώνοντας έχεις χρόνο μόνο για να κυνηγάς τον χρόνο. Ή ίσως να φταίει η γνώση... όσο πιο πολύ μαθαίνεις τον κόσμο, τόσο λιγότερο θες να τον μάθεις... ίσως φταίει η έλλειψη μαγείας, ίσως η γνωριμία με τον θάνατο... ίσως τελικά φταίει ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου λιγότερο από ότι αυτός εσένα...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-12545537019210259312011-01-03T02:19:00.003+02:002011-01-03T02:54:14.401+02:00Grey blues...Τέλος των γιορτών... το έλατο βρίσκεται σε αναμονή ξεστολίσματος, ο άι βασίλης σε αναμονή λήψης της άδειας οδήγησης (γίνονται αλκοτέστ και στα έλκηθρα) και εγώ σε αναμονή για... γιατί αλήθεια;<br />Δεν είναι παράξενο που και οι πιο μηδενιστές (βάζω και τον εαυτό μου μέσα...) παρασύρονται έστω και λίγο από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα; Ξαφνικά παντού εμφανίζονται φώτα, στολισμένα έλατα (κάποιες φορές και άλλα φυτά, ο άλλος στόλισε κάνναβη), μυρωδιές και γεύσεις που παραπέμπουν στην παιδική μας ηλικία... ίσως αυτός είναι και ο λόγος που οι γιορτές ασκούν τόση έλξη πάνω μας: είναι μια σταθερά, κάτι όμορφο που έχει μείνει απαράλλαχτο από τότε που είμασταν παιδιά. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε τόσο εξωτερικά όσο κι εσωτερικά και απομακρυνόμαστε (με ρυθμό 365 μέρες τον χρόνο) από την ασφάλεια, θαλπωρή και σιγουριά που είχαμε όταν δεν ξέραμε και τόσα πολλά για τον κόσμο... τα Χριστούγεννα όμως έχουν μείνει ίδια, με τους ίδιους ήρωες (αγιοβασίληδες, τάρανδοι κλπ), τα ίδια φαγητά, το έλατο πάντα στολισμένο και φωταγωγημένο. Μια όαση σταθερότητας και ασφάλειας στην παράνοια που αποκαλούμε καθημερινότητα. Και η μελαγχολία που συνοδεύει τις γιορτές και γίνεται χειρότερη στο τέλος τους είναι απλά μια νοσταλγεία για την παιδικότητα, γιατί,κακά τα ψέμματα, ξέρεις πως την έχεις χάσει και ας παρηγορείσαι με δώρα και μελομακάρονα...<br />Η αναμονή λοιπόν είναι μέχρι την επόμενη δόση από αυτό το σπάσιμο της καθημερινότητας (το εφτακέφαλο τέρας!), το ταξίδι σε εποχές ανεμελιάς που λέμε Γιορτές!<br /><br />Υ.Γ.1) Όταν λέμε γιορτές, συνήθως αναφερόμαστε στα Χριστούγεννα. Το Πάσχα είναι επινόηση των ψυχιάτρων για να αυξάνονται οι πωλήσεις Πρόζακ και του Μπαχ (μπλιαχ) μπας και ακούει κανείς την μουσική του, ενώ η πρωτομαγιά δεν μπορεί να συγκριθεί καν με τις προαναφερθείσες (είναι επινόηση του Στάλιν για να αυξήσει τις πωλήσεις σε στεφάνια από λουλούδια και σούβλες).<br />Υ.Γ.2)Πάλι ξεκίνησα για σοβαρό/νοσταλγικό/όμορφο κείμενο και στην πορεία του άλλαξα τα φώτα... διχασμένη προσωπικότητα ή... ;<br />Υ.Γ.3) Και το βραβείο για τον πιο άκυρο τίτλο πάει στοοοοοοοοοοοοον (ταρατατζούμμμμμ!)............<br />Υ.Γ.4)Κάτι πρέπει να γίνει και με τα υστερόγραφα, το μπλογκ μου θυμίζει το Αποικιακό Βασιλικό Ταχυδρομείο της Καλκούτας.Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-42051822230131102212011-01-01T01:01:00.000+02:002011-01-01T01:29:59.873+02:00ΠροαπολογισμόςΑντί προλόγου:i)ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!<br /> ii)ΠΑΝΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ!<br /><br />Και τώρα που τελειώσαμε με τις ευχές, ήρθε η ώρα για τις γνωστές κουβέντες του στυλ ''τη νέα χρονιά θα/τη νέα χρονιά δεν θα''. Πολλοί θα πουν ότι το 2010 ήταν μια σκατοχρονιά και πολλοί (συνήθως οι ίδιοι που το λένε) θα έχουν ένα βλέμμα κουταβιού καθώς θα εύχονται, όλο σιγουριά και ελπίδα : ''η νέα χρονιά θα είναι σίγουρα καλύτερη από την προηγούμενη. Πόσο χειρότερα μπορεί να πάνε τα πράγματα;''. Δεν θέλω να σου τη σπάσω χρονιάρες μέρες, αλλά σου έχω νέα φίλε:<br /> Πρώτον, δεν υπάρχει αντικειμενικά καλή ή κακή χρονιά. Μπορείς να πεις ότι όσον αφορά τα οικονομικά σου, το 2010 δεν έφερε την ευημεριά που περίμενες (κοινώς, δεν έπιασες το τζόκερ), όμως δεν μπορείς να πετάς ένα ολόκληρο χρόνο στα σκουπίδια, μόνο και μόνο επειδή είσαι γκρινιάρης. Άλλωστε, η ζωή είναι πολύ μικρή για (να είναι θλιβερή, μωρό μου) να λες: ''αυτός ο χρόνος δεν μου άρεσε, δεν θα τον κρατήσω''.<br /> Δεύτερον, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ μη λες ''πόσο χειρότερα μπορεί να πάνε τα πράγματα;''. Γιατί μπορούν να πάνε χειρότερα...πολύ! Όπως μπορούν να πάνε και καλύτερα. Πάντα υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Όχι ότι μπορεί να επηρεάσει η στάση μας τα γεγονότα, απλά αλλάζει τον τρόπο που αυτά μας επηρεάζουν και αυτό είναι το σημαντικό. Με άλλα λόγια: το ποτήρι είτε είναι μισογεμάτο είτε μισοάδειο, αδειάζει όσο πίνεις, μέχρι να το ξαναγεμίσεις! Γι αυτό γέμιζε το ποτήρι σε κάθε ευκαιρία και άδειαζε το μέχρι να μεθήσεις!<br /><br />Υ.Γ. 1) ReVolution no 2: Θα γράψω κείμενο στην αλλαγή του χρόνου και θα συνεχίσω να γράφω! Ίδωμεν...<br />Υ.Γ.2)Το κόπυραϊτ του reVolutions δεν είναι δικό μου αλλά ανήκει στην Marinamarinamarinaaa και ελπίζω να μη τη πειράζει που το χρησιμοποιήσα :)<br />Υ.Γ.3)Καλέσε γιορτέσε με κονιάκ μεταχά!Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-67931939320688031242010-12-12T01:14:00.000+02:002010-12-12T01:21:08.542+02:00''Σκεψεισμιασβροχερησνυχταστουοκτώβρη'' ή ''Δεν μας χέζεις κι εσύ και τα υπαρξιακά σου''<p style="margin-bottom: 0cm;">Κάθε μέρα είμαι πιο έμπειρος. Κάθε μέρα που περνάει αποκτώ γνώση, εμπειρία. Γίνομαι μεγαλύτερος. Γίνομαι πιο γέρος. Είναι περίεργο το πώς, στα 21 σου, ένα βροχερό βράδυ του Οκτώβρη (κατάλληλη εποχή για σκοτεινές σκέψεις), ξαφνικά συνειδητοποιείς...τι; Ότι δεν θα ζήσεις για πάντα; Ότι από δω και πέρα κάθε μέρα που περνάει το σώμα σου καταρέει αργά αλλά σταθερά; Το μυαλό σου γίνεται πιο γεμάτο, αλλά ταυτόχρονα πιο αργό, πιο δύσκαμπτο; Δηλαδή δεν τα ήξερα αυτά πιο πριν; Ναι, τα ήξερα. Αλλά άλλο να ξέρεις ένα απλό, επιστημονικό γεγονός (''οι άνθρωποι γερνάν'', ''ο χρόνος περνάει'') και άλλο να το κάνεις προσωπικό(''γερνάω'',''ο χρόνος ΜΟΥ περνάει''), να το φέρνεις στα μέτρα σου, που λένε. Και το χειρότερο είναι ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές, βλέπω πως και οι σκέψεις μου θυμίζουν ογδ<span lang="en-US">o</span>ντάχρονη γεροντοκόρη. Φεύ!(Αίσχος, θεατρίνε!) Φαντάζομαι ότι δεν μιλάω εγώ τώρα. Θέλω να φαντάζομαι ότι μιλάει το καταραμένο βροχερό βράδυ του Οκτώβρη, με τη βρεγμένη κιθάρα και τη ξεχασμένη ομπρέλα! Και όταν αύριο μεθαύριο βγει ο ήλιος, θα ξαναρχίσω να σκέφτομαι σαν ένας συνηθισμένος εικοσάρης, με τα γνωστά άγχη (γκόμενες, φαΐ, άντε και καμια σχολή ας π(ι)ούμε). Αλλιώς, μην αγχώνεσαι αδερφέ μου, υπάρχει και το ποτό. Και τα Χ<span lang="en-US">anax </span><span lang="el-GR">και μη με κάνεις να αρχίσω για την αλπραζολάμη... εντάξει, κλασσικά, ξεκίνησα να γράφω με μια λογική και κατέληξα στις βενζοδιαζεπίνες</span><span lang="en-US"> ... </span><span lang="el-GR">αλλά ξέρεις κάτι; Εγώ γράφω ότι γουστάρω και αν δεν σ' αρέσει μη διαβάζεις. Καλή παρέλαση αύριο! Κι ας βρέχει. Χα! </span> </p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="en-US">Serotonin out!</p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="en-US">P.S. Είναι Δεκέμβρης αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα το δημοσιεύσω όταν έχω ίντερνετ! Κι επειδή τηρώ τις υποσχέσεις μου και είμαι καλό παιδί, πάω να με κεράσω ένα γύρο (γι αυτό το τελευταίο περιμένω σχόλειο από συγκεκριμένο μπλόγκερ)!</p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="en-US">Serotonin really out now!<br /></p>Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-14246868286416458102010-07-04T18:26:00.000+03:002010-07-04T18:42:06.712+03:00Πάμε Ποσείδι;Αξίζει να πας Ποσείδι το Σαββατοκύριακο γιατί:<br /><br />-Αποκτάς ισορροπία (αποφεύγοντας 10-15 σκηνές και άλλους τόσους ξαπλωμένους ανθρώπους για να πας στη σκηνή σου)<br />-Αποκτάς προσανατολισμό (εεεε, ένας μεθυσμένος στη σκηνή μου!!)<br />-Μαθαίνεις να αγαπάς την μυρωδιά του ανθρώπινου σώματος (αν δεν έχει νερό όλη μέρα...)<br />-Νοσταλγείς την Θεσσαλονίκη (η υγρασία την κάνει να μοιάζει με Σαχάρα)<br />-Μαθαίνεις να εκτιμάς τη θάλασσα (συγκρίνοντας την με του Ποσειδιού)<br />-Γνωρίζεις την αρετή της υπομονής (περιμένοντας 20-90' για να πας τουαλέτα/ να φας/ να αγοράσεις μπύρες)<br />-Συνηθίζεις να κοιμάσαι με θόρυβο (πχ το θόρυβο του εμετού)<br />-Ακούς ποιοτική μουσική (από Ρουβά μέχρι Prodigy ή συνδιασμό αυτών, σε ρεμίξ με τον εμετό του γείτονα)<br />-Βλέπεις το μεγαλείο της λογικής ( γιατί βάφεσαι στις 5 τα ξημερώματα; Γιατί; Και γιατί βουτάς στη θάλασσα μεθυσμένος; Είδες να χει ναυαγοσώστες;)<br />-Αποκτάς ακροβατικές ικανότητες στη τουαλέτα (δεν θέλω να θυμάμαι...)<br />-Live your myth in Poseidi!<br />-Epic fail!<br /> -Ώχου!Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-82508939659783780222010-05-15T00:59:00.000+03:002010-05-15T01:14:54.211+03:00Denial...Μαθαίνουμε να παλεύουμε, πάντα να παλεύουμε,<br />αλλά τελικά κανείς δεν θα μας μάθει να χάνουμε...<br />άλλωστε δεν χρειάζεται , ποτέ δεν θα χάσεις, όλα θα είναι πάντα καλά...<br />μούδιασμα...<br />προσπαθείς να νοιώσεις κάτι, οτιδήποτε, αλλά μάταιος κόπος.<br />Οι φωνές σου αντηχούν στο πίσω δωμάτιο της σκέψης σου, αλλά πώς να ανοίξεις τη πόρτα;<br />Θέλεις στ' αλήθεια να την ανοίξεις;<br />Πάντα πρέπει να φοβάσαι τις κλειστές πόρτες, πάντα αυτό έλεγε...<br />Όχι!<br />Δεν θέλεις να πας εκεί, δεν πρέπει να πας εκεί, ξέρεις πως θα πονέσεις, άστο...<br />Ωραία δεν περνάς πίσω από τις κλειστές τις πόρτες;<br />Αλλά ξέρεις πως δεν μπορείς να μείνεις εδώ, όχι για πάντα...<br />Και η πόρτα ανοίγει...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-67919224350271526482010-05-08T23:16:00.001+03:002010-05-08T23:39:06.106+03:00Κρυφτό...Δεν ήθελε και πολύ... λίγο η παλιές ελληνικές ροκιές που παίζει αυτή τη στιγμή στο πισί μου, λίγο το υπέροχο κείμενο που διάβασα μόλις τώρα (σ' ευχαριστώ Μαρινάκι!) κατάφεραν να με κάνουν να αναπολήσω τα παιδικά μου χρόνια... μη φανταστείς βέβαια ότι έζησα τίποτα τρελλά παιχνίδια σαν παιδί, μεγάλωσα στο κέντρο της μικρής μου πόλης και πολύ δύσκολα κατάφερνα να βγω να παίξω... όμως κάποιες αναμνήσεις μένουν και σε στοιχειώνουν όλη σου τη ζωή... ''στοιχειώνουν''... βαριά λέξη για να χαρακτηρίσεις τις παιδικές σου αναμνήσεις... κι όμως, τόσο ακριβής... ακόμα κι όταν (αν) φτάσω 90 χρονών, είμαι σίγουρος ότι θα θυμάμαι το κρυφτό εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στη Χανιώτη... 10 παιδαρέλια, αγόρια- κορίτσια, να παίζουμε κρυφτό το σούρουπο μέσα στους θάμνους... θυμάμαι το άρωμα από τα λουλούδια ( ξέρεις μωρέ, εκείνα τα κίτρινα που τα κόβαμε και πίναμε το νέκταρ τους...), τα γέλια στο ''Φτου ξελεφτερία!'', ακόμα και τις πυγολαμπίδες που πετούσαν ( νομίζω πως από τότε δεν έχω δει πυγολαμπίδες...). Και το κυριότερο, θυμάμαι την αθωότητα, την ανεμελιά, την έλλειψη ευθυνών... παιδιά είμασταν ρε γαμώτο, τι ευθύνες μπορεί να είχαμε; Και σκέφτομαι ότι με τα περισσότερα από τα παιδιά που ήταν μαζί μου εκείνη την μαγική βραδιά έχω να μιλήσω χρόνια... με κάποιους έχω χαθεί τελείως, με άλλους έχω μαλώσει και δεν μιλάμε... και έτσι από όλη την μαγεία έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση, ένα φάντασμα... βλέπεις λοιπόν ότι αυτού του είδους οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν; Από την μία σου προκαλούν πόνο, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι τα παιδικά σου χρόνια έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, από την άλλη όμως... δεν μπορείς ούτε θέλεις να ξεχάσεις... όλη αυτή η γλύκα, η ελαφρότητα... Κι όσο σκέφτομαι ότι βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε... πόσο ανόητοι... πόσο παιδιά...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-554346005369228602010-05-01T12:45:00.000+03:002010-05-01T13:29:43.420+03:00In Greece, there 's no democracy...''Καλώς ήρθες ταξιδώτη στην Ελλάδα, τη χώρα που πρώτη ανέδειξε τη δημοκρατία, την ισονομία, την πολιτική σκέψη και δράση, έννοιες οι οποίες ακόμα διέπουν την χώρα και τους σύγχρονους Έλληνες''... θα μπορούσε να λεει η διαφήμηση του υπουργείου Τουρισμού, τονίζοντας τις πολιτικές αρετές των Ελλήνων και του συστήματος διακυβέρνησής τους. Πείστηκες; Εγώ πάντως όχι... Αν έχεις την εντύπωση ότι ζεις σε δημοκρατική χώρα, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς κάπως (δεν χρησιμοποιώ την φράση ''είσαι βαθιά γελασμένος'', γιατί μου χουν πει να μην είμαι απόλυτος σε πολιτικά ζητήματα...πφφφφ)! Για να εξετάσουμε λίγο τι θα πει δημοκρατία. Σύνθετη λέξη προερχόμενη από τις λέξεις δήμος + κράτος, που θα πει η δύναμη (δλδ η διακυβέρνηση) του λαού. Δηλαδή δημοκρατία είναι το πολίτευμα αυτό, στο οποίο όλες οι αποφάσεις που αφορούν την κοινωνία και το κράτος λαμβάνονται από τον ίδιο τον λαό. Τώρα ας εξετάσουμε το πολίτευμα στην Ελλάδα! Το τιμημένο πολίτευμά μας ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία και λειτουργεί ως εξής : μια φορά στα 4 χρόνια όλοι οι ενήλικοι πολίτες της Ελλάδας συγκεντρώνονται μετά από μια εορταστική προεκλογική περίοδο για να επιλέξουν 300 άτομα τα οποία θα τους κυβερνούν... η επιλογή γίνεται με βάση την ιδεολογία (;) του πολιτικού κόμματος το οποίο οι υποψήφιοι αντιπροσωπεύουν (Αριστερά, ΠαΣοΚ (δεν μου κάνει καρδιά να το εντάξω στην αριστερά), Κέντρο, Δεξιά κ.ο.κ) και τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, από τις οποίες περίπου το 0,2% πραγματοποιείται τελικά. Αν και ουσιαστικά τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι αρκετές δεκάδες, στην πραγματικότητα η εξουσία εναλλάσεται ανάμεσα σε 2, από τη διακυβέρνηση των οποίων κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, με κάποιο τρόπο όμως όλο αυτοί επιλέγονται ( φαινόμενο γνωστό στην παγκόσμια Ψυχολογία ως ''παράδοξο olo oi idioi malakes vgainoun''). Αλλά ως συνήθως πλατειάζω... Ας δούμε μια κάπως παλαιότερη και μάλλον ξεπερασμένη μορφή διακυβέρνησης, την ολιγαρχεία, λέξη που προέρχεται απο τις απλές λέξεις ολίγοι + άρχω, δηλαδή το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν οι λίγοι, ένα μικρό αναλογικά μέρος του πληθυσμού... ας πούμε, 300 στα δέκα εκατομμύρια... ας πούμε 300 βουλευτές στα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων... οπότε μπορούμε κάλλιστα να ονομάσουμε το πολίτευμά μας ''κοινοβουλευτική ολιγαρχία''. Ναι , σε βλέπω έτοιμο να πεταχτείς, να μου πεις ότι η δημοκρατία είναι πολύ παραπάνω από αυτό, είναι οι ελευθερίες, τα δικαιώματα... σε πρόλαβα και σου απαντώ:Νοιώθεις ελεύθερος όταν διατρέχεις κίνδυνο να συλληφθείς, απλά και μόνο επειδή έτυχε να περνάς δίπλα από ειρηνική διαμαρτυρία, έχωντας ένα συγκεκριμένο κούρεμα (ρεεε, αυτός ράστα φοράει);Αισθάνεσαι ασφαλής γνωρίζοντας ότι υπάρχει σώμα αστυνομικών με πολιτικά των οποίων σκοπός είναι να περιφέρονται σε καφέ και άλλους χώρους συνάθροισης και να παρακολουθούν τις συζητήσεις σου, για ''λόγους ασφάλειας'' ; Ή ότι το τελευταίο οχυρό της ελέυθερης έκφρασης, το Διαδίκτυο, έχει γίνει στόχος κρατικής/αστυνομικής παρακολούθησης, ''για την πάταξη της τρομοκρατίας''; Καλώς ήρθες λοιπόν, φίλε, στην ολιγαρχία της Ελλάδος, σου ευχόμαστε ευχάριστη διαμονή, αρκεί βέβαια να μείνεις μακριά από επικίνδυνες πρακτικές όπως η κριτική, οι αντιρρήσεις και πάνω από όλα, η σκέψη...<br />Καλή πρωτομαγιά, αδέρφια!Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-88745103133975862402010-04-26T00:15:00.000+03:002010-04-26T00:36:04.005+03:00Άκου άνθρωπεΆκου άνθρωπε,<br />ναι, σε σένα μιλάω,<br />που το τσιγάρο σου σκυφτός,<br />τάχα μου σκεφτικός , καπνίζεις...<br />Γιατί εσύ,που έχεις δει του σύμπαντος το μεγαλείο,<br />και του βυθού της θάλασσας κρυμένα μυστικά,<br />ακόμα, ακόμα, και του κυττάρου την αόρατη ομορφιά,<br />δεν βλέπεις την αλήθεια, που βρίσκεται μπροστά σου;<br />Γυρεύεις την αλήθεια, την αγάπη, τη χαρά,<br />σε μέρη που είναι πράγματι απίθανο να στέκουν,<br />άλλες φορές κοιτάς μπροστά, το παρελθόν και το παρόν αδιάφορο σε αφήνουν,<br />κι άλλες πίσω απ τη πλάτη σου με νοσταλγία κοιτάς,<br />αλλά ποτέ, και πρόσεξε, ποτέ σου δεν κοιτάζεις,<br />εκεί που μόνο κρύβοντα όσα είναι σημαντικά!<br />Μέσα σου πρέπει να κοιτάς, πράγμα που δεν το ξέρεις,<br />θαρρώ πως είναι δύσκολη και πλέον ξεχασμένη,<br />η γνώση που χρειάζεται ώστε να δεις στ' αλήθεια...<br />ψάχνεις την ευτυχία σε εικόνες, ήχους και ουσίες,<br />αλλά ξεχνάς πως δεν είναι οι ουσίες η χαρά,<br />αλλά η χαρά είναι η ουσία...<br />Ναι, άνθρωπε, το ξέρω, είναι δυσάρεστα τα λόγια μου,<br />φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα,<br />φοβάσαι μήπως ο καθρέφτης που χεις στύσει,<br />δεν καλύπτει την αλήθεια όσο πρέπει,<br />και θα πονέσεις και θα πληγωθείς,<br />μα άκου!<br />Μόνο αν σπάσεις το γυαλί, που σε παραμορφώνει,<br />θα δείξεις την αληθινή ομορφιά σου,<br />αυτή που θά πρεπε να βλέπεις μα φοβάσαι!<br />Άκου λοιπόν τα λόγια μου, αν θέλεις,<br />κι αν δε θες, απλά άλλαξε σελίδα,<br />και βγάλε αυτούς τους στίχους απ την μνήμη,<br />άλλωστε τι άλλη σημασία έχουν;<br />Σκόπος τους είναι λίγο να ραγίζουν,<br />την γυάλινη λεπτή σου πανοπλία,<br />το σπάσιμο όμως μόνο εσύ το κάνεις,<br />όταν πραγματικά την ομορφιά αγαπήσεις...<br />Καληνύχτα!Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-54072162088983692252010-04-20T01:15:00.000+03:002010-04-20T02:35:50.166+03:00Αλληγορία σε λα ελλάσοναΆλλη μια φορά, άλλο ξεκίνησα να γράφω και αλλού καταλήγω... σκέψεις περνούν από το μυαλό μου σαν τρένα σε σιδηρόδρομο της Φρανκφούρτης, άλλα πάνε, άλλα έρχονται, εγώ μπαίνω στο πρώτο που βλέπω και εσύ με ακολουθείς, χωρίς να ξέρεις που σκοπεύω να πάω και το κυριότερο, πού θα φτάσω τελικά... και το αστείο της υπόθεσης; Ούτε εγώ ξέρω! Just ride the train, man! Φυσικά και οι δυο ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα δεν μιλάω για τρένα... αλλά ίσως και να καταλαβαινόμαστε τελικά, ποιος ξέρει; Μόνο ο χρόνος θα δείξει, και ίσως και ο τόπος, αν τελικά ξαναβρεθούμε... τον τόπο τον αφήνω στην δική σου διάθεση, μόνο άσε με να χαρώ τον χρόνο που μου, μας απομένει... άλλωστε είναι μικρή παρηγοριά για τον μελλοθάνατο... ξέρω πως δεν μου μένουν πολλά χιλιόμετρα ακόμα, άλλωστε το εισιτήριο δεν είναι διαρκείας, κάποια στιγμή το τρένο σταματά, πάντα σταματά και πρέπει να κατέβουμε, ώστε να πάρουν τη θέση μας άλλοι άνθρωποι, νεότεροι, πιο όμορφοι ίσως; Η μουσική από τα μεγάφωνα είναι αρκετά διακριτική, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις την λα ελλάσονα, με φόντο το μωβ- κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, κάτω από τα γκρίζα σύννεφα... γιατί πάντα οι σημαντικές στιγμές να είναι σε λα ελλάσονα και τα χρώματά τους να ναι αποχρώσεις του μωβ και του γκρι; Δεν περιμένω απάντηση, ειδικά από σένα, άλλωστε τα χρώματά μας ταιριάζουν και ξέρω πως και συ αναρωτιέσαι... τελικά όλα αλλάζουν , αλλά ο κόσμος μένει πάντα ίδιος, άλλο ένα παράδοξο σε ένα παράλογο σύμπαν πιθανοτήτων που γενιούνται μέσα σε μια στιγμή, σε κάθε στιγμή, αλλά αφήνουν στίγματα και στις υπόλοιπες... άλλωστε μόνο μια στιγμή μπορεί να αναγνωρίσει μια άλλη... για μας είνα απλά ένα σύνολο, τίποτα περρισότερο, τίποτα λιγότερο... μόνο μην ξεχνάς πως υπάρχουν και όρια... και το λυπηρό είναι ότι ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να τα σπάσουμε, έστω να προσπαθήσουμε... εγώ λοιπόν θα τα σπάσω ταξιδεύοντας και χαίρομαι που είσαι μαζί μου στο τρένο αυτό... καλωσήρθες, λοιπόν ταξιδιώτη! Επόμενος σταθμός...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-70614627716902475502010-03-30T12:50:00.000+03:002010-03-30T13:25:34.109+03:00Blind hitΠροχτές το βράδυ μια βόμβα έσκασε στην ελληνική κοινωνία... όχι, σοβαρά, μιλάω κυριολεκτικά για βόμβα και συγκεκριμένα για την πυροδότηση εκρηκτικού μηχανισμού έξω από το κτήριο της Ελληνικής Εταιρίας Διοίκησης Επιχειρήσεων στα Πατήσια στην Αττική. Θύματα ήταν ένα παιδάκι 15 ετών, το οποίο σκοτώθηκε ακαριαία, η αδερφούλα του, η οποία νοσηλεύεται στην εντατική και πιθανώς έχει χάσει μόνιμα την όραση της και η μητέρα των 2 παιδιών, η οποία τραυματίστηκε ελαφρά. Πρόκειται για οικογένεια μεταναστών από το Αφγανιστάν, οι οποίοι, ως ρακοσυλλέκτες έτυχε να πυροδοτήσουν κατά λάθος τον εκρηκτικό μηχανισμό που βρισκόταν σε κάδο. Δεν θα επεκταθώ στο να δηλώσω τον αποτροπιασμό μου για αυτο το φόνο (ναι, για φόνο πρόκειται, έστω κι αν δεν ήταν (;) εκ προμελέτης) ούτε σε λεπτομέρειες για το συμβάν, όποιος θέλει να ενημερωθεί, ας επισκεφτεί την σελίδα http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/03/29/%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-15%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF/ .<br /> Αυτό που με προβληματίζει είναι για ποιο λόγο βρέθηκε εκεί η βόμβα. Οι κύριοι ύποπτοι(;) είναι οι Πυρήνες της Φωτιάς, γνωστή τρομοκρατική οργάνωση. Προσωπικά μου φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι μια οργάνωση που προειδοποιεί για βομβιστικές επιθέσεις να ''παραλείπει'' να το κάνει την μοναδική φορά που τελικά ο μηχανισμός της βόμβας αποδικνύεται προβληματικός και εκρύγνυται μισή μέρα αργότερα από την ώρα που έπρεπε. Αλλά αν όντως αυτοί ευθύνονται για το συμβάν, κάτι πάει πολύ στραβά, όταν οι ίδιοι οι προστάτες της ισότητας και της ελευθερίας σκοτώνουν μετανάστες. Από την άλλη, ποιος μπορεί να το τοποθέτησε; Τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής προτιμούν να γλύφουν το αίμα των μεταναστών από τα μαχαίρια τους, ή τουλάχιστον να τους βλέπουν να καίγονται μπροστά τους ,φορώντας λευκές κουκούλες (ώπα, συγγνώμη, λάθος ρατσιστική οργάνωση). Οι υπόλοιπες πιθανότητες είναι τόσο βρώμικες και απίστευτες, ώστε δεν θέλω καν να επεκταθώ... αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι δηλώσεις των διαφόρων ''πολιτικών αρχόντων'' της χώρας, οι οποιές, ληφθήσες από το παραπάνω site, παρατίθενται εδώ:<br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);"><span style="color: rgb(128, 128, 128);">«Αυτοί οι δολοφόνοι μάς θεωρούν όλους εχθρούς τους, είτε πρόκειται για αστυνομικό είτε πρόκειται για μετανάστη είτε για οποιονδήποτε πολίτη. Αυτοί οι δολοφόνοι είναι απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία είναι απέναντί τους γι’ αυτό είναι χρέος μας να συλληφθούν και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη»</span> </span>(Μιχ. Χρυσοχοϊδης, υπ. Προ.Πο.). (Εντάξει, μπράβο ρε Μιχαλάκη, μας εμψύχωσες τώρα, νοιώθουμε προστατευμένοι. Το ΠΡΟ-ΠΟ θα σου είναι ευγνώμον.)<br /><span style="color: rgb(128, 128, 128);">«Ιδού η “δικαίωση” του πολέμου στο Αφγανιστάν, απ΄όπου μάζες δυστυχισμένων ανθρώπων φεύγουν για να ζήσουν ως ρακοσυλλέκτες στη δύση». </span>(Aλέκα Παπαρήγα, γ.γ. ΚΚΕ) (Ως συνήθως, εκτός θέματος, αλλά έχει δίκαιο.)<br /><span style="color: rgb(128, 128, 128);">«Θέλουμε να εκφράσουμε την απερίφραστη καταδίκη μας απέναντι σε όποιους ευθύνονται για τη χθεσινή βομβιστική έκρηξη στα Κ. Πατήσια, με αποτέλεσμα τον άδικο χαμό ενός 15χρονου μετανάστη και τον τραυματισμό της ανήλικης αδελφής του και της μητέρας του. O τρόπος, η μορφή και τα τραγικά θύματα της χθεσινής έκρηξης πρέπει να αποτελέσουν ένα σοκ, μια αιτία βαθιού προβληματισμού για την ελληνική κοινωνία. Η καταδίκη της τυφλής βίας και η ανάγκη για μια ψύχραιμη και δημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας μας είναι ζητήματα που τίθενται στην ημερήσια διάταξη»</span> (ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ). Ο τρόπος και η μορφή της χτεσινής έκρηξης; Ναι, σωστά, έπρεπε να είναι έκρηξη λουλουδιών και ζαχαρωτών, μαζί με φυλλάδια του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι θα βελτιωθεί η κοινωνία. Το πρόβλημα είναι ότι τα ζαχαρωτά θα έπαιρναν μυρωδιά από τα σκουπίδια)<br /><span style="color: rgb(128, 128, 128);">«Φαίνεται ότι στον κ. Χρυσοχοϊδη, εκτός από τις ιδέες, στέρεψε και η τύχη του. Έχουμε πλέον μεγαλύτερο μέσο όρο ληστειών, δολοφονιών και εγκληματικών ενεργειών από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Με αυτή την εικόνα, ποιός τουρίστας θα επισκεφτεί την Αθήνα σε 3 μήνες;… Η Καμπούλ αρχίζει να φαντάζει «παράδεισος» μπροστά στη κόλαση των Αθηνών…».</span> (Γ. Καρατζαφέρης, πρ. Λα.Ο.Σ.) (Θέλει η Ακροδεξιά πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Και μάλιστα τριπλή χαρά... και σκοτώθηκαν μετανάστες, και ο Χρυσοχοΐδης έγινε ρεζίλι, και, το κυριότερο, φάνηκαν τα αναρχοκομμούνια ως πηγή του τρόμου στην Ελλάδα... το βράδυ θα έχουν πάρτυ στο σπίτι του Άδωνι, θα μαγειρέψει η Ευγενία. Πάντως μια καλή ιδέα είναι να τους στείλουμε στην Καμπούλ, αυτό τον επίγειο παράδεισο, μη βασανίζονται στην εγκληματική Αθήνα...)<br />Αυτά είχα να πω για το θέμα, καλημέρα σας και μακρυά από κάδους...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-11316071047284032512010-03-29T03:25:00.000+03:002010-03-29T03:56:40.854+03:00Ααπητό ημερολόγιο...Άλλη μια μέρα πέρασε και κάθομαι στον υπολογιστή μου και γράφω για αυτήν... τι πρωτότυπο! Ένας κλασσικός τριτοετής φοιτητής μιας απόλυτα νορμάλ σχολής γράφει για μια απόλυτα συνηθισμένη μέρα που την πέρασε με κοινότυπες ασχολίες (αλήθεια, μόνο εγώ διακρίνω την ομοιότητα ανάμεσα στις λέξεις ασχολία και asshole; ).. προβλέπω όταν το εκδώσω να γίνεται best seller... ήδη μυρίζω το χρήμα που με περιμένει... και μην ακούσω ότι το χρήμα δεν έχει μυρωδιά, γιατί από μικρός το μύριζα και, ναι, μου άρεζε... μετά από αυτό το καπιταλιστικό οσμιστικό ντελίριο (αριστερός να σου πετύχει, και δεν ειναι εδώ msn για να βάλω την κατάλληλη απαξιωτική φατσούλα, οπότε προσπερνάω με τετάρτη...), νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω να πλατειάζω και να προχωρίσω στην περιγραφή της μέρας... ξύπνησα, έφαγα, ακολουθεί πισί, βαλίτσες, κιθάρα, έτοιμοι να φύγουμε... το τρένο με πηγαίνει από την μεγάλη πόλη στη μικρή πόλη (αρνητική πρόοδος, αλλά ένα ταξίδι προσθέτει σε κάθε καλή αφήγηση, τι να κάνεις; απλά σπεύδε βραδέως), βρίσκομαι με φίλους που έχω μήνες να δω και άλλους που έχω ώρες να δω... ο χρόνος όμως δεν είναι απόλυτος, αλλά σύμφωνα με έναν γνωστό γερμανοεβραίο μουστακαλή φυσικό (δεν λέμε όνομα για να αποφύγουμε διαφήμιση, δυσφήμιση και μήνυση) είναι απόλυτα σχετικός (παράδοξο, λατρεύουμε παράδοξα) και εξαρτάται από την ταχύτητα του παρατηρητή... αν κρίνω από την ταχύτητα του τρένου Θεσσαλονίκη- Έδεσσα, τότε προκύπτει... πού θες να ξέρω τι προκύπτει; Δεν σπουδάζω φυσικός, for Christ's sake! Πάλι πλατειάζω, πρέπει να το κοιτάξω, αρχίζω να θυμίζω μάθημα Φαρμακευτικής Ανάλυσης ('' Τ-τ-το φάσμα IR της φαινυλε-ε-εφρίνης παρουσιάζει μ-μέγιστο... τ-το επάγγελ-λ-λμα του φαρμακ-κ-κοποιού περνάει κ-κ-κρίση'', ανάμεσα σε αυτές τις 2 φράσεις μεσολαβούν 19 δευτερόλεπτα, συμεπριλαμβανομένου του τραβλίσματος, πώς τα καταφέρνει;) Τέλος πάντων, βγήκα με τους φίλους μου που είχα να τους δώ (κατά μέσο όρο και πάντα προσεγγιστικά) μέρες, γύρισα σπίτι και αφού ολοκληρώσω το ημερολόγιό μου αυτό (''αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα με κοίταξε και μου χαμογέλασε'', χεστήκαμε...ώχ, πάλι φεύγω από το θέμα) θα πάω να κοιμηθώ. Ευχαριστημένος; Και τι κατάλαβες που το διάβασες;Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-28588298790826324302010-03-29T01:54:00.000+03:002010-03-29T02:17:03.221+03:00Ποιος νομίζετε ότι είστε κύριε;Δεν νομίζεις ότι το 'χεις παρακάνει πια; Ανέχομαι τις υποτιμητικές σου ματιές, τα πικρά σου σχόλια για πάρα πολύ καιρό... Με ποίο δικαίωμα με κρίνεις; Αν το έδαφος είναι άγονο, σίγουρα δεν φταίω εγώ... μπορεί η ψευτομαγκιά σου και ο σαρκασμός που βγάζεις προς τα έξω να σε κάνουν να δείχνεις σημαντικός και ''μεγάλος'', αλλά σε μένα δεν πιάνουν τα κολπάκια σου, σε ξέρω καλά... καλύτερα από ότι ξέρεις εσύ τον εαυτό σου... άλλωστε τα φυτά δεν θα μεγαλώσουν με την ειρωνία σου! Και έστω και μεγαλώνουν... νομίζεις θα τρώγεται ο καρπός που θα βγάλουν; Πικρός σαν και σένα θα 'ναι! Γιατί μιλάω όλη την ώρα για τα φυτά; Γιατί ξέρω οτί σε ενοχλεί το ζήτημα, φοβάσαι να το συζητάς... τι φοβάσαι; Άραγε ξέρεις; Μην αγχώνεσαι, ξέρω εγώ αλλά δεν θα το βγάλω προς τα έξω, δεν θα σε δώσω έτσι στεγνά! Χα, προσπαθείς να αλλάξεις θέμα, να μιλήσεις για, ας πούμε, τον καιρό, άρχισε να χαλάει τελευταία, έτσι; Θα κάνει καλό στα φυτά λίγη βροχή... ώπ, πάλι στα φυτά το γυρνάς, δεν σταματάς να τα σκέφτεσαι, δεν μπορείς... υποκριτή! Και κρίνεις εμένα; Εγώ τουλάχιστον είμαι εντάξει στα δικά μου καθήκοντα... μπορεί η σεροτονίνη μου να είναι χαμηλά, αλλά μια πλάκα σοκολάτας πάντα βοηθά σε αυτό... εσύ τι κάνεις; Μόνο αναβολές και ψευτοδικαιολογίες... και πάνω από όλα φυσικά να κρίνεις... κάνε κάτι σύντομα, αλλιώς χωρίζουν οι δρόμοι μας και θα σε αφήσω και σένα και το αποτυχημένο χωράφι σου και θα... και θα... και θα τι; Αφου δεν μπορώ να φύγω... αλλά και πάλι η διορεία σου τελειώνει... πρέπει να κάνουμε κάτι γρήγορα, γιατί έχουμε μείνει πίσω στην παραγωγή... έχουμε μείνει πίσω...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-28465750982372612162010-02-05T23:19:00.000+02:002010-02-05T23:34:30.601+02:00Γράφοντας... απλά...Γράφω για να γράφω... κανείς δεν με σταμάτησε όταν έπρεπε και κανείς δεν μπορεί πιά... γράφω για να μην σκέφτομαι... αλλά παρόλα αυτά σκέφτομαι και γράφω. Γράφω, γράφεις, γράφει... ένα ρήμα που κλίνεται όπως όλα τα άλλα, όμως δεν κλείνεται πουθενά... ποιός θα τολμούσε να το κλείσει, να το κλειδώσει κάπου σκοτεινά; Το σκοτάδι απλά κρύβει τα γράμματα, μαύρα γράμματα σε μαύρο φόντο, περιμένουν υπομονετικά, ύπουλα... επικίνδυνα... αν πιστέψεις πως μπορείς να σταματήσεις αυτό το μαύρο ποτάμι, δοκίμασέ το... θα αποτύχεις... γράφω συνέχεια, πλέον δεν μπορώ ούτε εγώ να με σταματήσω, το μελάνι κυλάει από τα δάκτυλα μου σαν νερό, σαν αίμα... μαύρο νερό, μαύρο αίμα... τώρα φοβάμαι κι εγώ... αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα εκτός από τα γράμματά μου... αυτά με συντροφεύουν και μου μιλάνε... όχι , δεν μου μιλούν, εγώ μιλάω μέσα από αυτά... ή μήπως όχι; ποιος ελέγχει; Κανείς... κανένας έλεγχος, ηθικός ή ορθογραφικός, μόνο εγώ και τα μικρά σύμβολα... αλήθεια, τι σημαίνει άλφα, τι γάμμα... τι είναι το πι και το ωμέγα... τίποτα μόνα τους, αλλά μαζί, δημιουργούν την αγάπη... και τι σημαίνει αγάπη; Αγάπη είναι να γράφεις για να γράφεις...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-76930591729486075672010-01-24T02:08:00.000+02:002010-01-24T02:38:36.297+02:00Lying by the Seaside, Dreaming... another languageSunset by the seaside... everywhere around me sea and sky, purple entwined with red, so tightly you can't clearly discern one from the other... just like the young couple lying on the sand, but for them there 's no sea, no sky, only the eyes reflecting them , two are green and two are blue, and they combine with the red and purple, making... someone is playing a guitar somewhere afar, a melancholic melody, maybe a little old, it speaks of Spain, of sunsets by the sea... you can hear the guitar, but you can't see it... you can smell it though, I'm sure... cedarwood... I wonder if the tree had a dream about the guitar, while it was sleeping in the forest before it was dead... no, not dead, nothing ever really dies... the tree just transformed into music, just like the small, green caterpillar crawling on its branches transformed into a moth... a butterfly of the night... and the night has fallen... red becomes black, and so does purple... the only contrast in the darkness are the tiny lights on the sky... these, and the young couple, who by now have fallen asleep... the guitar has stopped, probably sleeping, too... what are the dreams of a guitar?... maybe it dreams of cedars, and then wakes up in the morning, a little depressed, wondering... or maybe it dreams of lullabies and mellodies and harmonies... the moon is high up on the sky, silently ( maybe a little condescendingly) watching its reflection on the sea... the reflection is mocking the moon, shivering on the waves... a fishing boat sails through the playful reflection, which runs away scared, only to return when the boat has passed, under the mildly sarcastic look of the full<br />moon... and the sea is whispering slowly, calmly... if only....Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-19907934768152661592010-01-15T20:34:00.000+02:002010-01-15T21:08:28.024+02:00Lying by the Seaside, Dreaming...Ηλιοβασίλεμα στη παραλία... παντού γύρω ουρανός και θάλασσα, κόκκινο αγκαλιασμένο με το μωβ, τόσο σφιχτά που δεν καταλαβαίνεις πότε αρχίζει το ένα και πότε τελείωνει το άλλο... όπως το ζευγαράκι που ξαπλώνει στην άμμο, αλλά γι αυτούς δεν υπάρχει ουρανός και θάλασσα, μόνο τα μάτια που τα καθρεφτίζουν, δυο γαλάζια και δυο πράσινα, ανακατεύονται με το κόκκινο και το μωβ και δημιουργούν... μια κιθάρα ακούγεται από κάπου μακριά, μια μελωδία μελαγχολική, ίσως κάπως παλιά, μιλά για ηλιοβασιλέματα σε ακρογιαλιές, κάπου στην Ισπανία... την ακούς, αν και δεν την βλέπεις... όμως σίγουρα μπορείς και την μυρίζεις... κέδρος... άραγε το δέντρο ονειρεύτηκε κάποτε την κιθάρα, όταν ακόμα κοιμόταν στο δάσος, πριν πεθάνει;...όχι, όχι πριν πεθάνει, τίποτα δεν πεθαίνει... το δέντρο απλά μεταμορφώθηκε σε μουσική, όπως η μικρή, πράσινη κάμπια που περπατούσε κάποτε πάνω του μεταμορφώθηκε σε νυχτοπεταλούδα... και, μια που το φερε η κουβέντα, για κοίτα πότε πρόλαβε και νύχτωσε... το κόκκινο έγινε μαύρο, όπως και το μωβ... μόνο κάτι μικρά φωτάκια στον ουρανό σπάνε την μονοτονία, αυτά και το ζευγάρι, που πλέον έχει αποκοιμηθεί... και η κιθάρα σταμάτησε, μάλλον κοιμάται και αυτή... τί να ονειρεύονται άραγε οι κιθάρες; Ίσως να βλέπει κέδρους στον ύπνο της και να αναρωτιέται τα πρωινά... ίσως πάλι να βλέπει νότες και μελωδίες και συγχορδίες... το φεγγάρι έχει προχωρήσει ψηλά στον ουρανό, κοιτάζοντας ήρεμα ( ίσως και λίγο συγκαταβατικά;) την αντανάκλασή του στην θάλασσα, που το κοροϊδεύει τρεμουλιάζοντας στα κύματα... μια βάρκα περνάει μέσα από την παιχνιδιάρα αντανάκλαση, η οποία εξαφανίζεται τρομαγμένη, για να επιστρέψει μόλις απομακρυνθεί η βάρκα, κάτω από το ειρωνικό βλέμα του φεγγαριού... και η θάλασσα σιγοψυθιρίζει...Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3723977250560951939.post-64764201808497354152010-01-12T21:31:00.000+02:002010-01-12T21:49:45.911+02:00Speakscreamthinkcrylaugh....Θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ... μου λέτε πως δεν έχω να πω τίποτα καινούριο...<br />Θέλω να φωνάξω αλλά δεν κάνει... είναι βράδυ, δεν χρειάζεται να ανησυχώ τον κόσμο άδικα, όλα είναι καλά...<br />Θέλω να σκεφτώ, αλλά δεν χρειάζεται... σκέφτεστε εσείς για μένα... κι άλλωστε πότε έμαθα να σκέφτομαι; Πάντα έτοιμες γνώσεις, έτοιμες απόψεις, έτοιμες σκέψεις, όλα μου τα παρείχατε...<br />Θέλω να κλάψω, αλλά δεν είναι σωστό... οι άντρες δεν κλαίνε, υπομένουν σιωπηρά... κι άλλωστε γιατί να κλάψω, μου λέτε, αφού είμαι ευτυχισμένος...<br />Θέλω να γελάσω, αλλά δεν πρέπει... πως μπορείς να γελάς, μου λέτε, όταν βλέπεις τον κόσμο γύρω σου σκοτεινό, κακό και απελπισμένο;<br /><br /><br /><br />Εεε, λοιπόν θα μιλήσω, μπορώ και το κάνω, αρκετά κράτησε η σιωπή, δεν θα την ανεχτώ άλλο...<br />Και θα φωνάξω... αρκετά κοιμήθηκαν οι γείτονες, μια ζωή όλοι κοιμόμαστε, κι αν όλα αυτά είναι τελικά ένας εφιάλτης; Θέλω να ξυπνήσω, θα ξυπνήσετε και εσείς μαζί μου...<br />Και να που σκέφτομαι... σκέφτομαι και γράφω, γράφω και σκέφτομαι... οι σκέψεις είναι ποτάμι, λιώνουν τον πάγο που μας έχουν φυτέψει στο μυαλό...<br />Κλαίω λοιπόν, γιατί πλέον δεν με νοιάζουν τα περί ντροπής και αντρικής τιμής που μου αραδιάζετε... αρκετά υπέφερα, υποφέραμε σιωπηλά... μου λες ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει...<br />Ε, λοιπόν σου γελάω κατάμουτρα... να λοιπόν που γελάω... βλέπεις; Απέτυχες... κατάφερα να αλλάξω... μαζί μου θα αλλάξει και ο κόσμος... θα δεις... venceremos!Serotonin addicthttp://www.blogger.com/profile/11449860244821472561noreply@blogger.com0