Lying by the Seaside, Dreaming... another language

Sunset by the seaside... everywhere around me sea and sky, purple entwined with red, so tightly you can't clearly discern one from the other... just like the young couple lying on the sand, but for them there 's no sea, no sky, only the eyes reflecting them , two are green and two are blue, and they combine with the red and purple, making... someone is playing a guitar somewhere afar, a melancholic melody, maybe a little old, it speaks of Spain, of sunsets by the sea... you can hear the guitar, but you can't see it... you can smell it though, I'm sure... cedarwood... I wonder if the tree had a dream about the guitar, while it was sleeping in the forest before it was dead... no, not dead, nothing ever really dies... the tree just transformed into music, just like the small, green caterpillar crawling on its branches transformed into a moth... a butterfly of the night... and the night has fallen... red becomes black, and so does purple... the only contrast in the darkness are the tiny lights on the sky... these, and the young couple, who by now have fallen asleep... the guitar has stopped, probably sleeping, too... what are the dreams of a guitar?... maybe it dreams of cedars, and then wakes up in the morning, a little depressed, wondering... or maybe it dreams of lullabies and mellodies and harmonies... the moon is high up on the sky, silently ( maybe a little condescendingly) watching its reflection on the sea... the reflection is mocking the moon, shivering on the waves... a fishing boat sails through the playful reflection, which runs away scared, only to return when the boat has passed, under the mildly sarcastic look of the full
moon... and the sea is whispering slowly, calmly... if only....

Lying by the Seaside, Dreaming...

Ηλιοβασίλεμα στη παραλία... παντού γύρω ουρανός και θάλασσα, κόκκινο αγκαλιασμένο με το μωβ, τόσο σφιχτά που δεν καταλαβαίνεις πότε αρχίζει το ένα και πότε τελείωνει το άλλο... όπως το ζευγαράκι που ξαπλώνει στην άμμο, αλλά γι αυτούς δεν υπάρχει ουρανός και θάλασσα, μόνο τα μάτια που τα καθρεφτίζουν, δυο γαλάζια και δυο πράσινα, ανακατεύονται με το κόκκινο και το μωβ και δημιουργούν... μια κιθάρα ακούγεται από κάπου μακριά, μια μελωδία μελαγχολική, ίσως κάπως παλιά, μιλά για ηλιοβασιλέματα σε ακρογιαλιές, κάπου στην Ισπανία... την ακούς, αν και δεν την βλέπεις... όμως σίγουρα μπορείς και την μυρίζεις... κέδρος... άραγε το δέντρο ονειρεύτηκε κάποτε την κιθάρα, όταν ακόμα κοιμόταν στο δάσος, πριν πεθάνει;...όχι, όχι πριν πεθάνει, τίποτα δεν πεθαίνει... το δέντρο απλά μεταμορφώθηκε σε μουσική, όπως η μικρή, πράσινη κάμπια που περπατούσε κάποτε πάνω του μεταμορφώθηκε σε νυχτοπεταλούδα... και, μια που το φερε η κουβέντα, για κοίτα πότε πρόλαβε και νύχτωσε... το κόκκινο έγινε μαύρο, όπως και το μωβ... μόνο κάτι μικρά φωτάκια στον ουρανό σπάνε την μονοτονία, αυτά και το ζευγάρι, που πλέον έχει αποκοιμηθεί... και η κιθάρα σταμάτησε, μάλλον κοιμάται και αυτή... τί να ονειρεύονται άραγε οι κιθάρες; Ίσως να βλέπει κέδρους στον ύπνο της και να αναρωτιέται τα πρωινά... ίσως πάλι να βλέπει νότες και μελωδίες και συγχορδίες... το φεγγάρι έχει προχωρήσει ψηλά στον ουρανό, κοιτάζοντας ήρεμα ( ίσως και λίγο συγκαταβατικά;) την αντανάκλασή του στην θάλασσα, που το κοροϊδεύει τρεμουλιάζοντας στα κύματα... μια βάρκα περνάει μέσα από την παιχνιδιάρα αντανάκλαση, η οποία εξαφανίζεται τρομαγμένη, για να επιστρέψει μόλις απομακρυνθεί η βάρκα, κάτω από το ειρωνικό βλέμα του φεγγαριού... και η θάλασσα σιγοψυθιρίζει...

Speakscreamthinkcrylaugh....

Θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ... μου λέτε πως δεν έχω να πω τίποτα καινούριο...
Θέλω να φωνάξω αλλά δεν κάνει... είναι βράδυ, δεν χρειάζεται να ανησυχώ τον κόσμο άδικα, όλα είναι καλά...
Θέλω να σκεφτώ, αλλά δεν χρειάζεται... σκέφτεστε εσείς για μένα... κι άλλωστε πότε έμαθα να σκέφτομαι; Πάντα έτοιμες γνώσεις, έτοιμες απόψεις, έτοιμες σκέψεις, όλα μου τα παρείχατε...
Θέλω να κλάψω, αλλά δεν είναι σωστό... οι άντρες δεν κλαίνε, υπομένουν σιωπηρά... κι άλλωστε γιατί να κλάψω, μου λέτε, αφού είμαι ευτυχισμένος...
Θέλω να γελάσω, αλλά δεν πρέπει... πως μπορείς να γελάς, μου λέτε, όταν βλέπεις τον κόσμο γύρω σου σκοτεινό, κακό και απελπισμένο;



Εεε, λοιπόν θα μιλήσω, μπορώ και το κάνω, αρκετά κράτησε η σιωπή, δεν θα την ανεχτώ άλλο...
Και θα φωνάξω... αρκετά κοιμήθηκαν οι γείτονες, μια ζωή όλοι κοιμόμαστε, κι αν όλα αυτά είναι τελικά ένας εφιάλτης; Θέλω να ξυπνήσω, θα ξυπνήσετε και εσείς μαζί μου...
Και να που σκέφτομαι... σκέφτομαι και γράφω, γράφω και σκέφτομαι... οι σκέψεις είναι ποτάμι, λιώνουν τον πάγο που μας έχουν φυτέψει στο μυαλό...
Κλαίω λοιπόν, γιατί πλέον δεν με νοιάζουν τα περί ντροπής και αντρικής τιμής που μου αραδιάζετε... αρκετά υπέφερα, υποφέραμε σιωπηλά... μου λες ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει...
Ε, λοιπόν σου γελάω κατάμουτρα... να λοιπόν που γελάω... βλέπεις; Απέτυχες... κατάφερα να αλλάξω... μαζί μου θα αλλάξει και ο κόσμος... θα δεις... venceremos!

Yπέρ πίστεως...

Το πρώτο μου κείμενο γι αυτή τη χρονιά (αν εξαιρέσεις την μετάφραση της φαρμακολογίας που μου χει φάει τη μέρα αλλά δεν νομίζω να μετράει)... Θα μπορούσε να είναι ένας απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς ή μια λίστα από στόχους και υποσχέσεις για την νέα χρονιά (ξέρεις, αυτές που τελικά δεν τηρείς) αλλά τελικά έχω κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό μου: την βλακεία. Μάλιστα, την παλιά, καλή , κλασσική βλακεία που μαστίζει την ανθρωπότητα από πολύ παλιά ίσως πριν καν ανακαλυφθεί η φωτιά. Και συγκεκριμένα θα επικεντρωθώ σε ένα πολύ συγκεκριμένο παράγοντα της ανθρώπινης βλακείας, όμως πρώτα θα πρέπει να πω (γιατί είμαι σίγουρος ότι αναρωτιέσαι) πώς μου ήρθε να ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα. Αφορμή λοιπόν για αυτή την ταλαιπωρία που θα υποστείς τα επόμενα λεπτά είναι κάτι συζητήσεις με μία συμφοιτήτρια μου... Λέσχη, μπροστά από ένα πιάτο φασόλια, παρέα με συμφοιτητές, βρισκόμαστε να συζητάμε για την ομοιοπαθητική (ξέρεις, αυτήν την εναλλακτική θεραπευτική, που λέει ότι το ' όμοιο θεραπεύει το όμοιο', τέλος πάντων google it). Το θέμα με την ομοιοπαθητική είναι ότι ενώ παρουσιάζει αποτελέσματα, δεν μπορεί να εξηγηθεί με χημικές ή βιολογικές θεωρίες (τουλάχιστον όχι ακόμα). Λέει λοιπόν μια κοπέλα ότι δεν πιστεύει σε αυτά, είναι κοροϊδίες κλπ. Εγώ κάνω μια προσπάθεια να της εξηγήσω για επιτυχείς θεραπείες, για στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί, αλλά αυτή ανένδοτη, όπως το έθεσε ' δεν πιστεύω σε τέτοια, άλλωστε το είπε και ο κύριος ............. (καθηγητής της φαρμακολογίας) ότι αυτά είναι κομπογιαννιτισμοί και να μην τα βάζετε στο φαρμακείο σας'. Η κουβέντα συνεχίστηκε για λίγη ώρα, μέχρι που τελικά φάγαμε και φύγαμε απ' τη λέσχη. Οκ θα μου πείς (αν είσαι η Μαρίνα θα μου πείς 'οκέικ'), η κοπέλα είναι σκεπτικίστρια, θέλει αποδείξεις για να πιστέψει σε κάτι. Θα συμφωνούσα, αν δεν είχε ακολουθήσει μια άλλη συζήτηση με την ίδια κοπέλα, αυτή τη φορά για τον θεό. Ε, λοιπόν, αυτή η κοπέλα όχι απλά πιστεύει στον θεό ( στον χριστιανικό , για να είμαστε ακριβείς), αλλά είναι απόλυτα σίγουρη ότι υπάρχει και μας προσέχει. Οκ θα μου πεις, η κοπέλα δεν είναι σκεπτικίστρια όπως εγώ, να θέλει όλο αποδείξεις για να πιστεύει... ωπ, για κάτσε λίγο, δεν είναι η ίδια κοπέλα που δεν ήθελε να πιστέψει στην ομοιπαθητική, γιατί δεν υπήρχαν στοιχεία, αλλά δέχεται να πιστέψει ότι υπάρχει ένα άχρονο, άυλο, πανταχού παρόν, πανοπτικό και παντογνωστικό ον, το οποίο μας έπλασε, νοιάζεται για μένα και για σένα και ελέγχει κάθε στιγμή τις πράξεις μας ( άλλη δουλειά δεν είχε...). Και ενώ είναι ένας θεός, είναι ταυτόχρονα 3 διαφορετικά πρόσωπα, πατέρας, γιος και περιστέρι (από όλα τα ζώα, κοίτα πιο διάλεξαν...) Δεν θα συνεχίσω να αναλύω γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει θεός (ιδιαίτερα ο χριστιανικός), σε αυτό θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο , απλά θέλω να καταλήξω ότι το ίδιο άτομο το οποίο απορρίπτει την ομοιοπαθητική, για την οποία δεν υπάρχουν μεν αποδείξεις, αλλά υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι λειτουργεί, ενώ αποδέχεται χωρίς καμία κριτική σκέψη τον χριστιανισμό, με όλο του τον παραλογισμό. Και μιλάμε πάντα για μια θετική επιστήμονα, που ασχολείται με φυσική, χημεία και βιολογία (επιστήμες οι οποίες δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με την θρησκεία). Πώς συνδιάζεις την θεωρεία της εξέλιξης με το ' ο θεός έπλασε τον Αδάμ' , την θεωρεία της μεγάλης έκρηξης με την δημιουργεία του κόσμου σε επτά ημέρες (βασικά έξι, την έβδομη το τέλειο, άχρονο , άυλο κλπ ον ξεκουράστηκε...); Και ακόμα και αν απορίπτεις την κριτική επιστημονική σκέψη για να πιστέψεις σε μια ιστορία χωρίς καθόλου αποδείξεις, πως τολμάς να ασκείς κριτική στην ομοιοπαθητική και να την χαρακτηρίζεις κομπογιαννιτισμό, ενώ έχεις δηλώσει ότι πιστεύεις στην θεραπεία μέσω προσευχής; Και το χειρότερο: αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην εν λόγω κοπέλα, αλλά γενικεύεται σε πολλούς σύγχρονους ανθρώπους, αρκετοί από τους οποίους μάλιστα έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Έτσι λοιπόν έχει η κατάσταση: στην εποχή της πληροφορίας, όπου οι άνθρωποι είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούν σωστά την κριτική ικανότητά τους , εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε παράλογες δοξασίες... Ξυπνήστε!