Εγώ στο κέντρο και γύρω γύρω σύννεφα

Κοιτάζω δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω, δεν με βλέπω πουθενά. Ή καλύτερα δεν βλέπω το πρόσωπό μου... τι να έχει γίνει άραγε; Βλέπω τα χέρια, τα πόδια, το σώμα μου, όμως δεν μπορώ να δω το πρόσωπό μου. Γυρίζω γύρω γύρω με σταθερό άξονα τα πόδια μου. Αλλά δεν γυρίζω εγώ, ο κόσμος γυρίζει γύρω μου... Φτάνει, ζαλίστηκα. Ξαφνικά καταλαβαίνω την αλήθεια... είμαι το κέντρο του κόσμου... πώς αλλιώς τα πάντα είναι γύρω μου και μάλιστα περιστρέφονται και τόσο όμορφα; Μα τι μοναξιά που υπάρχει στο κέντρο... Είμαι ταυτόχρονα μέσα σε όλα, αλλά και τόσο αποστασιοποιημένος. Και η ευθύνη... όλα εξαρτώνται από μένα, πώς θα τα ελέγξω όλα, και το χειρότερο, αν εγώ δεν κάνω το σωστό, πώς θα συνεχίσει να λειτουργεί ο κόσμος; Νοιώθω νευρικός, αγχωμένος, αλλά κανείς άλλος δεν μοιάζει να συμμερίζεται τα αισθήματά μου, βλέπω γύρω χαρούμενους, χαλαρούς ανθρώπους. Πώς τολμάν; Εγώ να αγχώνομαι, να λυπάμαι και αυτοί να μην νοιάζονται... Δεν αντέχω άλλο, τρέχω να σε βρω, να σου πω το πρόβλημά μου. Με κοιτάζεις με περιέργεια, ίσως και κάποια συγκατάβαση, καθώς μου απαντάς οτί δεν μπορεί να είμαι το κέντρο του κόσμου, καθώς εσύ είσαι αυτό. Μου εξηγείς τα περί περιστρεφόμενου κόσμου, μόνο που στο κέντρο του δεν βρίσκομαι πλέον εγώ αλλά εσύ. Πώς γίνεται όμως αυτό; Γίνεται να είμαστε και οι δύο στο κέντρο του κόσμου; Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί νοιώθω τόση μοναξιά; Ξαφνικά νομίζω πως καταλαβαίνω... και οι δυο έχουμε δίκιο, απλά ο καθένας μας αναφέρεται στον δικό του προσωπικό κόσμο, ο οποίος δημιουργείται από μας τους ίδιους και τοποθετεί εμάς στο κέντρο του. Δηλαδή υπάρχουν πολλοί κόσμοι, τουλάχιστον ένας για κάθε άνθρωπο του πλανήτη ( χωρίς να υπολογίζουμε τα άλλα ζώα αλλά και τους σχιζοφρενείς, οι οποίοι συχνά έχουν πολλές προσωπικότητες). Δηλαδή για να σε φτάσω θα πρέπει και οι δύο να βγούμε λίγο απ τον ιδιωτικό μας κόσμο και να πλησιάσουμε... Προσπαθώ να το κάνω, αλλά δεν μπορώ, είναι δύσκολο, αφού μια ζωή δεν χρειάστηκε να βγω. Ίσως αν συνεχίσω να προσπαθώ να το καταφέρω... πράγματι, ο κόσμος άρχισε να περιστρέφεται πιο αργά και ναι!... μπορώ να δω το πρόσωπό μου... θαμπά, αλλά ξεχωρίζω κάπως την αλλαζονεία που είναι χαραγμένη και την εξαφανίζω... όχι τελείως, κάτι τέτοιο θα ήταν αλλαζονικό, αλλα καθαρίζω αρκετά τα μάτια μου ώστε να δω καθαρά... δεν είχα προσέξει ότι έχεις τόσο όμορφο χαμόγελο!

3 Δεκεμβρίου, αναμένωντας τα χριστούγεννα...

3 Δεκεμβρίου σήμερα... όπως και κάθε χρόνο, η πόλη στολισμένη, γιορτινή, χαρούμενη... Τα μαγαζιά έχουν ήδη φορέσει τα καλά τους και ετοιμάζονται για μια ακόμα χρονιά να υποδεχτούν την γέννηση του Χριστού. Όλα αποπνέουν μια ευχάριστη ανυπομονησία, μια γλυκιά, γαλήνια αναμονή, οι μαθητές μετρούν τις μέρες για να κλείσουν τα σχολεία, πολλοί έχουν γράψει και γράμμα στον άγιο Βασίλη λέγωντας τι δώρο θέλουν... Κι όμως, υπάρχει κάτι ακόμα. Το αισθάνεσαι καθώς τριγυρίζεις στους δρόμους, καθώς διασχίζεις το πανεπιστήμιο... Μια ένταση, που καμία σχέση δεν έχει με τις γιορτές. Προς το παρόν τα πράγματα είναι ήρεμα, αλλά δεν ησυχάζεις... κάτι υπάρχει στον αέρα, μια ηρεμία πριν την καταιγίδα. Και τότε θυμάσαι... είναι ένας μαθητής που, ενώ πέρυσι την ίδια μέρα μετρούσε και αυτός μέρες για τις γιορτές, φέτος δεν μπορεί να το κάνει. Θυμάσαι το βράδυ του σαββάτου, πέρυσι, 6 του δεκέμβρη, μια σφαίρα από πιστόλι, ένας φόνος... Προσπαθείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι (τι σε έπιασε τώρα,χριστουγεννιάτικα, να κανεις τέτοιες σκέψεις) αλλά δεν μπορείς... οργή, μια καταπιεσμένη από καιρό οργή βρίσκει την ευκαιρία να δραπετεύσει... πολλοί, κυρίως νέοι βγαίνουν στους δρόμους, τίποτα δεν τους σταματά, η χημεία της οργής τους κυριαρχεί στο μυαλό τους... συγκρούεται όμως με την χημεία του συστήματος, τα δηλητήρια της καταστολής, του ελέγχου... ποιος κέρδισε τελικά; Κοιτάζεις γύρω σου, όλα είναι όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι. Το σύστημα,λοιπόν. Ωραία, τώρα μπορείς να κοιμάσαι με ασφάλεια... Υσηχάζεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου, ξεχνώντας σφαίρες, καταστροφές και νεκρά παιδιά... Άλλωστε έχεις σημαντικά πράγματα να κάνεις, έχεις να αγοράσεις δώρα για τα παιδιά, έχεις να στολίσεις δέντρο, να φτιάξεις γλυκά, δουλειές, δουλειές, δουλειές... Συνεχίζεις λοιπόν την βόλτα σου όπως πριν. Ούτως ή άλλως ότι έγινε έγινε, ο κόσμος είναι σκληρός, κανείς δεν μπορεί να σε πει αδιάφορο... Νύχτωσε... η ατμόσφαιρα παραμένει γιορτινή, αν και κάπως πιο ψυχρή. Γυρνώντας στο σπίτι φορτωμένος με σακούλες, κοιτάς τα φώτα στους δρόμους και το μυαλό σου βασανίζει μια σκέψη: 'Αν όμως ο κόσμος μπορεί τελικά να αλλάξει; Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι; Ίσως εάν...' Η σκέψη σου διακόπτεται καθώς μπαίνεις στο σπίτι και ανοίγεις την τηλεόραση. Ξεχνάς τι σκεφτόσουν και παρακολουθείς ανέμελος τις γιορτινές διαφημίσεις... Η ζωή είναι όμορφη τελικά...