3 Δεκεμβρίου, αναμένωντας τα χριστούγεννα...

3 Δεκεμβρίου σήμερα... όπως και κάθε χρόνο, η πόλη στολισμένη, γιορτινή, χαρούμενη... Τα μαγαζιά έχουν ήδη φορέσει τα καλά τους και ετοιμάζονται για μια ακόμα χρονιά να υποδεχτούν την γέννηση του Χριστού. Όλα αποπνέουν μια ευχάριστη ανυπομονησία, μια γλυκιά, γαλήνια αναμονή, οι μαθητές μετρούν τις μέρες για να κλείσουν τα σχολεία, πολλοί έχουν γράψει και γράμμα στον άγιο Βασίλη λέγωντας τι δώρο θέλουν... Κι όμως, υπάρχει κάτι ακόμα. Το αισθάνεσαι καθώς τριγυρίζεις στους δρόμους, καθώς διασχίζεις το πανεπιστήμιο... Μια ένταση, που καμία σχέση δεν έχει με τις γιορτές. Προς το παρόν τα πράγματα είναι ήρεμα, αλλά δεν ησυχάζεις... κάτι υπάρχει στον αέρα, μια ηρεμία πριν την καταιγίδα. Και τότε θυμάσαι... είναι ένας μαθητής που, ενώ πέρυσι την ίδια μέρα μετρούσε και αυτός μέρες για τις γιορτές, φέτος δεν μπορεί να το κάνει. Θυμάσαι το βράδυ του σαββάτου, πέρυσι, 6 του δεκέμβρη, μια σφαίρα από πιστόλι, ένας φόνος... Προσπαθείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι (τι σε έπιασε τώρα,χριστουγεννιάτικα, να κανεις τέτοιες σκέψεις) αλλά δεν μπορείς... οργή, μια καταπιεσμένη από καιρό οργή βρίσκει την ευκαιρία να δραπετεύσει... πολλοί, κυρίως νέοι βγαίνουν στους δρόμους, τίποτα δεν τους σταματά, η χημεία της οργής τους κυριαρχεί στο μυαλό τους... συγκρούεται όμως με την χημεία του συστήματος, τα δηλητήρια της καταστολής, του ελέγχου... ποιος κέρδισε τελικά; Κοιτάζεις γύρω σου, όλα είναι όπως πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι. Το σύστημα,λοιπόν. Ωραία, τώρα μπορείς να κοιμάσαι με ασφάλεια... Υσηχάζεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου, ξεχνώντας σφαίρες, καταστροφές και νεκρά παιδιά... Άλλωστε έχεις σημαντικά πράγματα να κάνεις, έχεις να αγοράσεις δώρα για τα παιδιά, έχεις να στολίσεις δέντρο, να φτιάξεις γλυκά, δουλειές, δουλειές, δουλειές... Συνεχίζεις λοιπόν την βόλτα σου όπως πριν. Ούτως ή άλλως ότι έγινε έγινε, ο κόσμος είναι σκληρός, κανείς δεν μπορεί να σε πει αδιάφορο... Νύχτωσε... η ατμόσφαιρα παραμένει γιορτινή, αν και κάπως πιο ψυχρή. Γυρνώντας στο σπίτι φορτωμένος με σακούλες, κοιτάς τα φώτα στους δρόμους και το μυαλό σου βασανίζει μια σκέψη: 'Αν όμως ο κόσμος μπορεί τελικά να αλλάξει; Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι; Ίσως εάν...' Η σκέψη σου διακόπτεται καθώς μπαίνεις στο σπίτι και ανοίγεις την τηλεόραση. Ξεχνάς τι σκεφτόσουν και παρακολουθείς ανέμελος τις γιορτινές διαφημίσεις... Η ζωή είναι όμορφη τελικά...