Όμως να! ξεκινάει το έργο και πάλι! Ησυχία φίλοι μου, γιατί οι κόκκινες αυλαίες σηκώνονται αργά και επιβλητικά. Όπως σε κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της δεν λείπουν τα ειδικά εφέ, που περιλαμβάνουν καπνούς και δάκρυα, φωνές και γέλια, όλα ανάμικτα, μαζί, φυσικά, με αίμα. Τα σκηνικά περιλαμβάνουν θέατρα και φυλακές, πλατείες και καμένα σινεμά, όμως ο παραγωγός δεν λυπάται τα έξοδα.
Και στη σκηνή ανεβαίνουν οι ηθοποιοί: όχι όλοι μαζί, αλλά δέκα δέκα στην αρχή, στη συνέχεια κατά εκατοντάδες, αργότερα κατά χιλιάδες. Το αν η σκηνή θα τους χωρέσει φαίνεται πάντα στο τέλος της παράστασης, αυτούς πάντως δεν φαίνεται να τους νοιάζει. Οι ηθοποιοί αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει τρακ, δεν έχουν απομνημονεύσει λόγια, καθώς η παράσταση είναι αποτυπωμένη μέσα τους σε επίπεδο ενστικτώδες. Οποιοδήποτε σενάριο θα φάνταζε απλώς ψεύτικο.
Και η παράσταση ξεκινά, χωρίς υπόκλιση, χωρίς καθυστερήσεις. Και όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα το δράμα που παίζεται χρόνια, αιώνες, από τότε που ο άνθρωπος ζει σε κοινωνίες και έμαθε να παλεύει για τον εαυτό του και τους άλλους. Η πρώτη πράξη πάντα αισιόδοξη και δυναμική, χωρίς φτηνούς συναισθηματισμούς. Στη συνέχεια ακολουθεί η δεύτερη πράξη, η σύγκρουση: εδώ πολεμούν οι δυνάμεις του νέου και του παλιού, της τάξης και του χάους, και όλοι καλούμαστε να διαλέξουμε παράταξη, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Η τάξη προσφέρει μια ψεύτικη ασφάλεια και σιγουριά, την ακινησία, η οποία θα σε οδηγήσει με σιγουριά στην εντροπία και το θάνατο... το χάος όμως... το χάος πάντα σαγηνεύει τις σκέψεις αυτών που δεν σκέφτονται σε ευθείες γραμμές, που δεν κρύβουν τα πρόσωπα πίσω από κράνη και ασπίδες, δείχνοντας μόνο τα νεκρά τους μάτια. Το χάος είναι η αλλαγή και το κύμα που ταράζει τα νερά του βάλτου, το νησί που δεν φαίνεται πέρα από τον ορίζοντα.
Και ποιο το αποτέλεσμα της σύγκρουσης; Αυτό, φίλοι μου, θα φανεί στο φινάλε της παράστασης, ένα φινάλε που γράφεται συνέχεια, με κάθε πράξη του έργου, με κάθε νέο ηθοποιό που ανεβαίνει στη σκηνή, έτοιμος να δώσει μάχη για την μια ή την άλλη πλευρά. Όσο για το ποια πλευρά είναι συνετό να επιλέξει κανείς, αυτό το αφήνω στην κρίσης σας. Όμως θα πρέπει να θυμάστε ότι ο βράχος πάντα διαβρώνεται από το κύμα αργά αργά και ότι, κάθε υπόσχεση για προστασία από τον θάνατο, απλά κάνει πιο ομαλό το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτόν.
Μην περιμένετε λοιπόν να πέσει η αυλαία. Ανεβείτε στη σκηνή και φορέστε την φορεσιά που σας αντιπροσωπεύει. Άλλωστε, μπορείτε πάντα να δοκιμάσετε ρόλους και να διαλέξετε αυτόν που σας διασκεδάζει περισσότερο.
Τα λέμε στο πάλκο!
