Αλληγορία

''Τα ναρκωτικά είναι το μέσο που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός για την καθυπόταξη της λαϊκής εξουσίας''. Κάθομαι σε ένα τραπέζι με ξύλινα πόδια, λιτό. Απέναντι μου ο Μάο, εξίσου λιτός και ξύλινος λόγος. Ξαφνικά ο Μάο πετάει την κομμουνιστική του φορεσιά και μεταμορφώνεται σε παπά, το πραγματικό του πρόσωπο. Κρατάει το όποιο των λαών στα χέρια του, και μου το δίνει σε δόσεις. Εμένα όμως δεν μου φτάνουν, θέλω κι άλλο. ''Πρέπει να έχεις συνταγή για αυτό το φάρμακο'' ακούω την φωνή του παπά, όμως οι συνταγές που θέλει είναι πάντα πλαστές, το ξέρει κι αυτός κι εγώ, γιατί κοροϊδευόμαστε;

Μόνο όποιος δουλεύει για τον ''μεγάλο'' έχει ελεύθερη πρόσβαση στο φάρμακο, και πού 'σαι, ε, στο καλό πράμα! Όχι το ξέπλυμα που δίνουν στις μάζες. To καλό είναι αυτό που σε ξυπνάει αντί να σε κοιμίζει, σε κάνει να ρωτάς αντί να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι αυτό που ποτέ δεν θα ζήσεις. Όμως φυσικά αυτό είναι από τα πλέον απαγορευμένα. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεσαι παραπάνω από όσο είναι απαραίτητο. Εδώ λοιπόν βασίζεται το λαθρεμπόριο τους: στην αγορά κυκλοφορεί μόνο όσο πρέπει για να μας κρατά σε εγρήγορση, όχι όμως ζωντανούς. Και φυσικά με πολύ υψηλό κόστος. Και η νοθεία είναι συχνή, αν όχι και αναμενόμενη. Πρέπει λοιπόν να ξεφύγουμε από το κύκλωμα. ''Κάν'το μόνος σου'', όπως λένε. Να φτιάξουμε τις δικές μας ουσίες, πιο πνευματικές, πιο ανεξάρτητες από ότι μας ταΐζουν τόσα χρόνια. Να γίνουμε αληθινοί και να τους διώξουμε μια για πάντα από τις ζωές μας. Μόνο έτσι θα... καταφέρουμε να... ίσως τότε... κάποτε...

μια στιγμή. Τι σκεφτόμουν; Ήταν κάτι ωραίο και τόσο σωστό, όμως ξέχασα. Κάθε φορά μετά από λίγο το ξεχνάω. Και θέλω τόσο πολύ άλλη μια δόση... πάτερ, σε παρακαλώ, άλλη μια μόνο...