Τι φταίει;

Με ρωτάς πώς φτάσαμε ως εδώ. Κάποτε ήμασταν κυρίαρχοι των παιχνιδιών μας, σύντροφοι των φίλων μας, αφέντες της παιδικής ζωής μας. Και μετά... λοιπόν, μετά μεγάλωσα, μεγάλωσες... μεγαλώσαμε. Κάποτε η χαρά της αθωότητας φτάνει στο τέλος. Εκεί χάνεις κάτι. Αυτό όμως που κάνει την απώλεια οδυνηρή είναι ότι κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς έχασε... κανείς δεν ξέρει τι φταίει και όλα γίνονται περίπλοκα, δύσκολα, σκοτεινά...μου λες πως πρέπει να φταίει η αγάπη... όταν μεγαλώνεις η αγάπη παύει να είναι ''μέχρι τον ουρανό'' ή ''μέχρι το πιοοοοο ψηλό βουνό'', αλλά αποκτά μονάδα μέτρησης... πλέον αγοράζεται και πωλείται κατά βούληση... σου απαντώ ότι φταίει εξίσου και ο χρόνος. Όταν είσαι μικρός έχεις χρόνο για τα όλα σου τα όνειρα, μεγαλώνοντας έχεις χρόνο μόνο για να κυνηγάς τον χρόνο. Ή ίσως να φταίει η γνώση... όσο πιο πολύ μαθαίνεις τον κόσμο, τόσο λιγότερο θες να τον μάθεις... ίσως φταίει η έλλειψη μαγείας, ίσως η γνωριμία με τον θάνατο... ίσως τελικά φταίει ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου λιγότερο από ότι αυτός εσένα...

Grey blues...

Τέλος των γιορτών... το έλατο βρίσκεται σε αναμονή ξεστολίσματος, ο άι βασίλης σε αναμονή λήψης της άδειας οδήγησης (γίνονται αλκοτέστ και στα έλκηθρα) και εγώ σε αναμονή για... γιατί αλήθεια;
Δεν είναι παράξενο που και οι πιο μηδενιστές (βάζω και τον εαυτό μου μέσα...) παρασύρονται έστω και λίγο από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα; Ξαφνικά παντού εμφανίζονται φώτα, στολισμένα έλατα (κάποιες φορές και άλλα φυτά, ο άλλος στόλισε κάνναβη), μυρωδιές και γεύσεις που παραπέμπουν στην παιδική μας ηλικία... ίσως αυτός είναι και ο λόγος που οι γιορτές ασκούν τόση έλξη πάνω μας: είναι μια σταθερά, κάτι όμορφο που έχει μείνει απαράλλαχτο από τότε που είμασταν παιδιά. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε τόσο εξωτερικά όσο κι εσωτερικά και απομακρυνόμαστε (με ρυθμό 365 μέρες τον χρόνο) από την ασφάλεια, θαλπωρή και σιγουριά που είχαμε όταν δεν ξέραμε και τόσα πολλά για τον κόσμο... τα Χριστούγεννα όμως έχουν μείνει ίδια, με τους ίδιους ήρωες (αγιοβασίληδες, τάρανδοι κλπ), τα ίδια φαγητά, το έλατο πάντα στολισμένο και φωταγωγημένο. Μια όαση σταθερότητας και ασφάλειας στην παράνοια που αποκαλούμε καθημερινότητα. Και η μελαγχολία που συνοδεύει τις γιορτές και γίνεται χειρότερη στο τέλος τους είναι απλά μια νοσταλγεία για την παιδικότητα, γιατί,κακά τα ψέμματα, ξέρεις πως την έχεις χάσει και ας παρηγορείσαι με δώρα και μελομακάρονα...
Η αναμονή λοιπόν είναι μέχρι την επόμενη δόση από αυτό το σπάσιμο της καθημερινότητας (το εφτακέφαλο τέρας!), το ταξίδι σε εποχές ανεμελιάς που λέμε Γιορτές!

Υ.Γ.1) Όταν λέμε γιορτές, συνήθως αναφερόμαστε στα Χριστούγεννα. Το Πάσχα είναι επινόηση των ψυχιάτρων για να αυξάνονται οι πωλήσεις Πρόζακ και του Μπαχ (μπλιαχ) μπας και ακούει κανείς την μουσική του, ενώ η πρωτομαγιά δεν μπορεί να συγκριθεί καν με τις προαναφερθείσες (είναι επινόηση του Στάλιν για να αυξήσει τις πωλήσεις σε στεφάνια από λουλούδια και σούβλες).
Υ.Γ.2)Πάλι ξεκίνησα για σοβαρό/νοσταλγικό/όμορφο κείμενο και στην πορεία του άλλαξα τα φώτα... διχασμένη προσωπικότητα ή... ;
Υ.Γ.3) Και το βραβείο για τον πιο άκυρο τίτλο πάει στοοοοοοοοοοοοον (ταρατατζούμμμμμ!)............
Υ.Γ.4)Κάτι πρέπει να γίνει και με τα υστερόγραφα, το μπλογκ μου θυμίζει το Αποικιακό Βασιλικό Ταχυδρομείο της Καλκούτας.

Προαπολογισμός

Αντί προλόγου:i)ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
ii)ΠΑΝΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ!

Και τώρα που τελειώσαμε με τις ευχές, ήρθε η ώρα για τις γνωστές κουβέντες του στυλ ''τη νέα χρονιά θα/τη νέα χρονιά δεν θα''. Πολλοί θα πουν ότι το 2010 ήταν μια σκατοχρονιά και πολλοί (συνήθως οι ίδιοι που το λένε) θα έχουν ένα βλέμμα κουταβιού καθώς θα εύχονται, όλο σιγουριά και ελπίδα : ''η νέα χρονιά θα είναι σίγουρα καλύτερη από την προηγούμενη. Πόσο χειρότερα μπορεί να πάνε τα πράγματα;''. Δεν θέλω να σου τη σπάσω χρονιάρες μέρες, αλλά σου έχω νέα φίλε:
Πρώτον, δεν υπάρχει αντικειμενικά καλή ή κακή χρονιά. Μπορείς να πεις ότι όσον αφορά τα οικονομικά σου, το 2010 δεν έφερε την ευημεριά που περίμενες (κοινώς, δεν έπιασες το τζόκερ), όμως δεν μπορείς να πετάς ένα ολόκληρο χρόνο στα σκουπίδια, μόνο και μόνο επειδή είσαι γκρινιάρης. Άλλωστε, η ζωή είναι πολύ μικρή για (να είναι θλιβερή, μωρό μου) να λες: ''αυτός ο χρόνος δεν μου άρεσε, δεν θα τον κρατήσω''.
Δεύτερον, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ μη λες ''πόσο χειρότερα μπορεί να πάνε τα πράγματα;''. Γιατί μπορούν να πάνε χειρότερα...πολύ! Όπως μπορούν να πάνε και καλύτερα. Πάντα υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Όχι ότι μπορεί να επηρεάσει η στάση μας τα γεγονότα, απλά αλλάζει τον τρόπο που αυτά μας επηρεάζουν και αυτό είναι το σημαντικό. Με άλλα λόγια: το ποτήρι είτε είναι μισογεμάτο είτε μισοάδειο, αδειάζει όσο πίνεις, μέχρι να το ξαναγεμίσεις! Γι αυτό γέμιζε το ποτήρι σε κάθε ευκαιρία και άδειαζε το μέχρι να μεθήσεις!

Υ.Γ. 1) ReVolution no 2: Θα γράψω κείμενο στην αλλαγή του χρόνου και θα συνεχίσω να γράφω! Ίδωμεν...
Υ.Γ.2)Το κόπυραϊτ του reVolutions δεν είναι δικό μου αλλά ανήκει στην Marinamarinamarinaaa και ελπίζω να μη τη πειράζει που το χρησιμοποιήσα :)
Υ.Γ.3)Καλέσε γιορτέσε με κονιάκ μεταχά!