Κοίταξε επίμονα το σκοτάδι κάτω από τα πόδια του.
''Πού βρίσκομαι;'' αναρωτήθηκε δυνατά, μη περιμένοντας φυσικά άλλη απάντηση πέρα από τον άνεμο.
''Μπροστά από την άβυσσο, προφανώς'' του αποκρίθηκε μια ελαφρώς ειρωνική, εύθυμη φωνή.
Γύρισε και την είδε δίπλα του. Ήταν λεπτή και σχετικά μικρόσωμη, με ωραία χαρακτηριστικά. Φορούσε ένα λευκό, αέρινο φόρεμα το οποίο χόρευε συνεχώς στον μανιασμένο αέρα. Τα πόδια της ήταν γυμνά και τα μακρυά μαύρα της μαλλιά ήταν πιασμένα χαμηλά με μια κορδέλα.
''Πώς βρέθηκες δίπλα μου; Δεν σε είδα να έρχεσαι''
''Είμαι δίπλα σου εδώ και ώρα, απλά δεν με πρόσεξες. Παρατηρείς την Άβυσσο;''΄
Δεν της απάντησε άμεσα. Συνέχισε να κοιτάζει για λίγο το σκοτάδι πριν ρωτήσει:
''Ποιά είσαι; Και πού βρισκόμαστε;''
''Ποια είμαι; Αν εννοείς το όνομά μου, δεν θυμάμαι πια. Είμαι βλέπεις καιρό εδώ και τέτοιες λεπτομέρειες ξεχνιούνται εύκολα. Άλλωστε τι σημασία έχει; Είμαι αυτή ακριβώς που ήμουν. Ξέρεις, οι άνθρωποι έχουν την τάση να ονομάζουν τα πράγματα για να τα ελέγχουν. Όταν δεν ελέγχεις κάτι, το φοβάσαι. Χωρίς το όνομά μου, άραγε, μπορείς να με εμπιστευτείς;''
''Ζητάς εμπιστοσύνη, αλλά δεν απαντάς στις ερωτήσεις μου'', της απάντησε εμφανώς εκνευρισμένος.
Αυτή γέλασε:
''Σου απάντησα, απλώς οι απαντήσεις δεν ήταν αυτές που περίμενες. Άλλωστε, οι ερωτήσεις σου δεν ήταν οι σημαντικές, δεν ήταν αυτές που πραγματικά θα ήθελες να κάνεις, Απλώς με ρώτησες τα πρώτα πράγματα που σου ρθαν στο μυαλό. Σκέψου: τι σημασία έχει ποια είμαι και πού είμαστε; Όποια και όπου κι αν είμαι, είμαι εγώ, είμαι εδώ και σου μιλάω, αυτό δεν αλλάζει δίνοντας του ένα όνομα''
Ο άντρας ηρέμισε φανερά. Κοίταξε μελαγχολικά μπροστά του:
''Με καλεί'' είπε,''το νοιώθω, το σκοτάδι, ο άνεμος, ο άρρωστος ουρανός, όλα περιμένουν να κάνω ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα αρκεί για να πέσω''
''Κι όμως δεν πέφτεις ακόμα...''
''Κι όμως δεν πέφτεις ακόμα...''
''Φοβάμαι'' παραδέχτηκε αυτός,'' τα βουνά, την έρημο, εσένα, όλα αυτά τα βλέπω, τα αισθάνομαι, είναι υπαρκτά. Τι υπάρχει όμως στο σκοτάδι; Κι αν πέσω τι θα απογίνω;''
''Τώρα κάνεις τις σωστές ερωτήσεις'' απάντησε αυτή, όχι χωρίς κάποια πικρία, ''και μάλιστα προσεγγίζεις το πρόβλημά σου. Πίσω σου, κάτω σου, πάνω σου, δεξιά και αριστερά είναι η έρημος... ότι υπάρχει, το βλέπεις. Δεν είναι και πολύ ωραίο μέρος για να εγκατασταθείς. Μπροστά σου όμως... εκεί είναι το άγνωστο. Και το άγνωστο είναι πάντα τρομακτικό, ε; Είναι αστείο που προτιμούμε την ασφάλεια του βαρετού, του άσχημου, παρά τις αμέτρητες πιθανότητες του αγνώστου''
''Κι αν πονέσω; Αν πεθάνω; Μπορείς να μου εγγυηθείς ότι είναι ασφαλές;''
''Δεν καταλαβαίνεις λοιπόν; Τη στιγμή που θα αγνοήσεις την γοητεία του αγνώστου και θα βολευτείς στην συνήθεια και την ασφάλειά σου, είσαι ήδη νεκρός.Εκατομμύρια νεκροί επιβιώνουν σήμερα στις μεγάλες πόλεις. Γεννούν όνειρα, που οδηγούν σε νέες πιθανότητες, οι οποίες κρύβουν θησαυρούς...μα και κινδύνους, αυτό είναι άλλωστε το νόημα των ονείρων.
Κι όμως μπροστά στον φόβο, σκοτώνουν το μικρό ονειράκι, το πατούν μέχρι να σταματήσει να σαλεύει... και μαζί σκοτώνουν κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Πόσα όνειρα πιστεύεις μπορεί να σκοτώσει κάποιος πριν πεθάνει μέσα του ή όπως το λένε αλλιώς, 'ωριμάσει' σαν άνθρωπος;''
''Και γιατί λοιπόν φοβόμαστε τόσο την άβυσσο;''
''Γιατί μας έμαθαν να φοβόμαστε το άγνωστο. Βλέπεις, μια κοινωνία που βασίζεται σε όνειρα δεν είναι σταθερή, αλλάζει συνεχώς ή καλύτερα, είναι ελεύθερη να αλλάζει συνεχώς.Όταν όμως πάψεις να ονειρεύεσαι, η ελευθερία σου φαίνεται βάρος, εμπόδιο θα έλεγα, όχι αγαθό. Έχω ακούσει ακόμα και νέους να μιλούν για 'υπερβολική ελευθερία', σε μια εποχή που δεν είμαστε καν αρκετά ελεύθεροι, πόσο μάλλον υπερβολικά''
''Εάν πιστεύεις αυτά που λες, γιατί δεν πέφτεις εσύ πρώτη;''
''Γιατί κι εγώ φοβάμαι, φοβάμαι πολύ... βλέπεις, φίλε μου, το θάρρος είναι η διαφορά της θεωρίας από την πράξη. Έχω ακούσει ότι θέλει θάρρος για να σκέφτεσαι διαφορετικά από τους άλλους. Στην πραγματικότητα, η σκέψη είναι ακίνδυνη. Θάρρος είναι όταν κάνεις τα πράγματα διαφορετικά. Πιστεύω ότι έχω δίκαιο, όμως είμαι ακόμα εγκλωβισμένη στην μικρότητα και δεν δοκιμάζω την ιδέα μου''
Έμειναν αμίλητοι για λίγα λεπτά. Τέλος, η έκφραση του άντρα έγινε αποφασιστική. Γύρισε στην κοπέλα:
''Δεν μ' αρέσει αυτό το μέρος. Αν ήταν να κρατήσω κάτι, αυτή θα ήσουν εσύ. Έλα μαζί μου. Θα είμαι πιο γενναίος ξέροντας ότι είσαι δίπλα μου καθώς θα πέφτουμε''
Αυτή του χαμογέλασε και του χάϊδεψε το χέρι.
''Το θάρρος είναι να πέφτεις μόνος σου. Εγώ δίπλα σου θα είμαι μια ασφάλεια, ακόμα κι ένα ελαφρυντικό για την απόφασή σου να πέσεις. Βλέπεις, στην άβυσσο θα είσαι ελεύθερος, αλλά μόνο όταν πέσεις μόνος''
''Θα μου λείψεις''
''Κι εσύ. Αλλά σκέψου ότι όλα είναι πιθανά. Ίσως κάποια στιγμή σε ακολουθήσω. Κι αν το κάνω, ίσως βρεθούμε ξανά, ίσως πάλι όχι. Μπορεί κάλλιστα να πάψουμε να υπάρχουμε. Τόσες πιθανότητες... δεν νιώθεις ελεύθερος;''
''Ναι φίλη μου. Και να θυμάσαι: το θάρρος είναι ελευθερία. Η σκέψη είναι μια αλυσίδα γύρω από το μυαλό μας. Όσο δεν την κάνεις πράξη, τόσο σφίγγει''
Και πήδηξε. Όλα μαύρισαν. Η τελευταία σκέψη του ήταν για το πόσο αστείο είναι να κάνεις τελευταίες σκέψεις. Ξαφνικά ένα φως.
Άνοιξε τα μάτια του. Ήταν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Πονούσε σε όλο του το σώμα, αλλά ήταν τόσο χαρούμενος για τον πόνο. Ήταν ζωντανός! Τον ενημέρωσαν ότι είχε ένα τροχαίο ατύχημα και ήταν σε κόμμα τις τελευταίες δέκα μέρες. Στο διπλανό κρεβάτι ήταν ξαπλωμένη η κοπέλα που τον συντρόφευε. Ήταν κι αυτή σε κόμμα για αρκετούς μήνες. Είδε το όνομά της στην καρτέλα της. Ελένη. ''Τελικά όντως δεν είχε σημασία'', σκέφτηκε και χαμογέλασε. ''Ελπίζω να βρει το θάρρος να προχωρήσει.'' Άκουσε να τον φωνάζουν. Ήταν η γυναίκα του και η μικρή του κόρη. Σκέφτηκε να τους διηγηθεί το...όνειρο; Ήταν άραγε μόνο ένα όνειρο; ''Τελικά ούτε αυτό έχει σημασία'' αποφάσισε. Άλλωστε, η ονομασία είναι έλεγχος του είπε κάποτε ένα κορίτσι. Αποφάσισε ότι θα σταματήσει να προσπαθεί να ελέγχει τα πάντα. Από εδώ και πέρα, απλά θα βουτάει με χαμόγελο στην άβυσσο.
Α.Κ.
