Πάλι ξύπνησα μέσα σε αυτό το κελί, σε αυτή την σκουριασμένη σαρκοφάγο από καλές προθέσεις που φτιάχτηκε ειδικά στα μέτρα μου. Με φυλακίζετε, μα πάντα σας ξεφεύγω, έτσι θα ξεφύγω και τώρα, καμιά αλυσίδα δεν αντέχει το οξύ του θυμού μου, την φωτιά της ελεύθερης ασυδοσίας που καίει στην καρδιά μου και στην καρδιά σας... το φως που μπαίνει από τα στενά παράθυρα της φυλακής που φτιάξατε δείχνει μόνο πόσο έχετε ξεπέσει, εσείς και τα χρηστά σας ήθη, η ενάρετη αυταρέσκειά σας.
Τι ανόητοι που είστε. Όλη τη ζωή σας με ψάχνετε και όταν με βρήκατε με κλείσατε εκεί που νομίζατε πως δεν μπορώ πλέον να σας φτάσω. Όμως πώς φυλακίζει κανείς το χάος; Κάθε κλειδαριά είναι ολόκληρη πόρτα για μένα, κάθε φρουρός, κάθε δεσμοφύλακας και ένας απρόθυμος βοηθός. Κάθε φορά που νομίζετε ότι με φυλακίζετε, ξεχνάτε ότι κάθε δράση έχει και αντίδραση, και το μαλακό κύμα της θάλασσας πάντα τρώει αργά τον σκληρό, δήθεν αιώνιο βράχο. Όταν λοιπόν κοιμάστε ήσυχοι, εγώ θα βρίσκομαι δίπλα σας, να ψιθυρίζω αυτό που αρνείστε να δείτε: ότι δεν θα ζείτε για πάντα, ότι η ίδια η γη δεν θα υπάρχει για πάντα, ίσως και το σύμπαν. Ότι ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, μια σύμβαση για να δικαιολογείτε την αδράνειά σας. Ότι η ζωή δεν έχει νόημα πέρα από αυτό που της δίνετε.
Αλλά εσείς δεν θα με ακούτε. Γιατί εγώ δεν υπόσχομαι αιώνια ζωή μετά τον θάνατο, αλλά μια σελίδα πραγματικής ζωής εδώ και τώρα, ή καλύτερα σας λέω να ζήσετε σαν να μην υπάρχει τίποτα εκτός από το εδώ και το τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι ανύπαρκτα, πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Η αλήθεια είναι οι στιγμές και μόνο στον χρόνο τους.
Τώρα λοιπόν ξέρετε. Οι δικαιολογίες στέρεψαν και οι φαύλοι κύκλοι εμφάνισαν ήδη τις πρώτες ρωγμές. Κάθε φορά που κοιτάζετε στον καθρέφτη, θα βλέπετε εμένα να σας χαμογελάω και θα περιμένω μέχρι να μου χαμογελάσετε κι εσείς, μέχρι να γελάσετε τόσο δυνατά που θα σπάσει ο καθρέφτης και θα φανεί αυτό που βρίσκεται από πίσω. Και αυτό θα είστε εσείς και εγώ. Μέχρι τότε, φίλοι μου, θα με ονειρεύεστε. Στα όνειρα δεν κρύβεται κανείς από τον εαυτό του.
Τι ανόητοι που είστε. Όλη τη ζωή σας με ψάχνετε και όταν με βρήκατε με κλείσατε εκεί που νομίζατε πως δεν μπορώ πλέον να σας φτάσω. Όμως πώς φυλακίζει κανείς το χάος; Κάθε κλειδαριά είναι ολόκληρη πόρτα για μένα, κάθε φρουρός, κάθε δεσμοφύλακας και ένας απρόθυμος βοηθός. Κάθε φορά που νομίζετε ότι με φυλακίζετε, ξεχνάτε ότι κάθε δράση έχει και αντίδραση, και το μαλακό κύμα της θάλασσας πάντα τρώει αργά τον σκληρό, δήθεν αιώνιο βράχο. Όταν λοιπόν κοιμάστε ήσυχοι, εγώ θα βρίσκομαι δίπλα σας, να ψιθυρίζω αυτό που αρνείστε να δείτε: ότι δεν θα ζείτε για πάντα, ότι η ίδια η γη δεν θα υπάρχει για πάντα, ίσως και το σύμπαν. Ότι ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, μια σύμβαση για να δικαιολογείτε την αδράνειά σας. Ότι η ζωή δεν έχει νόημα πέρα από αυτό που της δίνετε.
Αλλά εσείς δεν θα με ακούτε. Γιατί εγώ δεν υπόσχομαι αιώνια ζωή μετά τον θάνατο, αλλά μια σελίδα πραγματικής ζωής εδώ και τώρα, ή καλύτερα σας λέω να ζήσετε σαν να μην υπάρχει τίποτα εκτός από το εδώ και το τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι ανύπαρκτα, πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Η αλήθεια είναι οι στιγμές και μόνο στον χρόνο τους.
Τώρα λοιπόν ξέρετε. Οι δικαιολογίες στέρεψαν και οι φαύλοι κύκλοι εμφάνισαν ήδη τις πρώτες ρωγμές. Κάθε φορά που κοιτάζετε στον καθρέφτη, θα βλέπετε εμένα να σας χαμογελάω και θα περιμένω μέχρι να μου χαμογελάσετε κι εσείς, μέχρι να γελάσετε τόσο δυνατά που θα σπάσει ο καθρέφτης και θα φανεί αυτό που βρίσκεται από πίσω. Και αυτό θα είστε εσείς και εγώ. Μέχρι τότε, φίλοι μου, θα με ονειρεύεστε. Στα όνειρα δεν κρύβεται κανείς από τον εαυτό του.
