Κάθε μέρα είμαι πιο έμπειρος. Κάθε μέρα που περνάει αποκτώ γνώση, εμπειρία. Γίνομαι μεγαλύτερος. Γίνομαι πιο γέρος. Είναι περίεργο το πώς, στα 21 σου, ένα βροχερό βράδυ του Οκτώβρη (κατάλληλη εποχή για σκοτεινές σκέψεις), ξαφνικά συνειδητοποιείς...τι; Ότι δεν θα ζήσεις για πάντα; Ότι από δω και πέρα κάθε μέρα που περνάει το σώμα σου καταρέει αργά αλλά σταθερά; Το μυαλό σου γίνεται πιο γεμάτο, αλλά ταυτόχρονα πιο αργό, πιο δύσκαμπτο; Δηλαδή δεν τα ήξερα αυτά πιο πριν; Ναι, τα ήξερα. Αλλά άλλο να ξέρεις ένα απλό, επιστημονικό γεγονός (''οι άνθρωποι γερνάν'', ''ο χρόνος περνάει'') και άλλο να το κάνεις προσωπικό(''γερνάω'',''ο χρόνος ΜΟΥ περνάει''), να το φέρνεις στα μέτρα σου, που λένε. Και το χειρότερο είναι ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές, βλέπω πως και οι σκέψεις μου θυμίζουν ογδoντάχρονη γεροντοκόρη. Φεύ!(Αίσχος, θεατρίνε!) Φαντάζομαι ότι δεν μιλάω εγώ τώρα. Θέλω να φαντάζομαι ότι μιλάει το καταραμένο βροχερό βράδυ του Οκτώβρη, με τη βρεγμένη κιθάρα και τη ξεχασμένη ομπρέλα! Και όταν αύριο μεθαύριο βγει ο ήλιος, θα ξαναρχίσω να σκέφτομαι σαν ένας συνηθισμένος εικοσάρης, με τα γνωστά άγχη (γκόμενες, φαΐ, άντε και καμια σχολή ας π(ι)ούμε). Αλλιώς, μην αγχώνεσαι αδερφέ μου, υπάρχει και το ποτό. Και τα Χanax και μη με κάνεις να αρχίσω για την αλπραζολάμη... εντάξει, κλασσικά, ξεκίνησα να γράφω με μια λογική και κατέληξα στις βενζοδιαζεπίνες ... αλλά ξέρεις κάτι; Εγώ γράφω ότι γουστάρω και αν δεν σ' αρέσει μη διαβάζεις. Καλή παρέλαση αύριο! Κι ας βρέχει. Χα!
Serotonin out!
P.S. Είναι Δεκέμβρης αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα το δημοσιεύσω όταν έχω ίντερνετ! Κι επειδή τηρώ τις υποσχέσεις μου και είμαι καλό παιδί, πάω να με κεράσω ένα γύρο (γι αυτό το τελευταίο περιμένω σχόλειο από συγκεκριμένο μπλόγκερ)!
Serotonin really out now!
