8/5/10

Κρυφτό...

Δεν ήθελε και πολύ... λίγο η παλιές ελληνικές ροκιές που παίζει αυτή τη στιγμή στο πισί μου, λίγο το υπέροχο κείμενο που διάβασα μόλις τώρα (σ' ευχαριστώ Μαρινάκι!) κατάφεραν να με κάνουν να αναπολήσω τα παιδικά μου χρόνια... μη φανταστείς βέβαια ότι έζησα τίποτα τρελλά παιχνίδια σαν παιδί, μεγάλωσα στο κέντρο της μικρής μου πόλης και πολύ δύσκολα κατάφερνα να βγω να παίξω... όμως κάποιες αναμνήσεις μένουν και σε στοιχειώνουν όλη σου τη ζωή... ''στοιχειώνουν''... βαριά λέξη για να χαρακτηρίσεις τις παιδικές σου αναμνήσεις... κι όμως, τόσο ακριβής... ακόμα κι όταν (αν) φτάσω 90 χρονών, είμαι σίγουρος ότι θα θυμάμαι το κρυφτό εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στη Χανιώτη... 10 παιδαρέλια, αγόρια- κορίτσια, να παίζουμε κρυφτό το σούρουπο μέσα στους θάμνους... θυμάμαι το άρωμα από τα λουλούδια ( ξέρεις μωρέ, εκείνα τα κίτρινα που τα κόβαμε και πίναμε το νέκταρ τους...), τα γέλια στο ''Φτου ξελεφτερία!'', ακόμα και τις πυγολαμπίδες που πετούσαν ( νομίζω πως από τότε δεν έχω δει πυγολαμπίδες...). Και το κυριότερο, θυμάμαι την αθωότητα, την ανεμελιά, την έλλειψη ευθυνών... παιδιά είμασταν ρε γαμώτο, τι ευθύνες μπορεί να είχαμε; Και σκέφτομαι ότι με τα περισσότερα από τα παιδιά που ήταν μαζί μου εκείνη την μαγική βραδιά έχω να μιλήσω χρόνια... με κάποιους έχω χαθεί τελείως, με άλλους έχω μαλώσει και δεν μιλάμε... και έτσι από όλη την μαγεία έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση, ένα φάντασμα... βλέπεις λοιπόν ότι αυτού του είδους οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν; Από την μία σου προκαλούν πόνο, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι τα παιδικά σου χρόνια έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, από την άλλη όμως... δεν μπορείς ούτε θέλεις να ξεχάσεις... όλη αυτή η γλύκα, η ελαφρότητα... Κι όσο σκέφτομαι ότι βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε... πόσο ανόητοι... πόσο παιδιά...

2 σχόλια:

  1. ..ολοι οι μεγαλοι ηταν καποτε παιδια, ελαχιστοι ομως το θυμουνται..
    φροντισε να μεινεις ενας απ'αυτους!
    καληνυχτα :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καβαλώντας το άρμα με τις αναμνήσεις μας και κοιτάζοντας προς τα πίσω, μπορούμε να φτάσουμε ψηλά κι όχι απλά μπροστά. Και γιατί να πάμε απλά μπροστά κι όχι μόνο ψηλά; Ίσως να είναι σπουδαιότερο το ύψος παρά το ... μέγεθος. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή