Denial...

Μαθαίνουμε να παλεύουμε, πάντα να παλεύουμε,
αλλά τελικά κανείς δεν θα μας μάθει να χάνουμε...
άλλωστε δεν χρειάζεται , ποτέ δεν θα χάσεις, όλα θα είναι πάντα καλά...
μούδιασμα...
προσπαθείς να νοιώσεις κάτι, οτιδήποτε, αλλά μάταιος κόπος.
Οι φωνές σου αντηχούν στο πίσω δωμάτιο της σκέψης σου, αλλά πώς να ανοίξεις τη πόρτα;
Θέλεις στ' αλήθεια να την ανοίξεις;
Πάντα πρέπει να φοβάσαι τις κλειστές πόρτες, πάντα αυτό έλεγε...
Όχι!
Δεν θέλεις να πας εκεί, δεν πρέπει να πας εκεί, ξέρεις πως θα πονέσεις, άστο...
Ωραία δεν περνάς πίσω από τις κλειστές τις πόρτες;
Αλλά ξέρεις πως δεν μπορείς να μείνεις εδώ, όχι για πάντα...
Και η πόρτα ανοίγει...

Κρυφτό...

Δεν ήθελε και πολύ... λίγο η παλιές ελληνικές ροκιές που παίζει αυτή τη στιγμή στο πισί μου, λίγο το υπέροχο κείμενο που διάβασα μόλις τώρα (σ' ευχαριστώ Μαρινάκι!) κατάφεραν να με κάνουν να αναπολήσω τα παιδικά μου χρόνια... μη φανταστείς βέβαια ότι έζησα τίποτα τρελλά παιχνίδια σαν παιδί, μεγάλωσα στο κέντρο της μικρής μου πόλης και πολύ δύσκολα κατάφερνα να βγω να παίξω... όμως κάποιες αναμνήσεις μένουν και σε στοιχειώνουν όλη σου τη ζωή... ''στοιχειώνουν''... βαριά λέξη για να χαρακτηρίσεις τις παιδικές σου αναμνήσεις... κι όμως, τόσο ακριβής... ακόμα κι όταν (αν) φτάσω 90 χρονών, είμαι σίγουρος ότι θα θυμάμαι το κρυφτό εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στη Χανιώτη... 10 παιδαρέλια, αγόρια- κορίτσια, να παίζουμε κρυφτό το σούρουπο μέσα στους θάμνους... θυμάμαι το άρωμα από τα λουλούδια ( ξέρεις μωρέ, εκείνα τα κίτρινα που τα κόβαμε και πίναμε το νέκταρ τους...), τα γέλια στο ''Φτου ξελεφτερία!'', ακόμα και τις πυγολαμπίδες που πετούσαν ( νομίζω πως από τότε δεν έχω δει πυγολαμπίδες...). Και το κυριότερο, θυμάμαι την αθωότητα, την ανεμελιά, την έλλειψη ευθυνών... παιδιά είμασταν ρε γαμώτο, τι ευθύνες μπορεί να είχαμε; Και σκέφτομαι ότι με τα περισσότερα από τα παιδιά που ήταν μαζί μου εκείνη την μαγική βραδιά έχω να μιλήσω χρόνια... με κάποιους έχω χαθεί τελείως, με άλλους έχω μαλώσει και δεν μιλάμε... και έτσι από όλη την μαγεία έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση, ένα φάντασμα... βλέπεις λοιπόν ότι αυτού του είδους οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν; Από την μία σου προκαλούν πόνο, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι τα παιδικά σου χρόνια έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, από την άλλη όμως... δεν μπορείς ούτε θέλεις να ξεχάσεις... όλη αυτή η γλύκα, η ελαφρότητα... Κι όσο σκέφτομαι ότι βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε... πόσο ανόητοι... πόσο παιδιά...

In Greece, there 's no democracy...

''Καλώς ήρθες ταξιδώτη στην Ελλάδα, τη χώρα που πρώτη ανέδειξε τη δημοκρατία, την ισονομία, την πολιτική σκέψη και δράση, έννοιες οι οποίες ακόμα διέπουν την χώρα και τους σύγχρονους Έλληνες''... θα μπορούσε να λεει η διαφήμηση του υπουργείου Τουρισμού, τονίζοντας τις πολιτικές αρετές των Ελλήνων και του συστήματος διακυβέρνησής τους. Πείστηκες; Εγώ πάντως όχι... Αν έχεις την εντύπωση ότι ζεις σε δημοκρατική χώρα, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς κάπως (δεν χρησιμοποιώ την φράση ''είσαι βαθιά γελασμένος'', γιατί μου χουν πει να μην είμαι απόλυτος σε πολιτικά ζητήματα...πφφφφ)! Για να εξετάσουμε λίγο τι θα πει δημοκρατία. Σύνθετη λέξη προερχόμενη από τις λέξεις δήμος + κράτος, που θα πει η δύναμη (δλδ η διακυβέρνηση) του λαού. Δηλαδή δημοκρατία είναι το πολίτευμα αυτό, στο οποίο όλες οι αποφάσεις που αφορούν την κοινωνία και το κράτος λαμβάνονται από τον ίδιο τον λαό. Τώρα ας εξετάσουμε το πολίτευμα στην Ελλάδα! Το τιμημένο πολίτευμά μας ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία και λειτουργεί ως εξής : μια φορά στα 4 χρόνια όλοι οι ενήλικοι πολίτες της Ελλάδας συγκεντρώνονται μετά από μια εορταστική προεκλογική περίοδο για να επιλέξουν 300 άτομα τα οποία θα τους κυβερνούν... η επιλογή γίνεται με βάση την ιδεολογία (;) του πολιτικού κόμματος το οποίο οι υποψήφιοι αντιπροσωπεύουν (Αριστερά, ΠαΣοΚ (δεν μου κάνει καρδιά να το εντάξω στην αριστερά), Κέντρο, Δεξιά κ.ο.κ) και τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, από τις οποίες περίπου το 0,2% πραγματοποιείται τελικά. Αν και ουσιαστικά τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι αρκετές δεκάδες, στην πραγματικότητα η εξουσία εναλλάσεται ανάμεσα σε 2, από τη διακυβέρνηση των οποίων κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, με κάποιο τρόπο όμως όλο αυτοί επιλέγονται ( φαινόμενο γνωστό στην παγκόσμια Ψυχολογία ως ''παράδοξο olo oi idioi malakes vgainoun''). Αλλά ως συνήθως πλατειάζω... Ας δούμε μια κάπως παλαιότερη και μάλλον ξεπερασμένη μορφή διακυβέρνησης, την ολιγαρχεία, λέξη που προέρχεται απο τις απλές λέξεις ολίγοι + άρχω, δηλαδή το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν οι λίγοι, ένα μικρό αναλογικά μέρος του πληθυσμού... ας πούμε, 300 στα δέκα εκατομμύρια... ας πούμε 300 βουλευτές στα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων... οπότε μπορούμε κάλλιστα να ονομάσουμε το πολίτευμά μας ''κοινοβουλευτική ολιγαρχία''. Ναι , σε βλέπω έτοιμο να πεταχτείς, να μου πεις ότι η δημοκρατία είναι πολύ παραπάνω από αυτό, είναι οι ελευθερίες, τα δικαιώματα... σε πρόλαβα και σου απαντώ:Νοιώθεις ελεύθερος όταν διατρέχεις κίνδυνο να συλληφθείς, απλά και μόνο επειδή έτυχε να περνάς δίπλα από ειρηνική διαμαρτυρία, έχωντας ένα συγκεκριμένο κούρεμα (ρεεε, αυτός ράστα φοράει);Αισθάνεσαι ασφαλής γνωρίζοντας ότι υπάρχει σώμα αστυνομικών με πολιτικά των οποίων σκοπός είναι να περιφέρονται σε καφέ και άλλους χώρους συνάθροισης και να παρακολουθούν τις συζητήσεις σου, για ''λόγους ασφάλειας'' ; Ή ότι το τελευταίο οχυρό της ελέυθερης έκφρασης, το Διαδίκτυο, έχει γίνει στόχος κρατικής/αστυνομικής παρακολούθησης, ''για την πάταξη της τρομοκρατίας''; Καλώς ήρθες λοιπόν, φίλε, στην ολιγαρχία της Ελλάδος, σου ευχόμαστε ευχάριστη διαμονή, αρκεί βέβαια να μείνεις μακριά από επικίνδυνες πρακτικές όπως η κριτική, οι αντιρρήσεις και πάνω από όλα, η σκέψη...
Καλή πρωτομαγιά, αδέρφια!