Άκου άνθρωπε

Άκου άνθρωπε,
ναι, σε σένα μιλάω,
που το τσιγάρο σου σκυφτός,
τάχα μου σκεφτικός , καπνίζεις...
Γιατί εσύ,που έχεις δει του σύμπαντος το μεγαλείο,
και του βυθού της θάλασσας κρυμένα μυστικά,
ακόμα, ακόμα, και του κυττάρου την αόρατη ομορφιά,
δεν βλέπεις την αλήθεια, που βρίσκεται μπροστά σου;
Γυρεύεις την αλήθεια, την αγάπη, τη χαρά,
σε μέρη που είναι πράγματι απίθανο να στέκουν,
άλλες φορές κοιτάς μπροστά, το παρελθόν και το παρόν αδιάφορο σε αφήνουν,
κι άλλες πίσω απ τη πλάτη σου με νοσταλγία κοιτάς,
αλλά ποτέ, και πρόσεξε, ποτέ σου δεν κοιτάζεις,
εκεί που μόνο κρύβοντα όσα είναι σημαντικά!
Μέσα σου πρέπει να κοιτάς, πράγμα που δεν το ξέρεις,
θαρρώ πως είναι δύσκολη και πλέον ξεχασμένη,
η γνώση που χρειάζεται ώστε να δεις στ' αλήθεια...
ψάχνεις την ευτυχία σε εικόνες, ήχους και ουσίες,
αλλά ξεχνάς πως δεν είναι οι ουσίες η χαρά,
αλλά η χαρά είναι η ουσία...
Ναι, άνθρωπε, το ξέρω, είναι δυσάρεστα τα λόγια μου,
φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα,
φοβάσαι μήπως ο καθρέφτης που χεις στύσει,
δεν καλύπτει την αλήθεια όσο πρέπει,
και θα πονέσεις και θα πληγωθείς,
μα άκου!
Μόνο αν σπάσεις το γυαλί, που σε παραμορφώνει,
θα δείξεις την αληθινή ομορφιά σου,
αυτή που θά πρεπε να βλέπεις μα φοβάσαι!
Άκου λοιπόν τα λόγια μου, αν θέλεις,
κι αν δε θες, απλά άλλαξε σελίδα,
και βγάλε αυτούς τους στίχους απ την μνήμη,
άλλωστε τι άλλη σημασία έχουν;
Σκόπος τους είναι λίγο να ραγίζουν,
την γυάλινη λεπτή σου πανοπλία,
το σπάσιμο όμως μόνο εσύ το κάνεις,
όταν πραγματικά την ομορφιά αγαπήσεις...
Καληνύχτα!

Αλληγορία σε λα ελλάσονα

Άλλη μια φορά, άλλο ξεκίνησα να γράφω και αλλού καταλήγω... σκέψεις περνούν από το μυαλό μου σαν τρένα σε σιδηρόδρομο της Φρανκφούρτης, άλλα πάνε, άλλα έρχονται, εγώ μπαίνω στο πρώτο που βλέπω και εσύ με ακολουθείς, χωρίς να ξέρεις που σκοπεύω να πάω και το κυριότερο, πού θα φτάσω τελικά... και το αστείο της υπόθεσης; Ούτε εγώ ξέρω! Just ride the train, man! Φυσικά και οι δυο ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα δεν μιλάω για τρένα... αλλά ίσως και να καταλαβαινόμαστε τελικά, ποιος ξέρει; Μόνο ο χρόνος θα δείξει, και ίσως και ο τόπος, αν τελικά ξαναβρεθούμε... τον τόπο τον αφήνω στην δική σου διάθεση, μόνο άσε με να χαρώ τον χρόνο που μου, μας απομένει... άλλωστε είναι μικρή παρηγοριά για τον μελλοθάνατο... ξέρω πως δεν μου μένουν πολλά χιλιόμετρα ακόμα, άλλωστε το εισιτήριο δεν είναι διαρκείας, κάποια στιγμή το τρένο σταματά, πάντα σταματά και πρέπει να κατέβουμε, ώστε να πάρουν τη θέση μας άλλοι άνθρωποι, νεότεροι, πιο όμορφοι ίσως; Η μουσική από τα μεγάφωνα είναι αρκετά διακριτική, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις την λα ελλάσονα, με φόντο το μωβ- κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, κάτω από τα γκρίζα σύννεφα... γιατί πάντα οι σημαντικές στιγμές να είναι σε λα ελλάσονα και τα χρώματά τους να ναι αποχρώσεις του μωβ και του γκρι; Δεν περιμένω απάντηση, ειδικά από σένα, άλλωστε τα χρώματά μας ταιριάζουν και ξέρω πως και συ αναρωτιέσαι... τελικά όλα αλλάζουν , αλλά ο κόσμος μένει πάντα ίδιος, άλλο ένα παράδοξο σε ένα παράλογο σύμπαν πιθανοτήτων που γενιούνται μέσα σε μια στιγμή, σε κάθε στιγμή, αλλά αφήνουν στίγματα και στις υπόλοιπες... άλλωστε μόνο μια στιγμή μπορεί να αναγνωρίσει μια άλλη... για μας είνα απλά ένα σύνολο, τίποτα περρισότερο, τίποτα λιγότερο... μόνο μην ξεχνάς πως υπάρχουν και όρια... και το λυπηρό είναι ότι ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να τα σπάσουμε, έστω να προσπαθήσουμε... εγώ λοιπόν θα τα σπάσω ταξιδεύοντας και χαίρομαι που είσαι μαζί μου στο τρένο αυτό... καλωσήρθες, λοιπόν ταξιδιώτη! Επόμενος σταθμός...