Γράφοντας... απλά...

Γράφω για να γράφω... κανείς δεν με σταμάτησε όταν έπρεπε και κανείς δεν μπορεί πιά... γράφω για να μην σκέφτομαι... αλλά παρόλα αυτά σκέφτομαι και γράφω. Γράφω, γράφεις, γράφει... ένα ρήμα που κλίνεται όπως όλα τα άλλα, όμως δεν κλείνεται πουθενά... ποιός θα τολμούσε να το κλείσει, να το κλειδώσει κάπου σκοτεινά; Το σκοτάδι απλά κρύβει τα γράμματα, μαύρα γράμματα σε μαύρο φόντο, περιμένουν υπομονετικά, ύπουλα... επικίνδυνα... αν πιστέψεις πως μπορείς να σταματήσεις αυτό το μαύρο ποτάμι, δοκίμασέ το... θα αποτύχεις... γράφω συνέχεια, πλέον δεν μπορώ ούτε εγώ να με σταματήσω, το μελάνι κυλάει από τα δάκτυλα μου σαν νερό, σαν αίμα... μαύρο νερό, μαύρο αίμα... τώρα φοβάμαι κι εγώ... αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα εκτός από τα γράμματά μου... αυτά με συντροφεύουν και μου μιλάνε... όχι , δεν μου μιλούν, εγώ μιλάω μέσα από αυτά... ή μήπως όχι; ποιος ελέγχει; Κανείς... κανένας έλεγχος, ηθικός ή ορθογραφικός, μόνο εγώ και τα μικρά σύμβολα... αλήθεια, τι σημαίνει άλφα, τι γάμμα... τι είναι το πι και το ωμέγα... τίποτα μόνα τους, αλλά μαζί, δημιουργούν την αγάπη... και τι σημαίνει αγάπη; Αγάπη είναι να γράφεις για να γράφεις...