Άκου άνθρωπε

Άκου άνθρωπε,
ναι, σε σένα μιλάω,
που το τσιγάρο σου σκυφτός,
τάχα μου σκεφτικός , καπνίζεις...
Γιατί εσύ,που έχεις δει του σύμπαντος το μεγαλείο,
και του βυθού της θάλασσας κρυμένα μυστικά,
ακόμα, ακόμα, και του κυττάρου την αόρατη ομορφιά,
δεν βλέπεις την αλήθεια, που βρίσκεται μπροστά σου;
Γυρεύεις την αλήθεια, την αγάπη, τη χαρά,
σε μέρη που είναι πράγματι απίθανο να στέκουν,
άλλες φορές κοιτάς μπροστά, το παρελθόν και το παρόν αδιάφορο σε αφήνουν,
κι άλλες πίσω απ τη πλάτη σου με νοσταλγία κοιτάς,
αλλά ποτέ, και πρόσεξε, ποτέ σου δεν κοιτάζεις,
εκεί που μόνο κρύβοντα όσα είναι σημαντικά!
Μέσα σου πρέπει να κοιτάς, πράγμα που δεν το ξέρεις,
θαρρώ πως είναι δύσκολη και πλέον ξεχασμένη,
η γνώση που χρειάζεται ώστε να δεις στ' αλήθεια...
ψάχνεις την ευτυχία σε εικόνες, ήχους και ουσίες,
αλλά ξεχνάς πως δεν είναι οι ουσίες η χαρά,
αλλά η χαρά είναι η ουσία...
Ναι, άνθρωπε, το ξέρω, είναι δυσάρεστα τα λόγια μου,
φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα,
φοβάσαι μήπως ο καθρέφτης που χεις στύσει,
δεν καλύπτει την αλήθεια όσο πρέπει,
και θα πονέσεις και θα πληγωθείς,
μα άκου!
Μόνο αν σπάσεις το γυαλί, που σε παραμορφώνει,
θα δείξεις την αληθινή ομορφιά σου,
αυτή που θά πρεπε να βλέπεις μα φοβάσαι!
Άκου λοιπόν τα λόγια μου, αν θέλεις,
κι αν δε θες, απλά άλλαξε σελίδα,
και βγάλε αυτούς τους στίχους απ την μνήμη,
άλλωστε τι άλλη σημασία έχουν;
Σκόπος τους είναι λίγο να ραγίζουν,
την γυάλινη λεπτή σου πανοπλία,
το σπάσιμο όμως μόνο εσύ το κάνεις,
όταν πραγματικά την ομορφιά αγαπήσεις...
Καληνύχτα!