Αλληγορία σε λα ελλάσονα

Άλλη μια φορά, άλλο ξεκίνησα να γράφω και αλλού καταλήγω... σκέψεις περνούν από το μυαλό μου σαν τρένα σε σιδηρόδρομο της Φρανκφούρτης, άλλα πάνε, άλλα έρχονται, εγώ μπαίνω στο πρώτο που βλέπω και εσύ με ακολουθείς, χωρίς να ξέρεις που σκοπεύω να πάω και το κυριότερο, πού θα φτάσω τελικά... και το αστείο της υπόθεσης; Ούτε εγώ ξέρω! Just ride the train, man! Φυσικά και οι δυο ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα δεν μιλάω για τρένα... αλλά ίσως και να καταλαβαινόμαστε τελικά, ποιος ξέρει; Μόνο ο χρόνος θα δείξει, και ίσως και ο τόπος, αν τελικά ξαναβρεθούμε... τον τόπο τον αφήνω στην δική σου διάθεση, μόνο άσε με να χαρώ τον χρόνο που μου, μας απομένει... άλλωστε είναι μικρή παρηγοριά για τον μελλοθάνατο... ξέρω πως δεν μου μένουν πολλά χιλιόμετρα ακόμα, άλλωστε το εισιτήριο δεν είναι διαρκείας, κάποια στιγμή το τρένο σταματά, πάντα σταματά και πρέπει να κατέβουμε, ώστε να πάρουν τη θέση μας άλλοι άνθρωποι, νεότεροι, πιο όμορφοι ίσως; Η μουσική από τα μεγάφωνα είναι αρκετά διακριτική, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις την λα ελλάσονα, με φόντο το μωβ- κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, κάτω από τα γκρίζα σύννεφα... γιατί πάντα οι σημαντικές στιγμές να είναι σε λα ελλάσονα και τα χρώματά τους να ναι αποχρώσεις του μωβ και του γκρι; Δεν περιμένω απάντηση, ειδικά από σένα, άλλωστε τα χρώματά μας ταιριάζουν και ξέρω πως και συ αναρωτιέσαι... τελικά όλα αλλάζουν , αλλά ο κόσμος μένει πάντα ίδιος, άλλο ένα παράδοξο σε ένα παράλογο σύμπαν πιθανοτήτων που γενιούνται μέσα σε μια στιγμή, σε κάθε στιγμή, αλλά αφήνουν στίγματα και στις υπόλοιπες... άλλωστε μόνο μια στιγμή μπορεί να αναγνωρίσει μια άλλη... για μας είνα απλά ένα σύνολο, τίποτα περρισότερο, τίποτα λιγότερο... μόνο μην ξεχνάς πως υπάρχουν και όρια... και το λυπηρό είναι ότι ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να τα σπάσουμε, έστω να προσπαθήσουμε... εγώ λοιπόν θα τα σπάσω ταξιδεύοντας και χαίρομαι που είσαι μαζί μου στο τρένο αυτό... καλωσήρθες, λοιπόν ταξιδιώτη! Επόμενος σταθμός...