Τι φταίει;

Με ρωτάς πώς φτάσαμε ως εδώ. Κάποτε ήμασταν κυρίαρχοι των παιχνιδιών μας, σύντροφοι των φίλων μας, αφέντες της παιδικής ζωής μας. Και μετά... λοιπόν, μετά μεγάλωσα, μεγάλωσες... μεγαλώσαμε. Κάποτε η χαρά της αθωότητας φτάνει στο τέλος. Εκεί χάνεις κάτι. Αυτό όμως που κάνει την απώλεια οδυνηρή είναι ότι κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς έχασε... κανείς δεν ξέρει τι φταίει και όλα γίνονται περίπλοκα, δύσκολα, σκοτεινά...μου λες πως πρέπει να φταίει η αγάπη... όταν μεγαλώνεις η αγάπη παύει να είναι ''μέχρι τον ουρανό'' ή ''μέχρι το πιοοοοο ψηλό βουνό'', αλλά αποκτά μονάδα μέτρησης... πλέον αγοράζεται και πωλείται κατά βούληση... σου απαντώ ότι φταίει εξίσου και ο χρόνος. Όταν είσαι μικρός έχεις χρόνο για τα όλα σου τα όνειρα, μεγαλώνοντας έχεις χρόνο μόνο για να κυνηγάς τον χρόνο. Ή ίσως να φταίει η γνώση... όσο πιο πολύ μαθαίνεις τον κόσμο, τόσο λιγότερο θες να τον μάθεις... ίσως φταίει η έλλειψη μαγείας, ίσως η γνωριμία με τον θάνατο... ίσως τελικά φταίει ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου λιγότερο από ότι αυτός εσένα...